A PERFECT COUPLE

Chapter 46

BRYAN'S P.O.V.

"Sir, inom ka po muna." Napalingon ako sa lalaking nagsalita habang hawak hawak ang baso na may lamang tubig. 

I deeply closed my eyes and tried to calm myself, but still nothing happens. The monster inside me is awake and I can't turn him down, kaya imbes na abutin ko ang basong hawak niya ay tinapig ko iyon gamit ang kamay ko at nanlilisik na tumingin sa kaniya.

Bakas sa mukha niya ang pagkagulat dahil sa ginawa ko, but the hell I care? He's one of those bastard who stop me from killing Errieca. And I know that in just a couple of minutes or three, Errieca will be gone and that's what I really want. I want to fucking kill her, I want to see her suffer from my own hands, dahil sa mga panloloko niyang ginawa saakin.

Hindi ko lubos akalain na ginagamit lang niya ako at umaaktong mabuti sa harapan ko dahil sa totoo pala ay kasabwat siya ng babaeng kinasusuklaman ko. Hindi sa nagco-conclude ako ng maaga but I know them, alam ko na katulad lang din si Errieca ng ibang probinsyana na mukhang pera. Na kukuhain lang ang loob mo hanggang sa makuha na nila ang gusto nila until nothing left on you. That is why I despises them, I despises their kinds.

"You shouldn't stop me from killing her." Malalim na boses kong pagkakasabi sa kaniya at alam kong sa oras na ito ay ni isang emosyon ay hindi mababakas sa mukha ko dahil sobrang nandidilim ang paningin ko.

Matapos kong sabihin iyon ay walang sabi akong lumabas ng opisina dahil hindi ko na alam ang magagawa ko oras na hindi ako lumabas sa kwartong iyon.

Tumigil ako sa harapan ng elevator at hinintay itong bumukas ngunit may mga empleyado sa loob kung kaya't mas uminit ang ulo ko.

They greet me but instead of greeting them back I shouted at them.

"GET OUT OF THAT FUCKING ELEVATOR NOW."

kitang kita sa mukha nila ang pagkagulat ngunit mabilis din silang nakabawi at agad na lumabas ng elevator. I don't care of what the hell they are thinking, they aren't worthy of my time. And I am the boss here so I can do whatever I want.

Padabog akong pumasok sa loob ng elevator at bago pa man tuluyang sumara ang pinto ay narinig ko pa ang ilan sa kanilang sinasabi. But I don't care, sabihin nila ang gusto nilang sabihin at bukas na bukas rin wala na silang mga trabaho.

While riding the elevator, the silence enveloped my whole system. Pakiramdam ko ay mabibingi ako sa sobrang katahimikan but that's favor me dahil ayokong makarinig ng kahit na anong ingay para maikalma ko ang sarili ko.

Ngunit imbes na kumalma ay tila bigla akong nanlumo nang muli kong maaalala ang mga nangyari kanina.

I don't know why, pero pakiramdam ko ay nasasaktan ako, I felt like my chest tighten and my tears started to fall from my left eye. Para pakiramdam ko ay nanghihina ako dahil sa nararamdaman ko, parang gustong bumigay ng katawan ko pero I have no time para magpalamon sa nararamdaman ko.

Muli kong naaalala ang mukha ni Errieca na nahihirapan nang dahil sa ginawa ko sa kaniya. From the very start na nakatanggap siya ng malakas na sampal mula saakin hanggang sa muntik na siyang pamatay nang dahil sa pagsakal ko sa kaniya. I shouldn't feel this way dahil galit ako sa kaniya but my heart keeps on aching like something was wrong on it.

"PUTANG INA BRYAN, WAG KANG MAGPAAPEKTO SA NARARAMDMAN MO DAHIL ALAM MO NAMAN NA NILOKO KA NANG GAGO KA. SO GATHER YOUR FUCKING SELF TOGETHER. DANG THIS LIFE." Inis kong sigaw sa sarili ko at hindi ko na napigilang masuntok ang elevator na sinasakyan ko.

Madiin kong ipinikit ang mga mata ko at pilit kong pinapakalma ang sarili ko nang sagayon ay maifocus ko ang sarili ko at hindi na magpaapekto sa nangyari.