{Secrets} Maya Hopper & Will Byers | Stranger Things

48.BÖLÜM

Genç kızın bedeni beyaz yatakta hareketsiz bir şekilde yatıyordu. bu durum iki günden beri devam ediyordu ve bu herkesin endişelenmesi için yeterdi, artardı bile. Normal bir kurdun yaraları kısa sürede iyileşiyordu fakat Robin'in bedenine normal iyileşmeyi bırak Hazel'ın gücü bile işe yaramıyordu. Onun acı çektiğini bilmek sevdiklerini bir hayli üzerken Steve kahroluyordu. Üstelik aylardır aradıkları kişinin yanlarında olduğu halde fark etmemeleri sinir bozucuydu.

Steven çalan telefonu ile gözlerini Robin'den alıp yatak odasından çıktı. Ekranda yazan ismi görünce durmadan ertelediği anın yaklaştığını biliyordu. Annesinin aramasına cevap verdiğinde özlediği aksan ile gözlerini huzurla yumdu.

Сынок, ты давно не звонил. Мне было просто интересно, как у вас дела? (Evlat, uzun zamandır aramadın. Sadece nasıl olduğunu merak ediyordum.)

Я в порядке, мама, я был занят, поэтому я не мог позвонить тебе. (İyiyim anne, meşguldüm, bu yüzden seni arayamadım.)

Ничего страшного, малыш, я знаю, что ты много работал. Во всяком случае, прежде чем я утомлю вас, позвольте мне перейти к сути. Если вы согласны, я хочу приехать в Америку.
(Sorun değil bebeğim, çok çalıştığını biliyorum. Neyse, seni sıkmadan önce sadede geleyim. Eğer kabul edersen, Amerika'ya gelmek istiyorum.)

Steve ne diyeceğini bilmiyordu, annesinin şuan gelmesi ikizi için iyi mi kötü mü olur bunu bilmiyordu. Natasha kızına yeni kavuşmanın heyecanını atlatamamışken yıllardır görmediği annesini ile karşılaşması ona ağır gelebilirdi. Fakat annesini kırmak istemiyordu ve bu durumu daha fazla erteleyemezdi. Ne annesine ne de ikizine yapamazdı bunu.

Хорошо, мама, я дам тебе знать, как только смогу. Мне нужно идти. Береги себя. (Tamam anne, en kısa zamanda sana haber veririm. Gitmem lazım. Kendine iyi bak.)

Arama sonlandırıldığında sırtını duvara yasladı. İkizi için oldukça endişeliydi, onun güçlü bir kadın olduğunu bilse bile endişelenmeyi bırakamıyordu. Bu gergin zamanların hemen geçmesini istiyordu.

Natasha kızının saçlarını okşarken bir yandan da Rusya'da oldukça ünlü olan ninniyi mırıldanıyordu. Gözünden akan bir damla yaş Robin'in gözüne akmıştı ve bu kızın gözünden akan yaşı kimsenin görmemesini sağlamıştı.

Robin'den

Yattığım yerden aniden doğrulduğumda bütün vücuduma giren ağrının geçmesini bekledim bir süre. Etrafıma baktığımda bana tanıdık gelen bir yatak odasındaydım. Gözlerim odada dolaşırken komodinin üzerinde ki daha önce gördüğüme emin olduğum resim dikkatimi çekti. Bu Natasha ve Peter'ın gençlik resmiydi. Onların evinde ve yatağında ne işim vardı benim.

Hızla odadan dışarıya çıktığımda mutfakta genç Peter'ı gördüm. Kucağında ki bebeğini yavaşça bebek sandalyesine koymuş mama yapmaya koyulmuştu. Mavi gözlü bebek bana gülümsediğinde istemsizce bende gülümsemiştim. Garip bir şekilde bu bebeği resimde ilk gördüğüm gün ki gibi gözleri tanıdık geliyordu. Aniden ensemde tutulup çekildiğimde arkamı döndüm. Görünürde kimse yoktu, delirmeye başlıyordum galiba.

"Demek zamanı geldi."

Duyduğum ses ile arkamı döndüm. Daha önce görmediğim bir kadın önümde duruyordu.

"Zamanı geldi Robin, her şeyin zamanı geldi. Sana hak ettiğini verme zamanı geldi." 

Tırnaklarını enseme batırdığında gözlerimi sıkıca yumdum. Ne yapmaya çalışıyor bilmiyordum ama acı verdiği kesindi. Ensemde hissettiğim acı dayanılmaz bir hale geldiğinde dişlerimi daha da sıktım. Sanki büyük bir enerjiyi kabul etmeye çalışıyordu bedenim. Ensemden pençelerini çektiğinde kadının bitkin bedeni yere yığıldı. Onunla beraber bende dizlerimin üzerine çöktüm. ben neyin içindeydim böyle?