Sabah anne tarafı yüzünden erken uyanmak zorunda kalmıştım. Uyandığımda saat 8.00 dı.
Ve onlar 10.00 da geliyorlardı. Bu kadar erken uyanmak zorunda mıyız?
Saat 10.00 doğru yaklaşıyordu. O sırada kapı çaldı. İçeriye büyük bir topluluk girdi.
Başım ağrıyordu artık. Babamda bunu anlamış olacak ki " kızım iyimisin?" diye sordu.
Ona gülümseyip " iyiyim biraz başım ağrıyor sadece" dedim.
Annem hemen telaşlı telaşlı gelip ateşimi falan ölçtü.
" Ateşin yok başka bir yerin ağrıyor mu?"
diye sordu annem.
" Hayır birşeyim yok iyiyim. Biraz uyusam geçer size ayıp olur mu?" Dedim anne tarafına bakarak.
" Hayır yavrum yürü git dinlen." Dedi anneannem.
Başımı sallayıp odama doğru yol aldım.
Biraz uyuduktan sonra telefonum çaldı. Mete arıyordu. Bu olaylardan sonra onunla da konuşamamıştım.
"Efendim"
" Selam nasılsın?"
"İyiyim sen?"
" Bende iyi teşekkür ederim. Ben aslında müsait misin diye aradım."
" Müsait im." Dedim.
" Buluşabilir miyiz peki?" Dedi utangaç bir sesle.
" Tabi konum ve saatini söylersin." Dedim vedalaşmanın ardından telefonu kapattık.
Derin bir nefes alıp olacakları düşünmeye başladım. Ne olacaktı tekrardan birlikte olabilir mıydık? Onu çok özlemiştim. Onunla gülmeyi sarılmayı her şeyini. Kollarına atlamak istiyordum.
Buluşma yerini gelince içimi heyecan kapladı. Umarım aramızdaki her şeyi çözebilirdik.
Mete tam karşımda duruyordu. Çok yakışıklıydı. Sımsıkı sarılmak istiyordum.
Ve bunu yaptım da.
Ayaklarımı ona adımlarken buldum. Ve birden kollarım onun boynuna sarıldı. Düpedüz çocuğa sarıldım.
Barış Korhan
Yazgı ya o iğrenç suçlamalar yaptığım için kendimden nefret ediyordum. Keşke dilim kopsaydı da öyle bir şey demeseydim.
Hemen onu yargılamıştım. Kim bilir o o evde neler yaşamıştı.
Ona özür dilemeye de yüzüm yoktu.
Dilesem de boşaydı. Affetmezdi.
Aklımdakileri bir kenara bırakıp aşağıya indim.
Savaş oturuyordu.
" Yazgı hakkında ne düşünüyorsun?" diye sordu. Evde sadece ikimiz vardık.
" çok pişmanım ama bir işe yaramıyacak bu saatten sonra." dedim. Oda başını salladı.
" Belki affeder bizi? O çok merhametli" dedi küçük bir erkek çocuğu gibi.
Ona tebessüm edip " evet o çok merhametli ama bilemiyorum." dedim.
Yazgı'dan
Ona sarıldığımda o da bana hemen karşılık verdi. Yılların acısını çıkarıyorduk. Sımsıkı sarmıştı beni. Benimde ondan aşağı kalır bir yanım yoktu.
Instagram: geeceemaviisiii
Yazdığım diğer kitaba da bakar mısınız?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GERÇEK AİLEM Mİ?
Novela Juvenil16 yaşından sonra hayatının değiştiğini öğrenen Yazgı yeni ailesiyle gerçek aile sevgisini hissedebilecek mi? Abileri ile iyi anlaşabilecek mi? Korhanlar tekrar eskisi gibi mutlu olabilecek mi... Hadi gelin Yazgı'nın hikayesine hep birlikte bakalım...
