11.BÖLÜM

5.8K 207 2
                                    

1 gün oluyordu babam o odada kalalı. Hiç gözümü kırpmadan babamın tepki vermesini bekliyordum. Savaş yanıma gelip
" neden burada duruyorsun biraz uyu gözlerin kıpkırmızı." ona hiç bakmadan
" hayır babamı bırakmak istemiyorum."

Poyraz abim gelip" bitanem biz varız zaten burada lütfen biraz uyu" başımı iki yana sallayıp

" hayır gem dün sabah biraz uyudum o bana yeter."

İnadımı anlayınca onlarda daha fazla tekrar etmediler.biraz zaman sonra bişeyler oldu. Odadan ses gelmeye başlamıştı. Doktorlar ordan ıraya koşturuyordu.

" baba babama birşey oluyor hayır baba bizi bırakma" diye bağırarak ağlamaya başladım.

" BABA LÜTFEN UYAN" doktorlar içerde birşeyler yapıyordu.

"ABİME BŞR LEY OLMAZ DEĞİL Mİ? HAYIR BABAM ÇOK GÜÇLÜ ONA BİR ŞEY OLMAZ O BİZİ ASLA YALNIZ BIRAKMAZ" dedim bağırarak.

" BABA BABA LÜTFEN BIRAKMA BİZİ NOLUR LÜTFEN" bağıra bağıra öylece duruyordum.
Sonra birisi sarıldı bana. Kim olduğuna bakmayıp göğsünde ağladım.

" ona bir şey olmayacak o iyi olacak" dedi Barış.

Dojtolar çoktan çıkmıştı. Ona bakıp

" bir şeyi yok değil mi?" dedim.

" hayır bir şeyi yok doktorlar her şeyi yapıyor"dedi. Derin bir iç çekip ona öylece baktım. 



3 gün sonra

Babam taburcu olmuştu artık evdeydik. Babamı 3 gün içerisinde hiç görmemiştim.

Abimlerle birlikte gelip koltuğa oturdular. Babam bana bakıp " kızım iyimisin?" babamın yanına adımlayıp ona sımsıkı yarasını acıtmayacak şekilde sarıldım. Oda hemen bana karşılık verdi.
Omzunda ağlayarak " sana bir şey olacak sandım" diyerek mırıldandım. Hemen beni daha fazla sarmalayıp " sana yeni kavuşmuşken seni bırakıp gitmem ben güzelim." ona gülümseyip kollarından ayrıldım. Hemen gözyaşlarımı silip " hemen boncuk gözlerimi yaşartma küçük hanım" ona kahkaha atıp yanındaki koltuğa oturdum. 


GERÇEK AİLEM Mİ?Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin