Şeytanın Tüyleri

Şah ve Mat

"Gidecek misin?"dedi Pamir hoşnutsuzca.

Yemeğini bitirip ellerini ıslak mendille temizleyen esmer ise omuz silkti umursamazca.
"Turşu mu kuracaksın?"

"Hıyar turşusu sevmiyorum."dedi Pamir sinirle.

Sınırlıyor nedenini bilmiyordu.
Esmer sözünü tutmuştu.
Anlaşmaya iki tarafta sadıktı oysa.
Pamir,Güngör'ün hoşlandığı kızın karşısında onun bir homofobik olmadığını ispatlamıştı.
Güngör de Pamir'in ezeli belalısı Ertan ve belaltı tacizlerini sona erdirene  dek kan kusturmuştu.

Birbirinden haz etmeyen iyi yabancı gibi değil de normal iki insan gibi yemek yemişler arkada boş yere çalan televizyon sesini dinleyip sohbet dahi etmeden geceyi kapatmışlardı.
Yarım saatliğine.
"Benim işim bitti seninle."demişti Güngör omuz silkip.
"Bir daha birbirimizin hayatında yokuz. Teyit almaya geldim."

"Meraklı değilim nur cemaline."dedi Pamir omuz silkip.
Işaret parmağı ile kapıyı gösterdi.
"Kapı orada kendin bulursun."

Gitmesin istiyordu.
Kırk yıllık beton cayır çimen olmuş gül goncası aralamıştı perdeleri.
Ses gelmişti.
Kokusu eve dolarken sesinin,nefesinin değdiği her yer ev gibiydi.
Doğduğu büyüdüğü verin yığınında ölü hayaletler yoktu veya körpe anılar.
Şimdi sadece Güngör vardı.

Pamir ve ilelebet süren yalnızlığı tek nefeste bitmişti sanki.
Esmerin gamzeli ve alaycı gülüşüyle.
Alaycı Kuş lakabını hak ediyordu.
Alaycı kuşlar gibi diğer canlıları taklit ediyordu sanki sesi gülüşüyle.
Huysuzca surat asıp,umursamaz maskesini taktı Pamir.

"Hadi ya sen gerizekalı olduğun için navigasyona buluyorsun kapıyı herhalde? Belirme gereği duydun bana."dedi Güngör alayla gözlerini süzerken.
"Turşu kadar akıl yoksa demek."

"Tamam."dedi Pamir omuz silkip.

"Bay Chaplin özlemiştir. Biriciğim evde yalnız kalmasın."dedi Güngör ayaklanırken.

"Ben yıllardır kalıyorum,bi bok olmaz."dedi Pamir alayla gülerken.
Anne ve babalar ölmemeliydi.
Ablalar ise intihar etmemeliydi.
Akrabalar gaddar,komşular vurdumduymaz olmamalıydı.
Dostları olmalıydı.
Ve sevgilileri.

Ama bir kedi sahiplenmişti Pamir.
Bir Tekir yavrusu.
İsmi Cankan idi apaciye benziyor diye.
O bile kaçmıştı evden iki günde.
O bile terk etmişti Pamir'i.

"Köpek maması olmuşsundur,amin."diye yineledi Pamir kediyi anımsayıp sinirle diş gıcırdatırken.

"Alo?"dedi Güngör neşeli bir sesle telefonu aralarken.
"Bade?"

Pamir buz kesti.
Kanı dondu,damarına dar geldi.
Ne de güzel Bade diyordu bu esmer!
Diline inek mührü/damgası basıp papağan gibi "Pamir"dedirtse böyle güzel tınlamazdı o ses!

"Evet,geliyorum. Geçtin mi sen eve?"dedi Güngör dudak ısırıp.

Ev?
Ne?

"İstediğin bir şey var mı? Tekel kapanmadan..."diye mırıldandı Güngör.

Pamir kahvelerini esmerin kömürlerine sabitledi.
İçi titriyordu.
Tekel.
Bade.
Ev.
Gece.
Sesli bir nefes verdi Pamir.
"Banane!"diye fısıldadı kendine.

"Tamam yavrum,geç kalmam."diye mırıldandı Güngör ceketine uzanırken.
"Ben de özledim seni."

Elindeki karton kutuyu eğdi büktü.
Sanki yeniden yoğurur hamura şekil verir gibi.
Karton kutuyu ilk keşfeden kişi gibi.
Bakışları halıda gezinirken Pamir sanki...
Sanki hayatında ilk defa halı görüyor gibi halıya odakladı kendini.
Dünyanın en önemli nesnesi ve en kıymetlisi gibi.

"Öptüm canım."diye mırıldandı telefonu kapatan Güngör kapıyı aralarken.

"Öpme!"diye kükredi Pamir ise.

"Ne?"dedi ayakkabılarına eğilen esmer kaş çatıp.

"Geber Güngör."dedi Pamir alayla.

"Ne diyorsun lan gereksiz?"dedi Güngör umursamazca.
"Bizim senle anlaşmamız var,bu dakikadan sonra muhattap değiliz."

"Ya git evimden! Git."dedi Pamir sinirle.

"Görüşememek üzere."dedi Güngör sertçe kapıyı çarpıp giderken.

Düşündü.
Duraksadı.
Tekel.
Bade.
Alkol.
Ev.
Gece.
Özlemek.

Paytak adımlarla peşinden araladı ayakkabı giyinen Güngör'ün.
Kapıyı savurup fısıldadı Pamir öfkeden kızaran gözleriyle.
Ve öyle kontrolsüzce savunuyordu ki cümleleri...
Tükürük saça saça,kendini yiye yiye.
"Geç oldu."dedi Pamir yutkunup.

"Ee?"

"Ben de kal."dedi Pamir.

"Evde dünya güzeli bir kız beklerken mi ? Kafanı bir yere çarpmış olmalısın."dedi Güngör omuz silkip ceket fermuarını çekerken.
"Başka?"

"Neden o değilim ki?"dedi Pamir sinirle.
"Niye değilim ben? Niye kimse için kıymetli değilim lan ben."

"Kendine sor. Muhattabı ben değilim ?"dedi esmer ukala bir gülüşle.

Pamir kendi kendine söylenip dalgınca kapıya yaslanırken iki adım  yaklaşan esmer tebessümle süzdü sarışını.
"Pamir."dedi çok bilmiş havasından bir adım geri çekilmeden.

"Ne?"dedi Pamir bütün  ruh hali çökmüş vaziyetteyken.

"Taylor Swift dinler misin siz ergenler çok seviyonuz ya."dedi Güngör küçümser bir edayla.

"Ne alaka be?"

"Üstad ne demiş bildin mi?"dedi Güngör alakasızca.

"Kim?"

"Eben."

"Ne diyosun Güngör."

"Erkekler sadece işkenceyse aşk ister,bana söylemediğimi söyleme..."diye fısıldadı Güngör ıslıkla bir ritim tuttururken.

"İçtin mi?"dedi Pamir sinirle.
"Ne diyorsun anlaşılmıyor bile amına koyayım ya."

"Zekâlarımız yarışsın derdim ama sen silahsız ve dımdızlaksın malum.
Bir daha karşılaşmamak üzere..."dedi Güngör arkasına bakmadan  ilerlerken.
Oğlan kapıyı sertçe kapatıp içeride bir kaç bir şey devirirken apartmandan çıktı ve gülümsedi esmer.

Bir sigara yaktı Güngör.
"Şimdilik görüşememek üzere.
,tabi ki."