Paper Crown

Chapter 12:

"Two armies that fight each other is like one large army that commits suicide."
-Henri Barbusse, 1916

Chapter 12:

I want to die. Buryong-buryo na talaga ako. Paano pa ako mabubuhay dito? Gusto ko na lang mamatay!!!

Ilang araw na ang nakalipas at katulad lang din naman ang ginagawa namin sa skwelahan. Magbuburda, kakain, mag-aaral ng etiquette at mag babasa ng libro about magic. Ni hindi man lang kami aktwal na hinahayaan na ipakita ang hawak naming mahika. Ano bang klaseng skwelahan to? Ito na ba yung dream school ni Sephora?!! Isa pa yung memories ni Averianna. Pangalawang beses ko na yung napanaginipan pero hindi ko pa rin naririnig ang sinabi ng Papa niya sa kanya. Ano ba yun? Bingi na ba ako? O pinapahirapan lang talaga ako ng universe?!

Isang mahaba na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ko napahdesiyunang pumuslit para pumunta sa building ng mga lalaki. Inggit na inggit na ako gusto ko ring humawak ng espada.

Patinging-tingin ako sa paligid ko para siguraduhing hindi ako makikita at mahuhuli ni Charlotte. Baka tanungin ako nun kung saan ako pupunta anong isasagot ko? Hay ewan.

Para aking ninja na pilit na pinapagaan ang mga yabag ko para hindi ko magising si Charlotte. Malapit na sana ako sa may pintuan ng room namin ng marinig kong pinihit at binuksan ni Charlotte ang kwarto niya.

"Really? Haay. I want to eat that too. Gusto kong kumain ng karne ng baka." akala ko ako ang kausap niya pero hindi ko namang naalala na nag-uusap pala kami tungkol sa karne. Tiningnan ko ito ng mabuti at nakita kong bukas ang mga mata nito pero nakatayo lang ito sa gitna ng sala ng dorm namin. Anong ginagawa niya diyan? Naglakad ako palapit sa kanya at nang akmang tatapikin ko na ang balikat niya ng bigla itong matumba kasabay ng malakas niyang paghilik.

Did she just sleep walk?

"Pfft..." pinigilan kong tawanan ang mukha niya dahil mukha siyang tanga na nakahiga sa sahig namin. Bagsak talaga ang mukha niya kaya sa tingin ko ay sasakit yun bukas. Kinuhaan ko na lang siya ng kumot at unan saka ko siya pinabayaang matulog sa sala ng dorm namin.

I walked discreetly avoiding the knights roaming around the girls dormitory. May mga kawal palang umiikot tuwing gabi? Now, I know.

I heightened my senses and wear my robe and proceed on walking towards the boy's building. Sa pagkaka-obserba ko, sa pangalawang palapag ko nakita ang iilang studyante na may bitbit na mga espada kaya marahil nandoon ang training room nila.

Nang makarating ako sa second floor ng building ay para bang umikot ang paningin ko sa rami ng kwarto na kailangan kong tingnan. Malaki din ang isang floor at magkabilaan pa ang mga kwarto.

Wala akong choice. Pinili ko ito kaya dapat ko itong panindigan. Sabi nga nila 'if you are determined enough then do it no matter what.'

Pinagpapawisan na ako ng mabuksan ko ang pang-walong kwarto sa kanang bahagi ko. Isa itong kwarto na walang laman at pure white ang loob. Walang upuan at walang desk which is very unusual dahil ang ibang mga kwarto ay ang typical na mga classroom. Siguro ito na yun?

I roam my eyes around hoping to find any weapon placed inside the room. I was praying na kahit isa ay may maiwan para may magamit ako. I was about to lose hope ng wala akong makita pero ng tingnan ko ang likuran ng pinto ay may nakita akong iilang espada na nakatambak dito.

"Yes!" I half-shouted in glee. I was so happy that I was able to touch a real sword again. Isang buwan na din nung huli kong hawak nito at kahit medyo mabigat ito kesa sa mga espada ni Mang Julyo ay wala na akong pake. Naglakad ako sa gitna ng kwarto saka nirelax ang sarili ko. I inhale then exhale some air to relax my nerves. I tighten my grip around the sword and start to imagine that I was facing Mang Julyo. I was visualizing him attacking me with his own sword then I will try to stop him with mine then I will try to counterattack him. Every slash was associated with the right force. Every landing was as swift as a feather. I was like dancing in the rhythm of death and the music that was playing was the sound of metal colliding with each other. Only that I was alone and there was no sound but the wind that was passing by.

=3rd POV=

Focus na focus si Avery sa ginagawa na hindi na nito napansin na may pumasok na pala sa loob ng kwartong inookupa niya. He was about to go out and call the knights on duty but he was bewitched by the beauty of danger in front of her. She was like a feather with her swift landings and a warrior slashing and piercing any direction with her sword.

He was stuck staring at the woman in front of her like a masterpiece an artist would stare upon. Naputol ang kanyang pagtingin ng may marinig siyang mga yabag papunta sa direksiyon nila. He was worried about the girl. Paano kung mahuli ito dito? This is the boy's building pero may nakapasok na babae sa loob. What would be the punishment the lady will encounter once the Headmaster will know about this?

Hindi na niya naisip ang susunod na gagawin basta ang gusto niya lang ay mailigtas ang babae sa kaparusahan na maaring ipataw dito. Naglakad ito papalapit sa babae saka hinawakan ang kanang kamay nito bago niya in-activate ang kapangyarihan niyang invisible. And as if on cue, biglang bumukas ng malakas ang pintuan revealing two knights on duty. Nagawi ang tingin dito ni Avery at hindi niya napigilang kabahan dahil hindi siya nakapagtago. Pero sabagay saan naman siya magtatago kung walang laman ang kwarto. She was about to cry ng magawi ang tingin ng dalawang kawal sa direksiyon nila pero nagulat siya ng lampasan lang sila nito na parang hindi sila nakikita.

Teka, hindi nakikita? She suddenly realize that the guy use his invisible ability to hide the both of them.

"Walang tao. Doon na tayo sa iba."

Samantala, ang lalaki namang may hawak kay Avery ay hindi makapaniwala. He was just staring at the girl in front of her from a distance but now, he is already holding her hand! Nagawi ang mga mata nito sa luntiang mga mata ni Avery na bagay sa mahaba, tuwid at itim na itim na buhok nito. Her skin is as porcelain as a doll and her lips were as red as blood. He was bewitched again by the beauty in front of him.

Nang makaalis na ang dalawang kawal ay agad na kinuha ni Avery ang kamay niyang hawak ng lalaking hindi niya kilala. Binigyang pansin niya ang kulay nyebe nitong buhok at pulang mga mata nito. Mahaba ang pilik mata at manipis ang labi. Naamoy niya din ang pabango nito. For some reason he smelled like strawberry. Her favorite fruit just by smelling it calmed her nerves. May lalaki bang amoy strawberry?

'Pulang mata? How rare. Ngayon lang ako nakakita ng taong may pulang mga mata but how come his red eyes suits him the best?'

She cleared her throat to stop herself from asking the guy's name infront of her... But she couldn't help it. Sabi nga nila 'ang taong marupok ay magkakaboyfriend din pagnakakita ng gwapo.' And Avery was the living proof of that.

"Maraming salamat sa ginawa mong pagtulong. Maari ko bang malaman ang iyong pangalan para mapasalamatan kita ng maayos?" smooth. The guy won't suspect that she actually want to know his name if she use that alibi. She is no doubt smart as ever.

=Avery=

I continue to stare at the guy in front of me waiting for his response.

"My name is of no importance, my lady. You need to go now or the knights will seize you once they lay their eyes upon you." pero paano ka? Char. Bahala ka na nga diyan. Hindi na ako nagpumilit pa at baka isipin niyang interesado ako sa pangalan niya. Kahit na interesado naman talaga ako.

Tumango lang ako sa kanya bago maingat na umalis sa gusaling iyon. I went to my dorm room and quietly went to my room. Nagbihis ako ng pantulog saka nakangiting humiga ng kama. Before I close my eyes, the picture of a guy with a white hair and red eyes filled my mind.

--
archangel_dina