KEMİKLERİNDE CENNET | Yarı Texting (Tamamlandı)

22 ♪ İnanın, Artık Hiç Kaldıramıyorum Elfida Olmayı

Niye varım bu hayatta? Dünyanın en işe yaramaz insanlarından biriyim. Yalnızca nefes alan, ne bir duygu hissedebilen ne de ufacık bir yaşama hevesi olan biriyim. O zaman bu dünyadaki yerim ne benim?

Alın canımı. Dayanamıyorum. İnanın, hiç dayanamıyorum artık. Nefes almaktan yoruldum ben. Kirpiklerim yaklaştı iyice birbirine. Gözlerimi açık tutmak, inanın çok zor. Ellerimin titrediğini gizleyemiyorum artık. Belli olmasın diye sürekli kalem tutuyorum ama çok yoruldum yaşıyor gibi görünmekten.

Ben artık yalnızca tabutta nefes alırım. Lütfen duysun biri sesimi ve daha fazla acı çekmeme müsaade etmesin. Ben, ben şimdi öyle çaresizim ki hiç ummadığım insanlardan bile bir yardım eli bekler oldum.

Güneş'in gözlerinin içine bakıyorum bazen. Hatta Hayat'a bile medet umarcasına bakıyorum ölecekmiş gibi hissettiğim zamanlarda. N'olur biri görsün artık beni. Özgür yok ama bari biriniz tutsun ellerimden.

Ben, ben artık biraz kötüleştim.

İzninizle, köşeye geçip biraz nefes almaya çalışacağım.

Çünkü inanın, artık hiç kaldıramıyorum Elfida olmayı.

🤍

Bugün, Özgür'ün gidişinin yirmi ikinci günü.

Ondan haber almadan geçirdiğim yirmi ikinci güne uyandım az önce. Yataktan hiç kalkmak istemedim ama zar zor doğruldum. Okul formamı giydim ama artık o da çok bollaştı. Yeni bir şeyler almalıyım sanırım. Artık pantolonlarım da bol gelmeye başladı.

Kalbim bugün de çok durgun atıyor, hissediyorum. Kaburgalarım etime yapıştı sanki. Bir yel esse savrulacak gibi hissediyorum artık ama belli etmiyorum. İyiyim ben. Çok iyiyim. Zayıfım bir kere. Neden iyi olmayayım?

Basenlerim yok artık. Göbeğim de yok. Bacaklarım ayrık duruyor artık. Yürürken birbirlerine sürtmediğini hissediyorum ve sırf bu his için bile yüz adım daha fazla atabilirim. Omuzlarım çöktü biraz ama kalın kazaklar giyerek gizliyorum onları. Zaten kalın kazaklar giymesem çok üşürüm.

Parmaklarım ince ve uzunlar. Güzel gözüküyorlar ve bazen parmaklarıma bakarak düşünmeyi çok seviyorum.

Ben, ben Özgür gidince baya değiştim.

O, olur da gelirse beni bıraktığı gibi bulamayacak.

Ama biliyorum. O artık gelmeyecek.

🤍

Merdivenleri yavaş yavaş çıkmaya devam ederken botlarıma bakmaya devam ediyordum. Okula her gün gelmek artık beni çok yoruyordu ve sadece uyumak istiyordum. Uyumak ve bir daha uyanmamak.

Artık düşünürken bile cümle kurmak çok zor hale geldiği için bazı cümlelerim yarım kalıyor. Olsun. Beni benden başka duyan yok nasıl olsa.

"Elfida."

Gözlerimi sımsıkı kapattım.

Hayır, hayır, hayır. Gerçekten hayır.

"Dalgın dalgın nereye böyle?"

Başımı yavaşça kaldırdım ve ona baktım. Yüzünde aptal bir sırıtış vardı her zamanki gibi. Gözleri alaycıydı.

"Cehenneme. Gel, takip et beni." dedim kısık bir ses tonuyla ve basamakları yavaş yavaş çıkmaya devam ettim. Serhat, kolumu tuttu ve gözlerimin içine baktı.

Zayıfladığım için gözlerim artık daha büyük duruyordu ama bana kalsa hiç açık durmasalar, daha iyiydi.

"Umursamaz tavırlarınla dikkat çekmediğini ne zaman anlayacaksın?" dedi ve kolumu sıktı aniden. Acı hissetmedim ve gözlerine aynı şekilde bakmaya devam ettim. Konuşmadım çünkü bana zor yeten nefesi, Serhat için harcayamazdım.