GERÇEK AİLEM Mİ?

9.BÖLÜM

Mete'nin yanına varmıştım.

-Hoşgeldin Yazgı
-Merhaba

Sonra kısa bir an içinde aramızdaki mesafeyi kapatıp ellerimi tuttu.

-Ben seni her şeyden vazgeçecek kadar çok seviyorum. Lütfen ellerimi bırakma.

Ne diyeceğimi şaşırmıştım. Mete daha öncede böyle şeyler söylüyordu ama bu içimde garip bir hissin oluşmasına neden oldu.

-Met-

Sözümü kesen telefonumun çaldığıydı.

- Üzgünüm açmam gerek.

Arayanın Yamaç olduğunu gördüm.

-Efendim Yamaç
-Yazgı neredesin
- Birşey mi oldu sesin kötü geliyor.
- e-evett yanında biri varmı?

Benim ikizim ağlıyordu.

- Evet Mete var yanımda

- çabuk ona ver telefonu

Telefonu hemen mete'ye verdim.

- tamam hemen getiriyorum.

Neler olduğunu anlamadan Mete beni arabasına bindirdi.

- Mete nereye gidiyoruz? Kötü bişey oldu değil mi? Neden bana söylemiyorsunuz?

Mete biran bana bakıp birşey diyecek gibi oldu ama sonra kelimeleri yuttu.

Arabayı sağa çekip yüzünü bana çevirdi. Yüzümü avucunun arasına alıp

- bak Yazgı'm gideceğimiz yere gittiğimizde onlar sana her şeyi açıklar. Tamam mı bitanem?

Usulca kafamı aşağı yukarı salladım.
Oda uzanıp yanağımdan öptükten sonra arabayı çalıştırdı.

15 dakikalık bir yolculuktan sonra hastaneye geldiğimizi fark ettim.

O an kalbimin sıkışmasına neden oldu.

Mete beni kolumdan kutup
-sakin ol bir şey yok.

Yavaş yavaş hastaneye doğru giderken Mete danışmana bir yerler sordu. Ama ben hiçbir şey duyamıyordum.

Mete beni hareket ettirdi. Bu yavaş yavaş asansöre doğru giderken

- sakin ol bitanem yok bir şey.

Asansöre binip 2. Kata çıktık.

Sola doğru döndüğümüzde ailem oradaydı. Hepsi bir tarafa dağılmıştı. Ne olmuştu. Birine bir şey mi? Hayır onlar çok güçlü. Ama şuan çok güçsüz görünüyorlar.

Yavaş yavaş onlara doğru giderken ayaklarım beni taşımak istemiyor gibiydi. Poyraz abimin karşısında durdum. Abimi ilk defa bu kadar çaresiz görüyordum.

Bir kaç gün bölüm atamayabilirim. Hikaye güzel gidiyor mu? Fikirlerinizi yorumlarda bekliyorum.