🔥រឿងគុំនំសាងស្នេហ៍The End🔥

part 15

«នរណាគេ»វាជាសម្លេងរបស់ណាមជូនជាមួយនិងលោកគីម។
«ម៉ាវៗៗ»ស្រាប់ពេលនោះមានឆ្មាមួយយំចេញមក។
«នេះកូនចិញ្ចឹមឆ្មាមេនទេ»លោកគីម
«កូនមិនបានចិញ្ចឹុមទេតែក្មេងបម្រើគេសុំយកមកចិញ្ចឹមខ្ញុំក៏ខ្ជិលប្រកែក»ណាមជូន។
«ប៉ាអស់អីហើយមេនទេ»ណាមជូន
«ប៉ាគ្មានអីទៀតទេតែផ្តាំអែងយាងណាក៏ត្រូវប្រយ័ត្នជាមួយក្មេងប្រុសរបស់អែងដែរ»លោកគីមដើរចេញទៅដោយផ្តែរផ្តាំកូនប្រុស។
«បាទប៉ា»ណាមជូនថាហើយក៏ជូនដំណើរលោកគីមត្រឡប់ទៅវិញ។
មកមើលជីនវិញមិញនេះភ័យមុខឡើងស្លេកហើយកុំតែបានគុណឆ្មាទេកុំអីងាប់មិនខានទេ។
«លោកថាស្រឡាញ់ខ្ញុំតែបើខ្ញុំក្បត់លោក លោកនិងសម្លាប់ខ្ញុំ ដូចច្នេះអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើគឺប្រញាប់ចាត់ការលោកមុនពេលគ្រប់យាងហួសពេល»ជីននិយាយជាមួយខ្លួនអែង។ជីនពេលនេះមិនទាន់មានចិត្តស្រឡាញ់ណាមជូនទេគេធ្វើគ្រប់យាងព្រោះតែការងារប៉ុណ្ណោះ។
«អ៊ំឃើញជីនទេបាត់មួយព្រឹកហើយ»ណាមជូនសួរទៅអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះ។
«ខ្ញុំក៏មិនឃើញគាត់ដែរ»អ្នកបម្រើ។
«ឆ្លាតៗខ្លាំងណាស់កូនប៉ា»ជីននិយាយជាមួយនិងឆ្មាស្របពេលគេបីឆ្មាអម្បាញ់មិញចុះពីលើផ្ទះ។
«នេះអូនមកពីណានិង»ណាមជូនសួរ។
«មិចក៏សួរអូនបែបនេះអូនចុះមកពីខាងលើនិងហើយ»ជីន
«ក៏បងមិនឃើញអូនទើបចេះតែសួរទៅ»ណាមជូន
«យាប់ណាស់បងអែងនេះ នឹកអូនមេនទេទើបតាមរកអូន»ជីននិយាយដោយញញឹមស្ញេញ។
«បើមិនអោយបងនឹកអូនតើអោយបងនឹកនរណាទៅ»ណាមជូននិយាយហើយក៏ចូលទៅអោបជីន។
«អូនមិនដឹងទេ»ជីន
«តោះទៅញាំអី»ណាមជូនក៏ដើរគៀកចង្កេះជីនទៅញាំអីនៅតុអាហារដោយគ្មានខ្មាស់អៀនអ្នកបម្រើនៅក្នុងផ្ទះសូម្បីបន្តិច។

វាកន្លងទៅប្រហែលជាមួយខែហើយបើនិយាយពីថេយ៉ុងវិញបានទៅនៅផ្ទះរបស់ជុងគុកហើយតែការជ្រើសរើសស្នេហាដែលខ្លួនពេញចិត្តវាក៏មិនប្រាកដថាមានក្តីសុខដែរ។
«ជុងបងយកស្រីមកផ្ទះទៀតហើយមេនទេ»ថេយ៉ុងសួរជុងគុក ។បើនិយាយពីជុងគុកក្រោយពេលយកថេមកនៅផ្ទះរបស់គេបានកន្លះខែគេក៏តែងតែយកស្រីមកដេកផ្ទះរាល់ថ្ងៃ។ហើយបើអ្នកស្រីជុនលោកជុនគាត់មិនបានខ្វល់ពីរឿងនេះទេព្រោះអោយតែកូនគាត់មានក្តីសុខធ្វើអីក៏ធ្វើចុះ។
«យើងយកមកយាងមិច»ភាសាផ្អែមល្ហែមក៏វាលេងមានទៀតដែរគ្រប់យាងសល់តែពាក្យគំរោះគំរើយ ព្រោះគេដឹងថាយាងណាថេក៏មិនអាចចេញពីទីនេះបានដែរព្រោះដឹងថាថេមិនហ៊ានទៅជួបម៉ាក់គេហើយនិងបងប្រុសរបស់គេនោះទេ។
«ជុងបងប្រែប្រួលច្រើនណាស់»ថេយ៉ុងនិយាយហើយទឹកភ្នែកក៏ស្រក់ចុះលើផែនផ្ទាល់ឥតល្ហេរ។
«យើងមិនបានប្រែប្រួលទេ យើងក៏បែបនេះ យាងមិចឈឺចាប់ហេស»ជុងគុកនិយាយញញឹមឌឺទៅកាន់ថាយ៉ុង។
«ជុង..»ថេយ៉ុងនិយាយអីលេងចេញ
«មិនពេញចិត្តនិងយើងយកស្រីមកមេនទេ បើមិនពេញចិត្តហើយទ្រាំមិនបានយើងបែកគ្នាទៅ»ជុងគុក
«អត់ទេជុងបងចង់មានស្រីក៏មានចុះអូនមិនថាទេលុំតែបោះបង់អូនចោល អូនខ្លាច អូនមិនចង់នៅម្នាក់អែងទេ»ថេយ៉ុងរត់ទៅអោបជុងគុកដោយគ្រវីក្បាលណ្តើរយំបណ្តើរ។
«បើចឹងក៏ជួយចេញពីបន្ទប់នេះ ទៅយើងត្រូវការមានក្តីសុខជាមួយមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់»ជុងគុក
«អរបាទអូនទៅហើយ»ថេយ៉ុងនិយាយហើយក៏ប្រញាប់ដើរទៅបាត់ ព្រោះមិនចង់នៅរំខានក្តីសុខរបស់គេទៀត។ថេយ៉ុងត្រូវទ្រាំស្តាប់សម្លេងថ្ងូររបស់មនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ជាមួយនិងស្រីស្នេហ៍របស់គេតាំងពីរចាប់ផ្តើមរហូតបញ្ចប់។គេមិនរត់ទៅណាទេវាយប់ហើយមានតែអង្គុយមុខបន្ទប់រងចាំគេចប់សង្រ្គាមហើយក៏ចូលទៅគេងវិញ។
«យប់នេះ បេរីគេងនៅទីនេះអែងទៅគេងអែណាក៏ទៅៗ»ជុងគុកបើកទ្វារមកយាយជាមួយថេយ៉ុង
«ចុះអូនគេងទីណាទៅ»ថេយ៉ុង
«អែងមេនទេចង់ទៅណាក៏ទៅទៅ »ជុងគុក
«អូនអាចសុំបន្ទប់ដែរទំនេរនោះគេងបានទេ»ថេយ៉ុង
«គេងទៅយើងមានហាមណា»ជុងគុកនិយាយហើយក៏បិទទ្វារទៅបាត់។
ថេយ៉ុងដើរចូលទៅបន្ទប់ក្បែរនោះវាមិនតូចប៉ុន្មានទេតែវាសុទ្ធតែធូលីព្រោះថាគ្មានអ្នកមកសម្អាតទេ ។ទម្រាំតែថេយ៉ុងបានគេងគឺចង់ម៉ោង12ទៅហើយព្រោះរវល់តែសម្អាតបន្ទប់។