"လာေလ...ထိုင္" ဟု လူမမာအသံေလးႏွင့္ ျပဳံးကာ ေျပာသည့္ ပ်ိဳၾကာင့္ ဦးခန့္ညားေအာင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ေရာက္လာသူ ကိုေသခ်ာၾကည့္မိေနသည္။
"အန္တီ"
လက္ထဲတြင္လည္း ႏွင္းဆီပန္းစည္းေလးသာ ပါသည့္ ရြယ္လင္းေမာင္။ ရြယ့္ကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေတာက္ပသြားသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ဦးခန့္ညား သတိထားမိသည္။
"ဦးခန့္ညားေအာင္" ဟု ေခၚရင္း အခန္းတံခါးအား ညြန့္ျပေတာ့သည္။
"ဘာမ်ားလဲ ခ်ယ္ "
"ထြက္သြားေပးပါ "ဟု ပင္ပန္းေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားအား အေဖာ္ျပဳကာ ေျပာသည့္အတြက္ ဦးခန့္ညားေအာင္လည္း မတက္သာသည့္ အဆုံး ထြက္သြားေပးရင္း အဝ တြင္ ရပ္ေနသည့္ ရြယ့္ကို ေသခ်ာၾကည့္မိရင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ပ်ိဳ.." ဟု မဝံ့မရဲ ေလး ေခၚရင္း လက္ထဲ ရွိ ကိုင္ထားသည့္ႏွင္းဆီပန္းစည္းအား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။
"လာေလ မထိုင္ေတာ့ဘူးလား " ဟု ေျပာေနသူ ပ်ိဳ႕ မ်က္ဝန္းမ်ားတြင္လည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စိုစြတ္လာသည္။
ပုံမွန္ေတြ႕ေနၾကခံစားခ်က္ႏွင့္မတူ တစ္မ်ိဳးေလး ေႏြးေထြးေနရသည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။
"ပန္းေတြက လန္းေနတုန္းပဲ " ဟု ရြယ္လည္း ေျပာရင္း ေဘးရွိ တင္ထားသည့္ ပန္းအိုးကို ယူကာ အခန္းေဒါင့္ရွိ ေဘစင္နားသို႔ ယူသြားရန္ အျပင္။
"ေမာင္.."
ဟုတိုးတိုးေလး ေခၚလိုက္သည့္ အားေပ်ာ့ေပ်ာ့အသံေၾကာင့္ ရြယ့္ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန့္ကုန္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားအား စုံမွိတ္ခ်လိုက္ရင္း အေပၚႏွုတ္ခမ္းအား ကိုက္ကာ အားကိုခဲလိုက္ေတာ့သည္။
"ဒီနား လာပါဦး" ဟု ဆိုသည့္ အသံမွာ ရြယ့္အတြက္ မ်က္ရည္ပင္လယ္ေဝေစသည္မွာ အမွန္။သို႔ေသာ္လည္း အားကိုတင္းရင္း ပ်ိဳ႕ ေဘးရွိ ခုံေလးတြင္ ထိုင္လိုက္ခ်ိန္ အားနည္းေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ရြယ့္ကို ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
"ပိန္သြားသလိုပဲ" ဟု ေျပာသည့္ ပ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ရြယ္ မ်က္ရည္မ်ားထိန္းမရေပ။
