🔥រឿងគុំនំសាងស្នេហ៍The End🔥

part 14

ពេលដល់យប់ប្រហែលជាម៉ោង12ជីមីននៅតែគេងលើការ៉ូអោបដៃរងារញ័រខ្លួនទទ្រើក។យ៉ុនហ្គីឃើញបែបនោះក៏ក្រោកមកបីជីមីនទៅដាក់លើពូកអោយគេងជាមួយគេ។
«អីឡូវក៏ស្លូតម្លេះយើងនិងកាលពីមុនឃើញពូកែតមាត់ណាស់»យ៉ុនហ្គីនិយាយដោយបិចផ្ពាល់ជីមីនទាំងខ្នាញ់រួចអោនទៅថើបផ្ពាល់ជីមីនមួយខ្សឺតយាងយូរបើសង្ងំបានយ៉ុនហ្គីប្រហែលមិនងើបទេតែខ្លាចម្ចាស់កាយភ្ញាក់មានតែបង្ខំចិត្តងើបចេញ។

ពេលព្រឹកមកដល់:
«មិចក៏អែងមកគេងលើពូកយើងបែបនេះ»យ៉ុនហ្គីឈរស្តីអោយជីមីន
«អឺគឺថាខ្ញុំមិនដឹងអីទេ ប្រហែលជាខ្ញុំមមើរហើយមើលទៅ»ជីមីនក្រោកតបជាមួយគេយាងលឿន។
«អែងពិតជាមនុស្សដែលគួរអោយស្អប់ខ្លាំងណាស់ ឆាប់ចុះពីលើពូកយើងទៅ កុំមកប៉ះរបស់យើងព្រោះយើងវារអើមអែងណាស់ »យ៉ុនហ្គី
«ខ្ញុំសុំទោស»ជីមីនអោនសុំទោសគេយាងលឿន។
«យើងមិនត្រូវការទេ ចេញអោយផុតពីយើងទៅ ហើយថ្ងៃនេះមិនត្រូវចេញទៅណាអោយសោះ»យ៉ុនហ្គី
«ចុះលោកនៅទីនេះដែរមេនទេ»ជីមីន
«វាជារឿងដែលអែងត្រូវដឹងមេនទេ»យ៉ុនហ្គី
«អត់ទេខ្ញុំគ្រាន់តែសួរលេងទេ»ជីមីននិយាយហើយសើចស្ញេញ។មិនមេនតែសូហ្កាទេដែលពិបាកយល់ចិត្តសូម្បីតែជីមីនក៏ដូចគ្នាម្តងស្លូតម្តងកាច។
«សើចអី»សូហ្កា
«អត់មានអីទេ»ជីមីននិយាយហើយក៏សើចលើសដើម
«អែងមិនឮយើងសួរទេឬថាអែងសើចរឿងអី»សូហ្កានិយាយហើយក៏ច្រានជីមីនទៅបុកនិងជ្រុងគ្រែព្រោះតែកំហឹងរួចក៏ដើរចេញពីបន្ទប់ទៅបាត់។
«ហូយឈាម ចំមេនហើយគ្រាន់តែសើចក៏ខុសដែរ »ជីមីនរអ៊ូដោយយកដៃទៅអង្អែលកន្លែងដែលមានឈាមនោះ។
«តែថាគេទៅណាទៅណ៎៎យើងត្រូវតែទៅតាមហើយមើលទៅ»ជីមីននិយាយហើយក៏រត់ចូលបន្ទប់ទឹកងូតទឹករៀបចំខ្លួន។

«ខ្ញុំត្រៀមឡានហើយចៅហ្វាយ»ម៉ាគូ
«អឹម យើងថាអែងគួរតែទៅមើលការងារនៅអាមេរិកចុះខាងនេះយើងចាត់ការបាន»យ៉ុនហ្គី
«បាទចៅហ្វាយ»ម៉ាកូ។
យ៉ុនហ្គីកំពុងតែធ្វើដំណើរសំដៅទៅកន្លែងដែលទុកខ្មាំងដែលលួចធ្វើឃាតកូនចៅគេនិងអែង។គេមកតែជាមួយកូនចៅគេពីរអ្នកប៉ុណ្ណោះចំណែកម៉ាកូធ្វើដំណើរទៅអាមេរិកហើយជីមីនក៏គេអត់បានយកមកតាមដែរតែអ្នកណាទៅដឹងជីមីនបានលួចចូលពួនគូទឡានពីពេលណាក៏មិនដឹង។
ដំណើរយាងអំណាចជាមួយនិងទឹកមុខឃោរឃៅដែលមានកូនចៅដើរអមសងខាងមើលទៅវាពិតជាគួរអោយខ្លាចរអែងខ្លាំងណាស់។ហើយបុរសកំណាចម្នាក់នេះក៏កុំពុងតែដើរសំដៅទៅខ្មាំងពីរអ្នកដែលកុំពុងជាប់ចំណងដែលមានកូនចៅយ៉ុនហ្គីប4-5អ្នកយាមខាងក្នុង និង 4-5អ្នកយាមខាងក្រៅ។វាគឺផ្ទះចាស់មួយរបស់យ៉ុនហ្គីនិងអែង។
«វាមាននិយាយអីទេ»យ៉ុនហ្គីសួរទៅកូនចៅរបស់គេ។
«អត់ទេចៅហ្វាយ»កូនចៅ
«អ្នកណាជាអ្នកបញ្ចាពួកអែងមក»យ៉ុនហ្គី
«ទោះអែងសម្លាប់ពួកយើងក៏សម្លាប់ចុះ យើងមិនព្រមនិយាយទេ»ម្នាក់ក្នុងនោះក៏និយាយ។
«ខ្លាំងគ្រាន់បើ អែងមានស្កាល់យើងជានរណាទេ»យ៉ុនហ្គីនិយាយដោយប្រើកែវភ្នែកកំណាចសម្លឹងទៅមើលពួកគេ។
«ចង់សម្លាប់ក៏សម្លាប់ទៅយាងណាក៏ខ្ញុំមិននិយាយដែរ»ពួកគេនៅតែបន្តអះអាងដដែល។
«គិតហេសថាយើងនិងសម្លាប់អែងអោយស្លាប់ងាយៗនោះ»យ៉ុនហ្គីចូលទៅទាញចង្ការមើលមុខពួកវា។
«យកដែកដែលទើបនិងដុតហើយមកនេះ»យ៉ុនហ្គីបញ្ចាទៅកូនចៅគេ។បើយាយពីផ្ទះនេះយ៉ុនហ្គីបានត្រៀមឧបករណ៍ធ្វើទារុណកម្មយាងច្រើនព្រោះគេជាម៉ាហ្វៀបែបនេះមិនខ្វះសត្រូវនោះទេហើយគេក៏ដឹងដែរថានិងមានរឿងបែបនេះ។
សំណួរសួរថាចុះមិចគេមិនយកជីមីនមកធ្វើបាបនៅទីនេះ?អែតមីនក៏ឆ្លើយអត់ចេញដូចគ្នា។🙂
«យកដែកនិងទៅដាក់លើដៃរបស់វាទៅ»យ៉ុនហ្គីបញ្ចាអោយយកដែកដែលក្រហមដូចរងើកភ្លើងយកទៅដាក់លើដៃ។វាជាការធ្វើទារុណកម្មសួរចម្លើយ។
«យកចេញទៅខ្ញុំក្តៅណាស់»ពួកវាក៏នាំគ្នាស្រែក។
«យើងនិងយកចេញមើលអែងព្រមនិយាយថាជាអ្នកបញ្ចាអែង»យ៉ុនហ្គី
«គ្មានផ្លូវទេ»ពួកវានៅតែរក្សាគោលគំនិតដដែល។
«ចឹងពួកអែងយកមកដាក់លើជើងវាមួយទៀតមក»យ៉ុនហ្គី។ស្ថានភាពពួកគេគឺដេកចងដៃចងជើងទាំងពីរអ្នក។
«ក្តៅណាស់»ពួកវានៅតែបន្តស្រែកតែមិនព្រមនិយាយការពិត។យ៉ុនហ្គីចាប់ផ្តើមអោយកូនចៅយករងើកដាក់ទៅដាក់ម្តងមួយម្តងមួយរហូតដល់ខ្លួនប្រាណពួកគេពេលនេះសុទ្ធតែរដែកក្តៅ។
«ខ្ញុំព្រមនិយាយហើយ»ដោយសារទ្រាំលេងបានម្នាក់ក្នុងនោះក៏និយាយឡើង។
«នេះអែងចង់ក្បត់ចៅហ្វាយមេនទេ»ម្នាក់ទៀតក៏សួរ
«តែយើងទ្រាំលេងបានហើយ យើងសុខចិត្តងាប់លឿនក៏ប្រសើរជាធ្វើទារុណកម្មបែបនេះដែរ»
«តែយើងថាកុំអី»ម្នាក់នោះនៅតែរក្សពាក្យសំដីដដែល។
«យកដែកចេញពីខ្លួនម្នាក់នោះទៅម្នាក់ទៀតមិនបាច់ដកទេ»យ៉ុនហ្គី។
«និយាយមកថាវាជាអ្នកណា»យ៉ុនហ្កីនិយាយ។ហើយដើរទៅជិតខ្មាំងមួយនោះ។
«បងយ៉ុនហ្គីប្រយ័ត្ន»ជីមីនរត់ស្រែកពីចម្ងាយមកទាញយ៉ុនហ្គីចេញពីគ្រាប់កំាភ្លើង។
(ជីមីនឈរមើលគ្រប់ទង្វើរបស់យ៉ុនហ្គីយូរមកហើយតែដល់ពេលឃើញមនុស្សម្នាក់ពួននៅគម្លាតមួយតម្រង់កាំភ្លើងតម្រង់ទៅខ្មាំងនោះតែយ៉ុនហ្គីបែជាដើរទៅរកខ្មាំងទើបប្រៀបដូចជាទៅរកគ្រាប់ជំនួសចឹងជីមីនឃើញបែបនេះហើយអត់ទ្រាំមិនបានទេមានតែរត់ចូលទៅជួយយ៉ុនហ្គី។
«ផាំង»វាជាសម្លេងគ្រាប់កាំភ្លើងដែរត្រូវបញ្ឆិតស្មាម្ខាងរបស់ជីមីនប៉ុណ្ណោះ។
«ផាំងៗៗៗ»គ្រាប់កំាភ្លើងរបស់កូនចៅយ៉ុនហ្គីបាញ់យកបាញ់យករហូតដល់ភាគីខាងនោះដួលស្លាប់អស់។បើខ្មាំងក៏ស្លាប់អស់ដែរព្រោះភាគីខាងនោះអ្នកបាញ់សម្លាប់។
«បងមិនអីទេមេនទេ»ជីមីននិយាយទាំងមាត់ញ័រតតាតយកដៃខ្លួនទៅក្តោបមុខរបស់យ៉ុនហ្គីទាំងមិនបានខ្វល់ពីរបួសដៃខ្លួនអែងសូម្បីបន្តិច។
«យើងមិនអីទេ ចុះអែងមកទីនេះបានដោយរបៀបណា»យ៉ុនហ្គីសួរទាំងឆ្ងល់។
«គឺខ្ញុំជិះឡានមកជាមួយបង»ជីមីន
«អ្នកណាអោយមកតាម»យ៉ុនហ្គីស្រែកសម្លុតជីមីន(យ៉ុនហ្គីអត់ទាន់ឃើញរបួសនៅលើដៃរបស់ជីមីន និងក្បាលដែលបែកពីព្រឹកមិញទេ)។
«គឺខ្ញុំមកខ្លួនអែង»ជីមីននិយាយហើយឆ្ងោកមុខចុះ។
«នេះអែងហ៊ានជំទាស់បញ្ចាយើងផងហេស»យ៉ុនហ្គីនិយាយកំហក។
«ខ្ញុំសុំទោស»ជីមីនឆ្ងោកមុខអោនសុំទោសគេរកកលទឹកភ្នែកខំមកជួយគេហើយនៅជាកុំហុសទៀត។
«ស្អីក៏អាងតែសុំទោស អែងគិតថាពាក្យសុំទោសរបស់អែងនិងមានន័យមេនទេ បានចេះតែសុំទោស»យ៉ុនហ្គីកាន់តែកំហក។
ជីមីនមិននិយាយតតែទឹកភ្នែកហូរចុះមករហាមមើលមុខគេម៉ក់ៗ។
«អាងអីយំ អាងអីបង្ហូរទឹកភ្នែក អែងគិតថាធ្វើបែបនេះហើយអោយយើងអាណិតអែងមេនទេ»យ៉ុនហ្គីចាប់អង្រួនស្មាជីមីនខ្លាំងៗចំណែកជីមីនមិននិយាយអីទេព្យយាមទប់អារម្មណ៍ឈឺចាប់ពេលដែលយ៉ុនហ្គីអង្រួនប៉ះទៅនិងមុខរបួសរបស់គេ។
«ឈាម»យ៉ុនហ្គីដកដៃមកវិញក៏ឃើញឈាមនៅនិងដៃរបស់ខ្លួនក៏ងាកទៅមើលមុខជីមីនទាំងលេសឡាស។
«ខ្ញុំមិនអីទេ»ជីមីនចង់ប្រាប់ថាគេមិនឈឺនិងរបួសនោះទេ រួចក៏ដើរចេញពីយ៉ុនហ្គីទៅបាត់។
យ៉ុនហ្គីក៏ភាំងនិងទង្វើរខ្លួនអែងមិញដែរថាអោយជីមីនខ្លាំងៗទាំងដែរជីមីនខំមកជួយជីវិតរបស់ខ្លួនរហូតដល់មានរហួសបែបនេះទៀត។
«អែងចង់ទៅណា»យ៉ុនហ្គីដើរតាមហើយក៏សួរ។
«ខ្ញុំក៏រកតាក់សុីជិះទៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំខ្ញុំខាននៅយូរហើយខ្ញុំនឹកវា»ជីមីននិយាយហើយក៏ដើរបន្តទៀត។
«អ្នកណាអោយអែងទៅ អែងនៅតែជាទាសកររបស់យើង យើងមិនទាន់បានអនុញ្ញាតអោយអែងទៅណាទាំងអស់»យ៉ុនហ្គីនិយាយផងដើរតាមជីមីនផង។
«ខ្ញុំជំពាក់អីលោកយ៉ុនហ្គី ខ្ញុំមិនដែលបានខ្ជីលុយរបស់លោកសូម្បីតែមួយវ៉ុនទេ»ជីមីន
«តែប៉ាអែងជំពាក់ជីវិតប៉ាយើង»យ៉ុនហ្គី
«តែលោកក៏ធ្វើអោយប៉ាខ្ញុំគាត់ស្លាប់ហើយ យើងរួចគ្នាហើយយ៉ុនហ្គី»ជីមីន
«តែប៉ាអែងរំលោភម៉ាក់យើង»យ៉ុនហ្គីចេះតែរកហេតុផលលើកមកដាក់ព្រោះមិនចង់អោយជីមីនទៅណា។
«ចុះលោកធ្វើបាបខ្ញុំកន្លងមកមិនគ្រប់គ្រាន់តែឬ ឬទល់តែខ្ញុំស្លាប់ទើបលោកគិតថាបំណុលទាំងនេះសងអស់ អូខេខ្ញុំនិងទៅស្លាប់តាមបំណងរបស់លោក»ជីមីនមុនដំបូងគិតថាទ្រាំតែយូរទៅទង្វើរគេធ្វើកាន់តែព្រៃផ្សៃទៅទោះជាចិត្តនៅស្រឡាញ់គេតែក៏មិនអាចទ្រាំនិងចរឹកគ្មានបេះដូងរបស់គេដែល។
«អែងគិតថាអែងស្លាប់ហើយរួចខ្លួនមេនទេ យើងនិងទៅអូសកអែងមកវិញ»យ៉ុនហ្គីនិយាយទាំងខឹងពេលឮជិីមីនចង់ស្លាប់។
«លោកឆ្កួតប្រាកដណាស់យ៉ុនហ្គី»ជីមីន
«អែងទេដែលឆ្កួត ព្រោះគ្មានមនុស្សជាត្រឹមត្រូវណាចង់ស្លាប់ដូចអែងទេ»យ៉ុនហ្គី
«បាទខ្ញុំមានដែលគ្រប់ទឹកពីកាល»ជីមីន
«អែងផ្កើនយើង»សូហ្កា
«លោកអ្នកថាខ្ញុំបែបនោះខ្ញុំមិនប្រកែកហើយលោកនៅបន្តោសខ្ញុំទៀត ក្នុងកែវភ្នែករបស់លោកឃើញទង្វើរខ្ញុំល្អម្តងណាទេយ៉ុនហ្គី »ជីមីននិយាយហើយក៏យំមកខ្លាំងៗ
«អ្នកណាអោយអែងយំ»យ៉ុនហ្គី
«គឺលោក លោកតែងតែធ្វើអោយខ្ញុំយំ លោកជាមនុស្សអាក្រក់»ជីមីននិយាយហើយចូលទៅវាយយ៉ុនហ្គីខ្លាំងៗ។
«ឈប់វាយយើងទៅដៃអែងហូរឈាមកាន់តែខ្លាំងហើយ»យ៉ុនហ្គីលើកពរជីមីនតម្រងឡានបណ្តើរនិយាយបណ្តើរ។
«ខ្ញុំស្អប់លោកយ៉ុនហ្គី ខ្ញុំស្អប់លោកខ្លាំងណាស់»មាត់ថាស្អប់តែដៃអោបករគេជាប់។
«យើងក៏ស្អប់អែងដូចគ្នា»យ៉ុនហ្គីនិយាយរួចក៏ដាក់ជីមីននៅលើឡាន។
នៅតាមផ្លូវជីមីនក៏គេងលក់ដោយសារអស់កម្លាំងពីឈាមដែរហូរច្រើនផងណាមួយមកពីយំច្រើនយំផង។
យ៉ុនហ្កីឃើញផ្លូវវារលាកពេកក៏លើកជីមីនមកគេងលើភ្លៅរបស់គេ(ផ្ទះនោះទីក្រុងមេនតែនៅរបៀបដាច់ឆ្ងាយពីគេទើបផ្លូវមិនមានកៅស៊ូទេ អែតមីនចេះតែនិយាយទេមិនដឹងថានៅសេអ៊ូលមានផ្លូវកៅស៊ូគ្រប់កន្លែងឬអត់ផងព្រោះអែតមីនមិនដែលបានទៅ🤦‍♀)។ពួកគេក៏ធ្វើដំណើរទៅផ្ទះរបស់យ៉ុនហ្គីវិញទាំងគ្មានបានសាច់ការអីបន្តិច ខ្មាំងក៏ងាប់អស់មិនដឹងថាអ្នកណាជាមេឃ្លោងទៀត។ចំពោះសាកសព្វយ៉ុនហ្គីបានអោយគេយកទៅចោលក្នុងព្រៃដើម្បីបំបិតភ័ស្តុតាងអស់ ទោះខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏គេតែងតែការពារជានិច្ចចំពោះរឿងមួយនេះ។
នៅតាមផ្លូវយ៉ុនហ្គីក៏បានខលទៅថេយ៉ុង:
«ថេទៅទទួលម៉ាក់ទៅព្រលានយន្តហោះផងស្មើនេះគាត់ជិតមកដល់ហើយ ហើយអែងនិយាយរឿងយប់មិញជាមួយគាត់ទៅ»យ៉ុនហ្គី។ទោះបីជាខឹងប្អូនតែក្នុងនាមជាបងប្រុសម្នាក់ក៏មិនអាចដាច់ចិត្តពីប្អូនបានដែរ។
«ខ្ញុំដឹងហើយ»ថេយ៉ុង។
«ប៉ុណ្ណឹងបានហើយដោះស្រាយទៅហើយមួយទៀតម៉ាក់គាត់មិនបាននៅជាមួយបងទេគាត់ថាមកនៅទីនេះគាត់ចង់យាយជាមួយអែងហើយនិងដើរលេងផងគាត់សុំបងសម្រាកនៅខុនដូរវិញបងបានអោយគេរៀបចំហើយចាំបងផ្ញើអាស័យដ្ឋានអោយ»យ៉ុនហ្គី
«បាទបង»ថេយ៉ុង។ការនិយាយទូរសព្ទក៏បានបញ្ចប់ត្រឹមនោះទៅ។