« បងសុំទោសជុងគុក »
ក្រាក៚
សម្លេងបើកទ្វារបានលឺឡើង ថេយ៉ុងងើបមុខយ៉ាងលឿនមុននិងស្ទុះឱបរាងតូចចូលក្នុងដៃ គេនឹក នឹករាងកាយមួយនេះខ្លាំងណាស់ នឹកមុខតូចក្រមិចមួយនេះ ចង់ឱបឲ្យណែនឲ្យសមចិត្តដែលគេមិនបានឱបពេញមួយយប់នោះ។
« សុំទោស សុំទោសពិតមែន » ម្តងជាពីរដងជាច្រើនលើកដែលថេយ៉ុងនិយាយបែបនេះ ព្រោះ
តែគេខុសបានជាគេនិយាយ ហើយការដែលនិយាយនេះក៏មិនមានអ្នកណាមកបង្ខំក្រៅពីចិត្តរបស់គេខ្លួនឯង គេខុសគេនិងសុំទោស ចង់ឲ្យគេធ្វើអ្វីក៏ព្រមសម្រាប់ទោសកំហុសដែលគេបានសាងវាឡើង គេព្រមធ្វើដើម្បីរាងតូចទាំងអស់។
« ហឹក បងមិននិយាយរកខ្ញុំ »
« បងដឹង បងសុំទោស »
« ហឹក បងស្រែកសម្លុតឲ្យខ្ញុំ »
« បងខុសដែលធ្វើបែបនោះ បងសុំទោស »
« បងដេញខ្ញុំចេញពីបន្ទប់របស់បង ហឹក »
« បងគ្មានចេតនានោះទេ បងសុំទោសពិតមែនជុងគុក » រាងតូចកាន់តែនិយាយអ្នកដែលកាន់តែឈឺមិនមែនមានតែសាមីខ្លួននោះទេ ព្រោះថេយ៉ុងជាអ្នកដែលឈឺ គេឈឺព្រោះគេជាដើមហេតុដែលធ្វើឲ្យជុងគុកឈឺដល់ថ្នាក់នេះ គេសមនិងទទួលទង្វើរមួយនេះបំផុតហើយ សមហើយដែលជុងគុកមិនចង់និយាយជាមួយគេវិញនោះ។
« ហេតុអ្វីមានរឿងអីមិនព្រមមកនិយាយគ្នា? ក្រែងបងធ្លាប់ប្រាប់ហើយមែនទេ មិនថាមានរឿងអ្វីក៏ដោយយើងត្រូវមកនិយាយមុននិងសម្រេចចិត្តធ្វើ តែបងខ្លួនឯងមិនគោរពសន្យានោះទេ ហឹក ឌឹបៗៗ » រាងតូចបន្តយំហើយក៏មិនភ្លេចលើកដៃដែលស្រាលដូចជាសំឡីគក់ខ្នងរបស់នាយតាមចិត្តខឹង។
« បងសុំទោស វៃបងមកវៃឲ្យសមចិត្តរបស់អូន ព្រោះបងជាអ្នកខុស » រាងក្រាស់មិនរង្គើខ្លួនទៅណា ក្រៅពីឈរឲ្យរាងតូចធ្វើបាបគេតាមចិត្ត បើគេអស់ចិត្តហើយគេបាត់ខឹងនោះ មិនថាចង់វៃដល់ស្លាប់ក៏ថេយ៉ុងព្រម។
« សន្យាបានទេហាមធ្វើបែបនេះទៀត ហឹក សន្យានិងអូនមក » ទីបំផុតជុងគុកក៏ចិត្តមិនដាច់ គេមិនអាចខឹងថេយ៉ុងបានយូរជាងនេះនោះទេ គេស្រលាញ់ថេយ៉ុង ស្រលាញ់ជាងជីវិតរបស់គេទៅ
ទៀត មានហេតុផលអីដែលគេមិនព្រមមើលមុខរបស់នាយនោះ? ត្រឹមតែមួយថ្ងៃដែលគេមិនបានឱបនាយគេឈឺចិត្តសឹងតែស្លាប់ទៅហើយ គេមិនអាចធ្វើចិត្តឲ្យខឹងនាយបានយូរជាងនេះនោះឡើយ
មិនអាចឡើយ។
