GERÇEK AİLEM Mİ?

30.BÖLÜM

25 bin olmuşuz🥳🥳

Herkese merhabalar. Yepyeni bir bölümle karşınızdayım. Daha fazla bekletmek istemedim. Hemen atmak istedim. İyi okumalar.

Gözyaşlarım onun tişörtüne damlıyordu. Elini saçlarıma koydu. Kalbim duracak. Çek o elini ordan. Allah'ım umarım kalp atışlarımı duymuyordur.

" güzelim biraz sakin olur musun? Kalbin çok hızlı atıyor."

Bak işte yakalandık. Ondan ayrıldım. Derin bir nefes aldım.

"Özür dilerim" dedim gözlerine bakarak. Yeşil gözleri çok güzeldi.

" neden özür diliyorsun?" Diye sordu.

" herkese olan sinirimi senden çıkardığım için özür dilerim." Dedim.

Gülümsedi. Gözlerime anlamlı bir şekilde baktı.

" seni seviyorum" dedi. Gülümsedim. Gözleri gülüşüme kaydı. O da gülümsedi. Gülüşüne baktığımda çok tatlı gülüyordu. Gamzesi vardı.

Daha fazla gülümseyerek " benim olsana?" Diye sordu.

Ne? Bu çocuk bana çıkma teklifi mi etti? Şaşkınca ona bakıyordum. Cevap vermeyeceğimi düşünerek sıkıntılı bir nefes verdi.

" neyse söyle-" sözlerini bölen şey dudaklarını kapatan dudaklarımdı. Umarım pişman olmam.

Gözlerimi kapatıp usulca öpüyordum. Başta şaşırsa da bir elini belime diğerini saçlarıma koydu. Benim bir elim onun omzunda bir elim çenesindeydi. Yavaş yavaş karşılık veriyordu.

Hayatımda ilk defa birisiyle öpüşmüştüm. Çok güzel bir his. Ona karşı ne hissediyorum bilmiyorum. Ama hoşlantıdan fazlası.

Birbirimizden ayrılmıştık. Alnı alnımda nefesimizi düzene sokuyorduk. Gözlerim kapalıydı.

Dudaklarıma son kez küçük ve anlamlı bir öpücük bıraktı. Bu hareketiyle gülümsedim.

Gözlerimi açtığımda yeşil gözleri bana bakıyordu. Karşısında dimdik durduğumda " artık benim misin sen?" Diye sordu inanmayarak.

" ben cevabımı verdiğimi düşünüyorum." Dedim. Yüzüne bakamıyordum. Yanaklarımın kıpkırmızı olduğuna emindim. Çenemden tutarak ona bakmamı sağladı.

"Benden utanma." Dedi gülümseyerek.

Allah'ım çok tatlı gülüyor bu çocuk.

Saate baktığımda 20.00 dı. Ne ara bu kadar geçmişti. Akşam yemeği vakti gelmişti. Ben kimseye bir şey söylememiştim.

" benim artık gitmem gerek. Kimseye haber vermedim." Dedim masumca gülerek. O da bana güldü. Gamzesi ortaya çıktı.

" ben bırakıyım o zaman seni." Dedi gülerek.

" kendim gidebilirim." Dedim.

İnanamayan bakışlarını bana yöneltti. " en son kaçırılmıştın." Dedi kinayeli bir sesle. Oflayarak yürümeye başladım.

Arkamdan bana yetişerek elimi tuttu. Ne? Arkadaşlar elimi tuttu bu. Benim elimi. Şuan ellerimiz birbirine kenetlenmişti. Şaşkınca ellerimize bakıyordum.

Hayatımda ilk defa bir erkeğin elini tutmuyordum. Meteyle böyle hissetmemiştim. Her an ölecek gibiyim.

Ellerimiz gevşediğinde geri çekeceğini anladım. Mal gibi bakarsan çeker tabi elini. Elini daha sıkı tuttum. Bana bakıp gülümsedi.

Eli elimde yürüyorduk. Ne o konuşuyordu ne de ben.

Evin önüne geldiğimizde ona doğru döndüm. Yanağından öptüm.

"Görüşürüz." Dedim.

" görüşürüz güzelim." Dedi.

Onu arkamda bırakarak demir kapıyı açtım. Arkama baktığımda eve girmemi bekliyordu. Eve doğru adım attım. Kapının önüne geldim. Zile bastım. Arkama döndüğümde ortalıkta yoktu. Kapıyı Lodos abim açmıştı. Demekki onlar da buradaydı. Abime sarıldım. Çok özlemiştim. O da bana sarıldığında içeri geçtik. Baran ( Lodos abisinin 1,5 yaşında oğlu) koşarak bana doğru koşuyordu.

Kollarımı ona açtığımda sarıldı bana. Çok özlemiştim. Annesiyle 2 haftadır İzmirdeydi. Kucağımda Baranla yemek masasına geçtim. Yengeme de sarıldım. Ailemiz tamamlanmıştı. Arya ( Rüzgarın nişanlanacağı) yengem ailesinin yanındaydı. Yerime oturduğumda babamda geldi. Yemeğe başladık. Bugün Çarşambaydı. Rüzgar abim Pazar günü nişanlanıyordu. Daha elbisem hazır değildi. Ağlıycam🥺. 

Yemeklerimizi yemiştik. Salonda oturmuştuk. Baran kucağımda saçlarımla oynuyordu. İkimizin fotoğrafını çekip Barlas'ın gerçek numarasına attım.

Yazgı: *fotoğraf*
Yazgı: yerini başkaları aldı :)
Yeşil gözlü çocuğum: Yerimi başkaları alamaz.
Yazgı: neden?
Yeşil gözlü çocuğum: onu dudağından öpmezsin dimi?

Yazdığıyla gözlerimi açtım.

Yazgı: 🙂
Yeşil gözlü çocuğum: utanınca çok güzelsin
Yazgı: sen de çok gıcıksın.
Yeşil gözlü çocuğum: çok güzel iltifat ediyorsun:)
Yazgı: teşekküre gerek yok.
Yeşil gözlü çocuğum: seni seviyorum
Yazgı: :)

Telefonu masanın üstüne bıraktım. Saate baktığımda 22.30 du. Baran esniyordu. Yengeme bakarak " yene Baran'ın uykusu gelmiş bu gece benimle yatabilir mi?" Diye sordum. Yengem gülümseyerek " tabiki yatabilirsiniz. Gece durmazsa yanımıza getirirsin."

Herkese iyi geceler diyip baran kucağımda odama doğru gittim.

Yeni bölümü nasıl buldunuz?

Yazgı ilk öpücüğünü aldı. Ne düşünüyorsunuz?

Gülerek yazdığım bir bölümdü. Umarım beğenmişsinizdir.