Sexually Addicted To You (R-18) #WATTYS2018

Chapter 15

Lumipas na ang isang araw at ang pinaka last day ng araw ko sa lugar na ito, dumating na din ang pinakahihintay ko.

Ang lumipad patungong Pilipinas.

Ready na ako at tanging si kuya nalang ang aking hinihintay.

Nasa labas na lahat ng kailangan kung dalhin. May binilinan na din akong tao sa bahay para naman may mangalaga.

Plano ko sanang ibenta pero sayang. Bahala nang matagal ako makabalik dito, atleast may matutuluyan pa.

Nasa loob ako ngayon ng bahay at tinitingnan ang kabuuan ng nawat sulok.

Dito ako natutong tumayo ng mag-isa. Maging matatag at lalo na dito din nag bagong buhay.

*beeeeeeep beeeeeeeeep*

Naputol ang pagbabalik tanaw ko nang may marinig akong busina. Si kuya na yata iyon.

Dali-dali akong lumabas at hindi nga ako nagkamali. Si kuya nga at pinapasok niya iyong mga maleta ko sa likod ng sasakyan niya.

Lumapit ako.

"Are you ready little sister?" tanong ni kuya sa akin.

"Yes kuya." nakangiti kung sabi.

"Okay, let's go baka ma late pa tayo sa flight natin." gayak nito sa akin. Pumasok na ako sa loob ng sasakyan at pinaandar na din nito iyon.

I glance for the last time sa bahay ko and mouthed my goodbye.

We're now heading to the airport. I hope everything will be alright when we arrive in Philippines.

-------

Philippines

Kakalabas lang namin sa arrival at nandito na kami ngayon sa loob ng van. Tinatahak ang daan papuntang bahay.

Hindi pala alam ng parents namin na uuwi ako. Sorpresa daw ito ni kuya sa kanila and I feel kinda nervous.

Nabaguhan ako sa lugar pati na sa klima. Uminit kasi bigla.

Hindi pa din nagbabago ang Pilipinas.

I miss this place.

I hope everything will went right when I got home.

Isinandal ko nalang ang likod ko at pumikit. I need to take a rest for a while.

Napamulat ako ng aking mata ng may ma feel akong tumapik ng mahina sa akin.

Si kuya.

"We're here." nakangiting sabi nito. Nakatulog pala ako.

Tumingin ako sa labas ng bintana ng sasakyan. Ito na nga!

Bigla tuloy akong kinabahan.

"C'mon." sabi ni kuya at nagpatiunang lumabas. Ako? Nagdadalawang isip pa.

But wait.. Bakit naman ako nagdadalawang isip? Bahay naman namin ito ah.

I reach to open the cars door pero nanginginig kamay ko. What the! I hate this kind of feeling.

Bubuksan ko na sana kaso inunahan na ako ni kuya.

"Lalabas ka ba diyan o hindi?" turan nito na nakadungaw.

"Oo na. Ito na oh, bababa na." sabi ko habang dahan-dahang lumabas. Nasa harap kasi kami ng bahay, I mean sa entrance ng bahay. Nakikita ko na nga ang loob eh.

Nang makalabas na ako ay bigla akong naestatwa sa aking kibatatayuan sa bumungad sa amin. Nakaharap ako sa entrada ng bahay I mean kaming dalawa ni kuya.

"Sino ba iyang kasama mo anak?" si dad na nakangiti sa amin and usually matamang nakatingin sa akin. He didn't notice me.

At bigla namang sumulpot si mom sa likod.

"I'm glad you came. Ano ba iyong surpresang sinas- M-marie?!" biglang sabi ni mom nang mapadako ang tingin niya sa akin and tears starting to fall in her eyes.

Naging emosyonal na siya at ako din. Si dad naman ay natulala sa nakita. Gusto ko silang yakapin. Silang dalawa ni mom at hihingi ng tawad dahil sa ginawa ko pero parang napako na ako sa aking kinatatayuan.

Lumapit agad si mommy sa akin at niyakap ako pati na si dad. I hugged them back.

"I-im.. very... s-sorry..." I said in my sobbing voice. Mas naramdaman ko lalo ang higpit na yakap ni mommy.

It really breaks my heart seeing them crying but I know mas nadurog ko puso nila dahil sa paglikas ko.

"Where have you been, hija?" si dad na nakabawi sa sitwasyon. I see through my eyes na he wipe his tears. It is the first time na nakita ko siyang umiyak.

Binitawan na ako ni mom.

"Oo nga anak. Alam mo bang matagal na kitang hinahanap. I mean namin. Why did you do that without even telling us?" si mom. I felt guilty.

"Pasok muna tayong lahat sa loob guys." si kuya. Interrupting the situation. Please remind me to thank him later.

"Ahh oo nga pala. May hinanda akong pagkain sa loob. Halika na anak." giya ni mom sa akin papasok.

Tinapik ni kuya ang balikat ko at tumango. Nginitian ko na lang siya.

Nang makapasok na kami sa loob ay inilibot ko ang paningin ko sa loob, I feel welcome. And emotions are starting to burst. I miss this place.. The place where I grew up. The place where I started to think.

"Little sister.. Come.. Let's eat muna."

Bigla akong nanumbalik sa aking katinuan.

"A-ahh o-okay kuya susunod lang ako." nasabi ko nalang. I didn't notice na tumulo na pala ang luha ko.

I just wipe it and walk towards our kitchen.

I know my parents are going to ask me. I'm willing to answer everything of their questions. I need to face it. I need to be brave.

It will get better in the end, I swear.

•••••••••••••••