"အမေတူလေးပဲ"
ထိုစကားကြောင့် ဆုဆု လည်း ငြင်းတော့သည်။
"ရှင် အာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီးက တီပျို တူမပါ "
ထိုစဉ် ပျို့မျက်လုံးမှာ တစ်နေရာသို့ကြည့်ရင်း မျက်ရည်စများ အဝိုင်းသာ ဖြစ်ပြီး ပင်လယ်ဝေလာတော့သည်။
ထိုသူမှာ ၅ နှစ် အရွယ်လောက်ရှိသည့် ကလေးငယ်ကို ပွေ့ကာ ချီရင်း ဆိုင်ထဲမှ ထွက်လာသည်။
"လာကိုကို .." ဟု ကြည်လွင်ဖြူ ခေါ်လာ၏။ထိုသူမှာ အခြားသူ မဟုတ် ဦးခန့်ညားအောင် ပင်။
ဦးခန့်ညားအောင် လည်း ပျို့ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် အမျှ ခြေလှမ်းတွေရပ်တန့် ကုန်သည်။
"ကိုကို ...ဒီမှာကြည့်ပါဦး ၊ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ လာဆုံနေကြတယ် ကောင်းသောဆုံခြင်းတော့မဟုတ်ပေမဲ့ပေါ့" ဟုဦးခန့်ညားအောင် လက်မောင်းကို တွဲခိိုလိုက်ရင်း။
ဦးခန့်ညားအောင် လည်း နှေးကွေးသော ခြေလှမ်းများနှင့် လျှောက်လာတော့သည်။
"ကိုကို ....ပျိုမြင့်မြတ်ချယ်လေကြည့်ပါဦး ကျောငိးတုန်းကတော့" ကြည်လွင်ဖြူစကားတောင်မဆုံးသေး
"ပျိုမြင့်မြတ်ချယ်.." ဟု ဦးခန့်ညားအောင်လည်း သူ၏ ခန့်ညားလှသော အသံနှင့် ခေါ်တော့သည်။
"အဆင်ပြေရဲ့လား.." ဟု ကရုဏာအသံနှင့်မေးသည့်အတွက် ကြည်လွင်ဖြူလည်း မျက်နှာပျက်သွား၏။
"ဒီမှာလေ ဒါ ငါတို့ သမီးလေးပေါ့ ၊ မိစုံဖစုံနှင့် ကြီးပြင်းလာရှာတဲ့ကလေးလေ နာမည်က သင်းယုယအောင် သူ့ဖေဖေက သူအရမ်းကို တယုတယနဲ့မွေးပြီး သူ့သမီးမှန်းသိစေချင်တယ်ထင်ပါရဲ့အနောက်က အောင်နဲ့" ဟု ကြည်လွင်ဖြူလည်း သမီးဖြစ်သူ လက်လေးကို ကိုင်ရင်း ပြောတော့သည်။ထိုစကားကြောင့် ချက်ချင်းဆိုသလို မျက်ရည်စများဝိုင်းနေသည့် ပျို့မျက်လုံးမှ အမုန်း၏မီးစများ တောက်လောင်စပြုလာသည်။
"ဟားဟားဟားဟား ..." ဟုရယ်ရင်း ဆုဆု အား ပုခုံးဖက်လိုက်ရင်း ဦးခန့်ညားအောင် လက်ထဲရှိ ကလေးလေးအား အနားသို့ တိုးကာ သေချာကြည့်လိုက်တော့သည်။
