Paper Crown

Chapter 9:

"Never think that war, no matter how necessary, nor how justified, is not crime.."
-Ernest Hemingway, 1946

Chapter 9:

A carriage with a symbol of a roaring lion stop exactly behind me kaya kapansin-pansin talaga ito. I look around looking for Celestine and Circe and then stop when I saw them looking at me like I had grown three heads. At least their safe.

"What happened here?" my brow flinched when I heard a voice behind me. It was like a mother who caught her daughter stealing bread in the kitchen. Strict and full of authority.

I turned around only to see a man wearing a black and orange royal suit. He has a dark green hair and a blue ocean eyes. He has a perfect skin– perfect to the point na mahihiya na lang tumubo ang pimples doon. He has a pointed nose and a well defined jaw. He looks handsome.

I pouted my lips to stop myself from gawking at the amazing view in front of me.

"Greetings, Your Highness, Crown Prince Frederick Antony Augustus of Hamia Kingdom." nagulat pa ako dahil nasa tabi ko na ang dalawa samantalang kanina ay ilang metro pa ang layo nila. Mas lalo pa akong nagulat ng hilahin ni Celestine ang kamay ko at sapilitan akong pinayuko sa harapan ng crown prince.

"Tsk." I secretly rolled my eyes before standing straight in front of the prince.

"What happened here, ladies?" he casually roam his eyes around and immediately stop to the bandits who are peacefully sleeping on the ground.

"A--" hindi pa nga ako nagsisimula ni isang salita ay agad na nila akong pinutol na dalawa. Halatang nagpapa-cute sa prinsipe.

"A group of bandits had tried to terrorize our carriages, your highness." I frown when I heard Circe's sob. Her sister even gently tap her shoulders showing the prince that she is a perfect sister to her younger sister.

I rolled my eyes at the sight. Parang tanga. Saglit lang akong yumuko para ipaalam na aalis muna ako. Nang sa tingin ko ay hindi na ako pinansin ng crown prince ay tiningnan ko ang karwahe ko para i check kung kumpleto pa ba ang mga gamit ko. Walang bawas at pansin ko din na walang gasgas ni isa ang mga karwahe. Lumapit ako at pinulsuhan ang driver na nakahandusay malapit sakin.

I heave a sigh when I got no pulse from the driver. He's dead.

"My men will take care of the damages, my lady." I turn around, surprise that the crown prince is standing behind me. Actually tatlo silang nasa harapan ko. Dalawa ang nasa magkabilang gilid niya at nakasuot ito ng pangkawal na armor at may espada pa sa gilid nila. Tumango ako bago ulit nagsalita.

"Okay lang. Oo nga pala kung susumahin nasa bente singko ang bilang ng mga bandido habang sampu naman ang kawal na sumama samin. Nasa bilang na din ang dalawang nagmamaneho sa mga karwahe. At lahat namatay. Made-delay siguro kami papuntang skwelahan dahil wala ng magmamaneho." I said problematic about the current issue. Pano pa kami makakarating sa may Ruhan kung walang magmamaneho ng sasakyan naming karwahe?

Ilang segundong katahimikan muna ang namayani ng bigla na lang akong tutukan ng isang kawal sa leeg ng hawak nitong espada. Napaatras na lang ako dahil sa sobrang gulat.

Balak ba niya akong patayin? Ano ba'ng––

Gusto ko na lang mapaface palm dahil sa sobrang katangahan ko. Kaharap ko ang isang crown prince. CROWN PRINCE. pero ganoon ang naging asal ko. May death wish ba ako? Bakit hindi ako nagdahan-dahan sa pagsasalita? Paano kung patayin nila ako dito? Gosh. Wala na ako sa earth! Nasa ibang mundo na ako! Hay naku.

"You insolent! How dare you talk without honorifics to his highness like he is someone on the same rank! You deserve to be beheaded!" napaatras na lamang ulit ako ng pagdiinan niya pa lalo ang espada sa leeg ko.

"T-teka–" pero ng akmang ididiin na niya ulit ang espada ng bigla akong sumipa aiming his hand that is holding the sword pointed at my neck. "Hindi mo kailangang ipagdiinan ang espada sa leeg ko." sinamaan ko ito ng tingin bilang ganti dahil sa ginawa niya kanina saka ako bumaling sa prinsipe. Binaba ko ang ulo ko simbolo ng paghingi ng paumanhin dahil sa ginawa ko. "Forgive me for my ignorance, your highness. I never thought that someone like you will ask a lowly peasant like me that's why––"

"Tsk. Excuses..." pinandilatan ko ng mata ang kawal na tumutok sakin kanina ng espada bago ako tipid na ngumiti sa prinsipe.

"Again. Forgive me, your highness. I will accept any punishment even though I didn't make any mistake.." binulong ko na lang sa sarili ang huling mga salita dahil baka mapugutan na talaga ako ng ulo pag hindi.

"There is no need for that, my lady." Hoo. Buti naman. Dahil ayoko talagang maparusahan. "I want to know what house you came in."

Saglit akong ngumiti bago bahagyang itinaas ang magkabilang palda saka eleganteng iniyuko ang ulo ko at ibinalik din naman agad. "Forgive me for my rudeness, your highness. I came from the house of Knightingale from the province of Laraline. My name is Averianna Solace Knightingale, your highness." pero wala na atang mas nakakagulat pa ng biglang kunin ng mahal na prinsipe ang aking kanang kamay saka ito matamis na ngumiti sakin.

"What a beautiful name for a beautiful maiden like you, my lady." may mga pakboy pala kahit sa mundong to? At prinsipe pa talaga. Nice. Ngumiti lang ako ng maliit sa kanya bago binalingan ng tingin ang karwahe ko. Sana naman mapansin niya na hindi ako naghahanap ng lovelife at baka sapakin ko siya pag binastos niya ako. "Let my guards handle the carriages, my lady. I have brought too much men towards my journey to Ruhan. Your sisters told me that you are all heading to Academy. You can join us, my lady." nag-isip ako mabuti at ng ibibigay ko na sana ang sagot ko ng magsalita ulit ito. "You have no choice anyway. You can't afford any delays in your journey or else you'll be late in the Academy."

"Papayag naman talaga ako. I mean  papayag po ako, your highness. Maraming salamat po sa tulong na ibibigay niyo." I change my tone into a friendly one when I notice the stares I got from his knights.

Ang protective naman. Sana ol.

--
archangel_dina