🍃 37 🍃 (Final)

5.2K 179 4
                                    

Zawgyi

သာယာလွေသာေန႔သစ္တစ္ခု။ က်ီးက်ီးက်ာက်ာ ငွက္ကေလးမ်ား၏ အသံသည္ ေနရာအႏွ့ံ ပ့်ံႏွ့ံေန၏။

"ရသ ဂုဏ္ေလးေရာ"

တစ္လမွ်႐ွိၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သက္တန္႔အနည္းငယ္ သက္သာေနၿပီးျဖစ္သည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အိပ္ရာထဲလဲေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ပံုမွန္လမ္းေလွ်ာက္၍ မရေသး။ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနရေသးသည္။

ယခုလည္း သက္တန္႔ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခ်ိန္ေရာက္ေနေသာ္လည္း ဂုဏ္အား မေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ေမးရသည္။

"ဟုိ..."

ေျပာရခက္ေနပံုႏွင့္ ဟို ဒီ စဥ္စားကာ မည္သုိ႔ေျဖရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေသာ ရသေၾကာင့္ သက္တန္႔ မ်က္ႏွာထက္၌ အနည္းငယ္ အလိုမက်မႈတုိ႔ျဖတ္ေျပးသြား၏။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ရသ"

"အဲဒါက..."

"သားရယ္ ေမာင္မင္း႐ွင္ဂုဏ္လည္း အလုပ္႐ွိလုိ႔ေနမွာေပါ့"

ေျဖရခက္ေနေသာ ရသကုိ ပန္းသီးလွီးေနေသာ မာမီကကူညီေျဖေပးသည္။

သက္တန္႔ ၊မာမီႏွင့္ ရသကို တစ္လွည့္စီၾကည့္လိုက္သည္။ ရသသည္ မ်က္ႏွာလႊဲေနကာ မာမီကေတာ့ ပန္းသီဆက္လွီးေန၏။

'ဂုဏ္ေလး ဘယ္သြားတာလဲ'

သက္တန္႔ တိတ္ဆိတ္စြာ စဥ္းစားေနလိုက္သည္။

"သက္တန္႔ ေလ့က်င့္ခန္း သြားလုပ္ရမွာမလား၊ ငါလိုက္ပို႔မယ္ေလ"

သက္တန္႔ စဥ္းစားေနစဥ္ ရြက္ဝါေရာက္လာကာ ေျပာရင္း ကူတြဲဟန္ ျပင္သည္။ မာမီကေတာ့ ဘာမွ်ဝင္မေျပာ။ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနသည္။

မိမိေယာက္်ား၏ ေဖာက္ျပားမႈ သက္ေသအျဖစ္ ႐ွိေနေသာ လူတစ္ေယာက္အား ေမာင္းမထုတ္ဘဲ ေနႏိုင္ျခင္းသည္ပင္ ေတာ္လွေပသည္။

သက္တန္႔ သတိရၿပီး မာမီႏွင့္ႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိခ်ိန္၌ မခ်ိတင္ကဲေလသံႏွင့္စကားတစ္ခြန္း ေျပာဖူးသည္။

••••••••••••••••

"မာမီ ဒယ္ဒီက မာမီကိုအရမ္းဂ႐ုစိုက္ အရမ္းခ်စ္ျပေနရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔ ေဖာက္ျပားခဲ့တာလဲ"

ဂုဏ် ရောင် ဝါ [Completed]Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz