Poison Kiss

بوسه ی سمی -قسمت هفتاد و یکم

71.

هیلمی پشیمان از نشان دادن هیجان بچگانه اش،لبخندش را محو کرد:"اینکه

مجبورید هی خون بخورید سخت نیست؟!"

مورات آرام گیلاس را پایین آورد و خیره به چشمان پرمژه ی هیلمی لبخند زد

"همیشه کسایی هستند که لایق مرگن!"

هیلمی از جواب ترسناک مورات یکه خورد:"ما حق قضاوت در مورد چنین چیزی رو نداریم"

مورات اخم کرد:"یکیش استاد... بنظرت مستحق مرگ نبود؟"

هیلمی مه آلود آزمایشگاه و درد و رنجهایی که کشیده و ترسهایی که مواجه شده بود بیاد آورد و دلش فشرده شد ولی هنوز نمی توانست قانع شود.

نیاز نبود احساسش را به زبان بیاورد بهرحال مورات میتوانست بفهمد:"یا پسرش که میخواد راهشو ادامه بده!؟"

با جمله ی دوم مورات،هیلمی مضطرب تر شد:"اما تا کی؟!یا گیر بیفتین؟! بهرحال پلیس هست قانون هست..."

"من تو کشورم راحتم"مورات لبخند دلبرانه ای زد و هیلمی کنجکاوتر شد.

"یعنی اونجا برای خوناشام ها قوانین خاصی وضع شده؟"

لبخند مورات به خنده تبدیل شد:"نیاز نیست که!قانون دست خودمونه"

هیلمی دیگر نمی توانست در مقابل چیزهای عجیبی که میشنید هیجان خود را مخفی کند:"لعنتی!چرا همش یادم میره تو ولاد هشتمی!؟"

لبخند مورات سرد شد:"چون نمیخوای قبول کنی!"

ذهن هیلمی هنوز درگیر سوال اصلی مانده بود:"پس در واقع نیاز ندارید آدم بکشید یا هر روز خون بخورید!"

مورات گیلاس نیمه اش را با ظرافت روی پاتختی گذاشت:"آدمایی مثل دوستت آراس،شاید هنوز نیاز داشته باشند ولی کسایی که توی نژاد ما هستند و با این خصوصیت زاده میشند،خون در حد یک نوشیدنی لذیذ و مورد نیازه...مثل آب که میشه با نوشیدنی های دیگه جایگزین بشه"

هیلمی دوباره هیجان زده شد:"یعنی میتونید کلاً خون نخورید و با چیزای دیگه رفع تشنگی کنین؟!"

مورات با علاقه ای که دلتنگی در پسش بود دوباره به چهره ی کنجکاو هیلمی خیره شد:"چیه؟از خوناشام شدن منصرف شدی؟"

هیلمی خنده ی ساده ای کرد.از اینکه بحث عوض شده بود راضی بود ولی نمی دانست چطور ادامه بدهد تا از شروع دوباره اش اجتناب کند.

"برای من درک همه ی اینها خیلی سخته..."در این حین خواست بلند شود و فرار کند ولی مورات به زیرکی مچ دستش را گرفت.

"وقت منو تلف نکن هیلمی!جوابت چیه؟"

هیلمی با این سوال جدی،بی اختیار بیاد آلپرن افتاد ولی از ترس آنکه مورات