The Legendary Durga

CHAPTER 3

JINGU (AGNEZKA PATRIARCA) POV

"Jingu..." I felt someone shake my body. "Wake up, aalis tayo." I could tell, even with my eyes close that it was Sebastian. His scent is so addicting that it makes me want to grab him and tell him to shut the fuck up so I can sleep while smelling him, but fuck that thought.

So I disregarded him and turned my body around. Masyadong maaga para mambulahaw siya. Hindi niya ba alam, sobrang importante ang sleep sa tao? Is he a demon?! Or he wants to die early. Ang sarap pa ng tulog ko eh!

Since he didn't have any signs of stopping, I angrily opened my eyes to grab his collar. "What the fuck do you want?! Can't you see that my eyes are closed and that I'm sleeping?! And I'm not Jingu, you got the wrong person man!" I pushed him and went back to my sleep.

"I know that you're sleeping, kaya nga kita ginigising diba? And you're Jingu from now on." Sumagot pa ito at umupo na sa kama ko. "We need to buy things that we'll use every day."

"Wala bang laman 'tong sinumpang bahay na 'to?!"

For fucks sake! Antok na antok pa'ko. I'm a growing woman and I need sleep! Pwede naman siyang mamili mag-isa, bakit kailangan kasama pa'ko? Maliligaw ba siya 'pag hindi ako kasama?!

"Meron, but we don't have clothes so we need to go shopping. Hindi ko naman kasi alam ang mga gusto mong damit, edi sana ako nalang ang bumili mag-isa. We both bought just a few clothes with us. So get up and shower, we're leaving in 5." He then stood up from my bed and started walking away.

"Breakfast?" Tawag ko sa atensyon niya. "Ano wala tayong balak kumain?" Gutom narin kasi ako at since hindi narin naman na ako makakatulog dahil sa ginawa ng kupal na'to might as well just eat.

Napabuntong hininga si Sebastian at nanghihinang nginitian ako ng maliit. "Let's eat at the mall. Bilisan mo na, ilalabas ko na ang sasakyan. And it's 2pm, kanina pa tapos ang breakfast. You've been sleeping for half a day." Punto pa niya at tuluyan nang umalis. Inirapan ko nalang siya.

I finally stood up to shower and get dressed up. I just grabbed some random clothes in my luggage and went downstairs. Nakita ko siyang nakasakay na sasakyan at hinihintay ako. How lovely would it be to shoot him dead.

Nakita na nga niya ako na naliligo kagabi tapos ngayon inistorbo niya pa ang tulog ko. Magaling! Nakakailan na siya sa'king hinayupak siya. Ba't ko ba kasi hinayaan na masama 'tong robot na'to sa'kin?

Bumuntong hininga nalang ako at pumasok sa sasakyan. "Let's go."

Pagpasok na pagpasok ko sa sasakyan inistart na niya agad ang kotse. Then I started to fix my hair and braid it, while its still dripping wet, like I usually does. I noticed na napatingin siya sa'kin at nagtaka. Ano nanaman kaya ang problema niya?

"Anong tinitingin-tingin mo diyan? Baka matunaw ako." Saad ko habang patuloy sa ginagawa, ni hindi ko siya sinulyapan.

"Why do you braid your hair? You look better without doing that, you know." He said as his eyes fixed on the road. I looked at him. I didn't expect that to come from him, of all people. Akala ko wala siyang paki kung ano man ang magiging itsura ko.

I smiled, unconsciously.

"Its a habit. Ryuu likes it when my hair is braided. Kapag tinatamad naman ako, siya na mismo ang nag-aayos ng buhok ko. Also, this is convenient since mahaba ang buhok ko sagabal siya sa pakikipaglaban." I said as I concentrate on braiding, kailangan kasi na pantay ang dami ng buhok, if not, panget ang kakalabasan.

Art kaya ang pagtitirintas, hindi niyo lang alam. Dapat nga may course sa college for perfect braiding and different styles. Well, that was stupid, forget it.

"Why not have it cut?" Prenteng tanong niya sa'kin.

Napasimangot ako bigla, I remembered something I didn't want to remember, at least not today. I know he didn't mean bad, but I still got irritated. It made me remember what my Fratello told me when he was still alive.

"It's none of your damn business!" Sumagot lang ako ng pabalang at hindi na muli kami nag-usap.

Kusang nag flash-back sa utak ko ang mga nangyari noon, dahilan kung bakit hindi ko magawang magpagupit ng buhok na sobrang ikli. If I remember right, that time naglalaro ako sa kwarto ko when my brother arrived.

"Agnez, your hair is beautiful, don't cut it. Ok?" Fratello said as he smoothly brushes my hair, with a smile on his face.

"Eeehhh?! It just gets in the way when I fight!"

"Haha, Agnez you shouldn't fight too much, you're a girl, you should be more feminine." I shrugged it off and defiantly smirked.

"Hmpf! They were the ones who started it, also I will never lose, so it doesn't matter that much." I gave him a peace sign and chuckled.

"You little! Just don't get yourself hurt, ok?" Then he smiled warmly.

"Ok."

I love Fratello. He's intelligent and handsome. He was stronger than adults, can aim perfectly with any kind of gun and has an exceptional talent in sword fighting. As a young man, people respected him, not because of his status, but because of capabilities.

He's mature than his age, that made people fear him but at the same time admire him.

He was a promising young man. Other families felt more threatened at Patriarca Famiglia more than ever because of him. That time, it was expected that he would become the next boss in line. and at that time I still love and care for the family. I didn't use to hate it...

Until he was killed.

"Jingu, we're here." My thoughts were interrupted when Jun spoke.

Hindi ko manlang napansin na nandito na pala kami sa parking ng mall. Fucking past! Nakatulala na pala ako. Damn this country, ever since I set foot on this place ang daming mga alaala ang bumabalik sa akin.

Hindi sa gusto ko makalimutan ang mga 'yon, after all those memories are what's keeping me moving right now, but I don't want to keep seeing them.

"A-ah yeah." Tinanggal ko na ang seat belt, sabay lumabas ng sasakyan. I was wondering kung bakit Jingu ang tinawag niya sa'kin, fake name ko nga pala 'yun.

Jun must've noticed that there was something wrong with me but he still remained silent. I was glad when he didn't ask. I wasn't really in the mood to talk that time. Baka masagot ko nanaman siya ng pabalang kapag nagtanong siya.

Pumasok na kami sa mall at nag ikot-ikot, namili ng mga damit namin para sa araw-araw at iba pang mga gamit na kakailanganin. Hindi namin napansin na gabi na pala, natanto nalang namin nang tumunog ang sikmura ko, napahiya pa tuloy ako.

Kumain lang kami ng dinner sa isang family restaurant. I noticed na hindi ganoon kadami kumain si Jun, para siyang babae na nagdi-diet kung kumain. Mabubusog ba siya dun? Actually mas matakaw pa ako sa kanya, mahihiya sana ako at hindi na sasandok ng isa pang round pero naisip ko na araw-araw naman na kami magkikita. Who cares kung malaman niya na patay-gutom ako?

Pagkatapos ko lumantak ng mga pang tatlong tao tumayo na ako at naglakad palabas ng resto.

"S'an ka pupunta?" Tanong ni Jun.

"Magtotour ako mag isa, dami kong nakain eh." I said without looking back at him.

"You want the car?" Anyaya niya pero tinanggihan ko, gusto ko ma-try lakarin ang lugar na 'to.

"No. You can use it, mag ta-taxi nalang ako. Addio (bye)." Paalam ko sa kanya ng hindi lumilingon.

"Be careful and please don't bring any trouble with you." Babala niya pa sa'kin.

Tinaas ko nalang ang kamay ko at nag thumbs-up. Saglit akong nag-ikot sa mall, nagpapalaglag ng kinain, nang ma bored ako sa mga walang kwentang bagay na nakikita ko, lumabas ako ng mall. Pagkalabas na pagkalabas ko, agad akong sinalubong ng mainit na panahon ng bansang ito.

Regardless, I continued to walk, sinakyan ko kahit na anong pwedeng masakyan, ni hindi ko alam kung saan ako dadalhin. Madilim na ang langit pero ang paligid ng Pilipinas malinaw parin. Habang naglalakad ako, napansin ko na nasa lugar ako na tabi-tabi ang bar/club.

I didn't know where the hell I ended up, but there is one thing for sure, ang lugar na 'to ang pinaka masayang lugar dito sa metro, lalo na 'pag gabi. There were expensive cars parked and a lot of people walking, wearing their proud outfits.

Sounds erupted from every corner. "Well let's check this place out."

Pumasok ako sa isang bar para uminom ng konti at ma-feel naman ang Pilipinas. The place wasn't bad, kagaya lang din ito ng ibang mga bar sa NY, though mas wild dun unlike here. Uminom lang ako ng ilang bote, nakipag chikahan sa bartender, kahit na dumadamoves siya sa'kin.

Bago ako umuwi naisipan kong mag restroom para maghugas ng kamay, habang naglalakad sa may hallway papuntang restroom, nakakita ako ng dugo sa sahig. I suddenly felt my whole body shiver, pero hindi sa takot, kundi sa excitement.

Lagi nalang ganito, ever since I was a kid pakiramdam ko sa twing makakakita ako ng dugo para akong nagiging halimaw. My heart would beat fast, my hands and fingers would start to shake violently. Then I could feel myself wanting to see more of that red liquid.

I guess it really runs in the blood, our family being bloodthirsty and cruel. You can say that its one of the Patriarca Famiglia traits.

Huminga muna ako ng malalim para ikulong ang halimaw na gustong kumawala sa'kin.

I can't be acting up now, I have an identity to hide. I'm not so stupid na gagawa ako ng dahilan para masira ang cover ko, ni wala pa nga akong isang linggo dito. Pagtatawanan lang ako ni Nonno kapag natalo niya ako agad.

Pag pasok ko sa restroom ng mga babae, may nakita akong lalaki na nakaupo sa sahig. Base sa sugat niya sa sikmura, mukhang nasaksak. Well, what do we have here? Tinignan ko siya saglit, he was panting hard. Is he dying?

Well, who cares right? If he dies then he dies, bye-bye. It's his fault for being weak. If he's weak, then he shouldn't have provoked someone to the point of being stabbed. I didn't bother to help, too troublesome. So dumiretso na ako sa sink para maghugas ng kamay, but before I could even touch the faucet he called my attention.

"Hi miss, wala ka manlang bang balak na tumulong?" Tanong niya sa'kin, his voice tired and hoarse. But then, hindi ko parin siya pinansin. Sino ba siya sa tingin niya para tulungan ko? It's not like I gain something from helping him.

Is he going to give me a treasure chest for helping him, I doubt. He looked poor as hell.

"Ba't naman kita tutulungan?" Tanong ko na may nakataas na kilay. Well, if he begs me, I might change my mind, maybe.

"Dahil tao ka, kahit maliit lang, kung tao ka makakatulog ka ba sa gabi kung iiwan mo'ko dito na mamatay?" Mahabang dula niya habang hirap na hirap na huminga dahil sa sugat.

"Oo naman, makakatulog parin ako, mahimbing pa. Hindi naman kita kilala para problemahin ko ang pagkamatay mo." He looked shock at what I said, still he was able to collect his thoughts.

"Kahit tumawag ka manlang ng ambulansya."

Maraming tao na ang namatay sa harap ko, hindi siya ang magiging una kung sakali at hindi rin siya ang magiging huli. So bakit naman ako babangungutin sa pagkamatay niya? I continued to wash my hands, then lalabas na sana ako nang sumigaw siya na pumukaw ng buong atensyon ko.

"Please!" He said pleading. "Please help me." Parang nagmamakaawa na saad niya pero ang mukha nagmamatigas parin.

Then I smirked, well, I said I would change my mind kung magmamakaawa siya. Nilapitan ko siya at tinignan ang sugat. The wound looks deep, but not life threatening. Ano ba naman kasi 'yan, magpapapasaksak tapos pumunta lang sa ospital hindi pa magawa, nagdra-drama pa.

Hinubad ko ng marahas ang damit niya, para talaga masaktan siya.

"Argh! Be gentle!" Reklamo niya pa sa'kin na akala mo kung sino. Ayoko pa naman sa lahat 'yung nag-uumastang akala mo kung sino sa harap ko, so I pressed his wound na lalong nagpasigaw sa kanya. "Ouch! What the fuck are you doing woman!?"

"You don't get to order me around like your bitch, I'm the one doing you a favor. Now, if you don't want me to put another hole on your stomach and put shit inside it, you shut your mouth like a good kid, aye?" Banta ko sakanya na may nakangiting mukha.

He didn't answer not even a little nod. Tumitig lang siya sa'kin na para bang gusto niya akong isako sabay itapon sa ilalim ng dagat o di kaya ipakain sa mga liyon. He looks really mad, as in. He do have some guts to look defiantly at me like that, kahit alam niyang nasa kamay ko ang buhay niya and any moment pwede ko siyang patayin.

Napangiti nalang ako at tinuloy ang pang gagamot sa kanya, itinali ko ang punit na damit sa sugat niya. Hindi ko siya tinitignan pero alam ko na hanggang ngayon nanlilisik ang mga mata niya sa'kin. Sinadya ko talaga na mas higpitan ang pagtali para mas lalo siyang magdusa.

"Argh!"

"There you go!" I looked at his face, he was sweating a hell lot. I think I was a little bit too cruel. "You were a good kid for being quiet, I would love to give you candy for reward but I don't have one. Let's settle this for a reward, 'kay?" I patted his head as I would to a kid and he really doesn't look that much happy on my reward.

"Who're you?" He asked. Hindi ko na siya pinansin, pumunta na ulit ako sa sink para maghugas ng kamay na nabahiran na ng dugo. Habang naghuhugas ako nakuha nanaman niya ang atensyon ko. "Chun Kang Hoo!"

Napalingon ako sa kanya. "What!?" Tumaas ang kilay ko.

"I'm Chun Kang Hoo." Ulit niya pa, tinignan ko lang siya na para siyang nasisiraan ng bait. Hindi ko na siya binigyang pansin, lumabas na ako ng banyo at palabas ng bar.

Baliw ata 'yung kupal na 'yon eh. Now that I think about it, lalaki siya, what the hell is he doing inside a girl's restroom? Well, never mind, not like it really matters.

++++++++++++++++++++

CHUN KANG HOO POV

"Argh! Sakit!"Grabe talaga ang demonya na 'yon! Gaganti din ako dun, konting-konti nalang. How could she stab me, just because I forgot to attend her birthday party?! That fucking insane woman!

Naalala ko nanaman siya. Hindi ko mapigilan ang mapa-ngiti, 'yung babaeng 'yon, ni hindi manlang siya nagulat nang makita niya ako na duguan at may saksak. Kahit konting pagpapanic mula sa kanya, hindi ko nakita or naramdaman.

Para ngang sanay na siya makakita ng ganitong pangyayari.

Tinignan niya lang ako saglit, walang ekspresyon sa mukha, walang bahid ng pangamba.

Ni hindi manlang siya nag-abalang magtawag ng ambulansya para sa'kin, or sabihan manlang ako na pumunta sa ospital para magpa-gamot. Umalis lang siya ng ganon-ganong lang. I never imagined na makakakilala ako ng ganong klase ng babae.

She's weird.

Mahaba ang buhok niya na naka tirintas, mga mata niya kulay tsokolatte, but it held something else, something more dark. Naputol ang pag-iisip ko nang biglang may babaeng pumasok sa restroom at nagtititili.

"Kyaaah! Oh my gosh! Are you ok? Nako, kailangan ka nang pumunta sa hospital!" Natataranta itong lumabas at nagtawag ng ibang tao, agad din silang tumawag ng ambulansya para sa'kin. Ganyan ang reaksyon na inaasahan ko, hindi kagaya nung isnaberang babae.

She even smirked at me.

++++++++++++++++++++


JINGU (AGNEZKA PATRIARCA) POV

"I'm homeee!" Mahabang sigaw ko, pero walang sumagot, nakapatay halos lahat ng ilaw.

Nasaan si Jun? Wala pa ba siya? Aba, mukhang nauna pa'ko sa kanya, siguro nang chiks 'yung Kupel na 'yon. Ayos siya ha, naglulumandi agad ang tae.

Umakyat na lang ako sa kwarto ko para magpahinga, kukuha na sana ako ng damit ko para magpalit dahil sa sobrang inaantok na ako, pero pag tingin ko nandoon na ang lahat ng mga pinamili namin at naka ayos na ang closet ko.

Napangiti ako dahil sa malinis na pagkakahanay ng mga damit.

"Nasaan na ba 'yung baliw na 'yon?" Kunot noo kong tanong. "Well, never mind."

Nag bihis na ako at bumaba para kumuha ng gatas at pagtapos ay matulog, I drink milk before I sleep, it's good for your bones. Habang umiinom ako ng gatas nakita ko na nakaupo siya sa may veranda, may naka salpak na earphones sa tenga at naka pikit.

Lumapit ako sa kanya, his face looks peaceful as he listen to whatever he's listening to. Hinila ko ang isang earphone mula sa tenga niya at pinakinggan kung ano tumutunog, Mozart's Sonata, so he's into classics.

That was, not unexpected, I always thought that he was one of those guys who like this kinds of things.

Pagkakuha ko ng earphone nagising siya.

"A-agnez! Andito ka na pala."Nagulat siya nang makita ako.

Umiwas siya ng tingin sa'kin. The hell?! Nahihiya siguro siya na nakita ko siyang natutulog. Then I noticed how his ears shaded by red, he's embarrassed. How cute, so this is how Sebastian Cross looks like when he's flustered.

If I know, I should've taken a picture of him.

"Yup, kararating ko lang. 'Wag ka matulog diyan, papapakin ka ng lamok." Hindi parin siya makatingin sa'kin, napatawa nalang ako ng mahina at umakyat na para matulog. So my twin brother is a shy-boy.

How cute.

©IF02