"ဟင်းဟင်း ...ငါကိုစိန်ခေါ်နေတာပဲ ဒီအပျိုကြီးတော့"ဟုရယ်ကာပြောရင်းနှုတ်ခမ်းအားကိုက်ကာ ထွက်သွားသည့် ပျိုအား ကြည့်ကာ ပြောတော့သည်။
"တောက်..." ပျိုလည်း ရှက်ရှက်နှင့် ကား ပေါ်အရောက် တောက်ခေါက်နေတော့၏။အတွင်း ရေးမှူး မလေးလည်း ပျို ၏ အရိပ်အခြေအား ကြည့်ကာ အနောက်ခန်းတွင် ထိုင်နေတော့သည်။ထို့နောက် ပျိုလည်း ဒေါသထွက်လာသည့်အဆုံး ကားပေါ်မှ ပြန်ဆင်းကာ ဆိုင်ထဲ ဝင်သွားရင်း ရွယ်ရှိရာနေရာသို့ လျှောက်လာတော့၏။
"ဘာလို့ ....ပြန်ရောက်လာတာတုန်း သတိရလို့လား" ဟု ပြန်ရောက်လာသည့် ပျိုကို ကြည့်ရင်း ရွယ်လည်းမေးတော့သည်။
ပျိုလည်း ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် လက်သီးအားဆုပ်ထားမိတော့သည်။
"မင်း ....ငါကို ဘယ်လို မိန်းမ ထင်နေတာလဲ "ဟု ပြောလိုက်တော့၏။
"ကျွန်မ မိန်းမဖြစ်မဲ့ မိန်းမလေ" ဟု လျင်လျင်မြန်မြန်ဖြေသည့် ရွယ်ကြောင့် စိတ်တွေ ပိုဆိုးမိတော့၏။
"ဘာ..."
"အန်တီ ဘာတွေ တွန့်တိုနေတာလဲ "ဟု လက်သီးဆုတ်ထားသည့်လက်အား လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း ထိုလက်ကို ကြည့်နေရင်း နမ်းလိုက်တော့သည်။အဖြစ်အပျက်မှာ မြန်ဆန်လွန်းသည့် အတွက်ပျို တားချိန်မရလိုက်ပေ။သို့သော် ချက်ချင်းဆိုသလို လက်ကို ပြန်ဖယ်လိုက်တော့သည်။
"မင်း ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ "
"ဘာလဲ ပါးကို ချမလို့လား ...ချမနေပါနဲ့ ၊ ပါးကို ချရင်တော့ ဒီပါးကို ချခဲ့တဲ့အတွက်အန်တီကို သမီး ပြန်ချမှာရယ်..ဒါပေမဲ့ ပါးတော့မဟုတ်ဘူး"ဟု ပြောရင်း ရယ်လိုက်သည့်အတွက် ပျို အတော်ရှက်သွားတော့သည်။
"မင်း...မင်း ကွာ "ဟု ပြောရင်း ပြန်ထွက်သွားတော့၏။
"လွယ်တော့မလွယ်ဘူး အတော်ကို ခက်ခဲတဲ့ အပျိုကြီးပဲ" ဟု နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ ပြောသည့် ရွယ် အကြည့်များမှာ ပျိုကို ချစ်နေသည့် အရိပ်အယောင်များ လွှမ်းမိုးနေတော့၏။
ညနေစောင်း သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ရွယ်လည်း သူအခန်းထဲရှိဆိုဖာတွင် ထိုင်နေရင်း သရဖီနှင့် သီရိ ဆီ မှ ဇာတ်တိုက်ထားသကဲ့သို့ အသံထွက်လာတော့သည်။
