Paper Crown

Chapter 17:

(A/n: Sorry for the late update!)

"It is well that war is so terrible, otherwise we should grow too fond of it.."
-Robert E. Lee

Chapter 17:

A few hours ago..

=Avery=

Lumabas kami gamit ang isa pang pintuan na nakita namin at isang mahabang hallway ang sumalubong samin. Hindi ko na masyadong matandaan ang mga dinaanan namin nung dinala kami dito. May memory loss na ata ako.

"Saan tayo?" tanong ko sa kanila ng makitang may dalawang daanan sa harapan namin.

"I think we should choose the right one."

"Hindi, naalala kong sa kaliwa tayo dumaan eh!"

"Sa kanan nga!"

"Sa kaliwa!"

"Sa ibabaw na lang!" naiirita kong sigaw sa kanila ng magsimula na silang magsigawan sa harapan ko. "Magjack-en-poy na lang kayo para fair o di kaya ay maiba taya!" tumahimik ang lahat dahil sa sinabi ko. Akala ko ay gagawin na agad nila ang sinabi ko pero mas nagulat pa ako sa naging tanong nila.

"Ano yung jack-en-poy?"

"Eh yung maiba taya? Alam mo ba yun?"

"Kinakain ba yun? Iniinom?"

"Ha? Baka naman dessert yun?"

Napakamot na lang ako sa ulo ko dahil sa mga narinig ko sa kanila. This is hopeless. Tumingin ako kay Alexandra para humingi ng tulong. Bumuntong hininga ito bago may pinakawalan ulit na paro-paro. Umiilaw ang mga pakpak nito sa loob pero makikita na kulay itim ito.

Ilang segundo pa ang hinintay namin at hindi ko na inabala pang awatin ang mga shungang hindi alam kung anong jack-en-poy at maiba taya.

"Sa kanan tayo.."

Nagsimula kaming tumakbo ulit gamit ang kanang daan. Nang marating namin ang dulo ay malawak na silid ang bumungad sa amin.

"Wala naman tayong dinaanan na silid nung dinala tayo diba?"

"Sinasabi ko na nga ba! Dapat sa kaliwa tayo dumaan eh!"

"Don't worry. It's a shortcut." umani ng samu't-saring reaksyon ang sinabing iyon ni Alexandra. Some kept quiet, some argued that they don't believe her and some just agree with her.

Seriously, being with a lot of people really tires me to the core. Mas nahihilo ako dahil iba-ibang boses ang naririnig ko at pa iba-iba pa ng tono.

Pumalakpak muna ako sa kanilang harapan para makuha ang pansin nilang lahat.

"Okay, girls. Alexandra said its a shortcut kaya wag na tayong mag-away away pa. Lumabas na tayo dito!" nasa dulo pa ng silid ang pintuan na kung tama ang sinasabi ni Alexandra ay siyang labasan na ng makalumang bahay na to. We all started to run towards the door. When we were at the center part of the room, a loud boom echoed inside. Parang may malaking bagay na nahulog mula sa itaas. A smoke emerged from the whole room because of the impact. Lahat kami ay napahinto sa pagtakbo at alertong nakatingin sa may usok. Cracks formed on the floor, and when the smoke had subsided a large bulky man appeared. He is at least 7 feet high and his large muscles can be seen through his white t-shirt. He's bald. And he has a lot of scars around his face. He was holding a butterfly sword on both of his hands (a butterfly sword is a twin sword usually at forearms length). But the first thing I notice about him is a white cloth covering both of his eyes. A blindfold.