"တို႔ဆီကို ..ျပန္ေလၽွာက္မလာရင္ ၊ တို႔ ေမာင့္ နားကို လာရလိမ့္မယ္ " ဟု ေျပာရင္းအေပၚဗလာျဖစ္ေနသည့္ ကိုယ္လုံးမ်ားႏွင့္ သူမအားေက်ာေပးထားသည့္ ရြယ္ဆီသို႔ ေလၽွာက္လာသည္။ အရိပ္ျမင္ေနရသည့္ ရြယ္လည္း တုန္ယင္လာၿပီ သူမ မ်က္လုံးမ်ားအား ပိတ္ခ်လိုက္ေတာ့၏။
"မ်က္လုံးက ဘာလို႔မွိတ္ထားရတာလဲ"ဟု သူမ ေမးသည့္မ်က္လုံးမ်ား၏ အနက္အဓိပၸါယ္မွာ ေလးနက္လြန္းလွသည္။
"ေမာင္က သိပ္အတၱႀကီးတာပဲ"ဟု ေျပာသည့္ ပ်ိဳ႕အသံၾကားမွ ရြယ့္မ်က္လုံးေလး ပြင့္လာေတာ့သည္။
ပထမဆုံး ျမင္လိုက္ရသည္မွာ သူမကို အဓိပၸာယ္အမ်ိဳးမ်ိဴးရွိေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ပ်ိဳ၏ မ်က္ဝန္းနက္တစ္စုံကိုသာ။ လူေကာင္အနည္းငယ္ႀကီးသည့္ ပ်ိဳ၏ ရင္အုံမ်ားမွာရြယ့္ မ်က္ႏွာ ေရွ႕တည့္တည့္ ပင္။
ထိုကဲ့သို႔ လုံးဝန္းေနေသာ အရာမ်ားကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္အမၽွ ရြယ္ အနည္းငယ္တုန္လွုပ္စျပဳလာသည္။
"အန္တီသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ဆို ၊ ဖူးပြင့္ျခင္းက စလို႔ ညႇိုးသြားသည္အထိ ေမာင္ ပဲ တာဝန္ယူလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ကြာ"
ဟု ဆိုရင္း သူမ ၏ ေျခဖ်ားမ်ားအားေထာက္လၽွက္ ေလးကိုင္းသဏၭာန္ ထူေနသည့္ ပ်ိဳ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ဖြဖြေလး ထိလိုက္၏။
ပ်ိဳ႕မ်က္လုံးမ်ား ေမွးသြားသည္။
"တန္ဖိုးမထားသလို ျဖစ္သြားမွာ အရမ္းဆိုးတယ္" ဟု ဆိုရင္း ရြယ့္ ေျခလွမ္းမ်ား ေနာက္ဆုတ္လိုက္ျပန္သည္။
ထိုစကားေၾကာင့္ ျပဳံးလိုက္မိသူမွာ ပ်ိဳပင္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ သူမ ၏ ကုတ္အကၤ်ီအရွည္အား လႊမ္းျခဳံးလိုက္သည္။
"တို႔က ေမာင္ အဲ့လို တန္ဖိုးထားရေလာက္တဲ့ သူမွမဟုတ္တာ" ဟု ေျပာရင္း ကုတင္ေဒါင့္ေလးတြင္ ထိုင္ရင္း ငိုင္ေနေတာ့သည္။
"အနားလာထိုင္လို႔ရမလား"
ထိုင္ေနသည့္ ပ်ိဳလည္း ရြယ့္အားေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။
"ဘာလို႔ အဲ့လို ခြင့္ေတာင္းေနရတာလဲ ၊ ဘာမဆို ေမာင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ တို႔ေပးထားရက္နဲ႔"
