Nigdy cię nie opuszczę.

ROZDZIAŁ 114

>>Jonathan<<

Na polu Siedziałem do zmroku. Wszyscy już opuścili polanę, oprócz Isabelle.

- Wiesz, że nie musiałaś siedzieć że mną? Mogłaś iść razem z resztą.
- Dla mnie też była ważna.

Poczułem się trochę głupio za to co powiedziałem.

- Przepraszam.

Isabelle się nie odezwała, ale widziałem, że ją zraniłem. Patrzyła na stos a ogień żywo odbijał się w jej ciemnych oczach.

- Jeśli będzie trzeba będę tu siedzieć do rana. Zasłużyła na uwagę do samego końca... Jakkolwiek to brzmi.
- Doceniam i to bardzo.

Izzy Oparła głowę o moje ramię a ja objąłem ją ręką. Razem w ciszy przesiedzieliśmy całą noc patrząc w ogień.

>>Jace<<

Stałem przed tronem, na którym siedział spetany runą Ernest. Palcem przejechałem wzdłuż złotego ostrza Hesperona.

- Mówiłeś, że Twoja zemsta będzie gorsza a na tą chwilę szybciej umrę z tych ran po uciętych rękach.

Zatrzymałem dłoń w połowie ostrza i Spojrzałem na Ernesta. Z bocznej kieszeni spodni wyciagłem małe ostrze i wbiłem je po samą rękojeść w nogę demona.

Ernest stłumił krzyk zaciskając zęby.

- Pomóc Ci się wykrzyczeć? Zaciśnięta szczęka chyba ci nie ułatwia.

Po tych słowach moja pięść z całym impetem uderzyła w policzek demona. Teraz krzyk wydostał się na zewnątrz. Gdy przestał wyć splunął krwią na moje buty.

- Okładanie mnie piesciami nie wynagrodzi tego jak zginęła ta dziewu...

Nie zdążył dokończyć, bo ponownie moja pięść spotkała się z jego twarzą. Tym razem pięciokrotnie z rzędu. Z kącików ust wylewały mu się strużki krwi.

- Nie waż się jej tak nazywać!

Ernest tylko uśmiechnął się kącikiem ust.

>>Ernest<<

Uśmiechnąłem się mimo bólu. Znalazłem słaby punkt, który pozwoli mi na szybką śmierć nie prosząc o nią.

Gdy powiem coś odpowiednio raniącego o jego dziewczynie zabije mnie dzięki czemu uniknę dalszych tortur.

- Gdyby nie wasza tradycja spalania na stosie to już by się w grobie przewracała.

Zaśmiałem się. Kolejne uderzenia w twarz sprawiły, że głową opadła mi do przodu. Chłopak chwycił mnie za włosy i uniósł głowę. Przy gardle poczułem zimny metal. Uśmiechnąłem się.

Poderznij to gardło.
Na co czekasz.
Nie wystarczająco cię zdenerwowałem?

W jednej chwili na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech ukazujący rząd białych zębów. Opuścił rękę z ostrzem i zamienił je na stele. To nie wróżyło dla mnie nic dobrego.

- Chciałeś szybkiej śmierci? No to zafundowałeś sobie dodatkową ilość cierpienia.

Końcówka steli styknęła się z moim czołem.

Nieznośny ból, głośny krzyk, szum w uszach i twarz oprawcy. Nie mogłem się poruszyć a czułem się jakby moje ciało ogarnęły spazmy.

Anielska moc wypalała mnie jak ogień drewno. Gdy przestał zacząłem szybko oddychać. Miałem ochotę chwycić się za głowę, która tak nieznośnie rwała bólem.