The Legendary Durga

CHAPTER 37

JINGU (AGNEZKA PATRIARCA) POV

'When the Eclipse appears, all colors shall turn to red and everything will be engulfed to nothingness.'

Eclipse? All colors to red? Nothingness? 'Yan ngayon ang tanging tumatakbo sa isip ko. Ano ang ibig sabihin ng sulat na'to? Magkakaroon ba ng eclipse?

Nakita siguro ni Jun ang pagtataka ko, kinuha niya ang papel mula sa pagkakahawak ko at binasa ito.

"Eclipse?" Pabulong na tanong niya, mukhang nagtataka din siya.

'Yung Boobie na 'yon ba ang nag-iwan nito dito? Sa saglit na panahon ko siyang nakita, hindi siya ang uri ng tao na mahilig sa ganitong bagay. She's too stupid. Inutusan siya? Nino?

Ang dami-daming pwede kunin 'yung medallion ko pa. Marami na ang nagtangka na kunin sa'kin ang medallion na 'yon, 'pag binenta nila ang medallion, malaking halaga ang makukuha nila. Pero nag-iwan sila ng gintong punyal dito at may ganito pang mensahe.

Ibig sabihin hindi pera ang habol nila, kundi pera, ano? Napatingin ako kay Jun, hindi siya nagsasalita, nakatingin lang siya ng taimtim sa dragon na selyo na nakalagay sa envelpope, nakasimangot siya at medyo nalulukot narin ang sulat.

"Gio gave it to you?"

Naalala ko ang sinabi niya kanina nang sinigaw ko na nawawala ang yin-yang medallion ko. Paano niya nalaman na galing kay kuya ang bagay na 'yon?

"Paano mo nalaman na galing kay Fratello ang medallion?" Tanong ko.

He called him in his nickname as if sobrang close nila. Gulat din siya nang malaman niya na binigay sa'kin ni kuya ang medallion. Tumingin siya sa akin, alam niyang sinusukat ko ang isasagot niya, alam niyang gusto ko malaman lahat ng alam niya.

"Matagal nang na kay Gio ang medalyon na 'yon. Hindi ko alam kung bakit niya sa'yo binigay 'yon. Kailangan na natin hanapin ang medalyon at itago 'yon sa seguridad na lugar." Wika niya.

Tinawag nanaman niya si Fratello ng Gio, tila ba napaka close nila. Sinagot niya ang tanong ko pero hindi kumpleto at bakit kung umasta siya parang napaka importanteng bagay ng medalyon. Para sa'kin importante talaga 'yon, pero 'yon ay dahil bigay sa'kin ni Fratello, kaya ganon.

"Tama ka kailangan nga na mabawi ko agad ang medallion, pero 'yon ay dahil sa bigay sa'kin ni Fratello kaya importante sa'kin. Pero para sa'yo wala lang ang bagay na 'yon, kaya bakit ganyan ang reaksyon mo?" Panunukat na tanong ko.

Tinignan ko siya ng taimtim at ganon din naman siya. Tila ba naglalaro kami ng patagalan ng pagtitig, ang unang umiwas ay talo. Dahil ayoko ang nagpapatalo hindi ako umiwas at mapanghamon siyang tinignan. Halos dalawang minuto din ang lumipas nang bumuntong hininga siya.

Nag mental pump fist ako, I won!

Talunan na nginitian niya ako, tila ba sinasabi na, so troublesome. Kahit hindi niya sabihin alam ko na ang ilang pasikot-sikot sa kukote niya.

"Hindi mo alam?" Tumaas lang kilay ko. Anong hindi ko alam? Narinig ko pa siyang bumulong ng, sira ulo ka talaga Gio. "Ang medallion na 'yon ay susi." Anong susi? Saan? Pintuan? Wala namang ngipin ang medalyon ah? Saan naman nakuha ng lalaking 'to ang ideyang 'yan?

"Anong ibig mong sabihin?" Nagtatakang saad ko. Susi saan 'yon? Nagugulahan ako, napaka daming alam nitong hinayupak na'to pero hindi niya sinasabi sa akin.

"Alam mo naman siguro ang madilim na history ng Patriarca Famiglia, diba?" Tanong niya.

Umiwas ako ng tingin, hindi ko alam. Wala akong maalala na black history ng Patriarca. Gosh, dapat kasi nag focus ako sa underground world noon pa eh, iniisip ko kasi na hindi na ako masasangkot sa magulong mundo na 'to eh, kaya hindi ko na binibigyang pansin 'yung mga ganyang bagay, kaya ito kahit sariling history ng family hindi ko alam.

Ngingiting bumuntong hininga siya na parang nang-aasar. Hindi ko ito binigyang pansin at hinintay nalang na mag salita ulit.

"'Yon ay ang panahon na si George Patriarca pa ang Boss."

"Papà?"

George? Now that he mentions it, naging Boss nga ang hinayupak na 'yon, pero in-exile na siya ni Nonno, hindi ko alam kung bakit. Wala naman na akong paki alam sa hukluban na 'yon, nung namatay si Mamma, wala siyang pakialam. Kaya nung in-exile siya ni Nonno hindi ko na inalam ang tungkol sa kanya at simula noon wala na akong nabalitaan sa kanya, kahit nung namatay si Fratello.

"Noong Boss pa si George, sobrang eager siya na makuha ang buong mundo. Dark Days of Patriarca, that's what they call it. Brutal at walang awa si George, of course in our world that's pretty normal. Winawasak niya lahat ng family na sasagabal sa kanya, pati ang mga pamilya nito. Thanks to him dumoble ang lakas ng family, we were feared much more. Malakas si George, maimpluwensyang tao, matalino at magaling sumugal."

"Hmmm."

"But that's not how Godfather works. Kahit gaano pa kalakas si George, at gaano pa kalakas ang tinaas ng family, walang natuwa. Especially since, he does the same thing to our young ones. He's brutal with allies and foes alike. He kills men as if it was something normal."

Hindi ko akalain na sa taon na naging boss siya ay ganon pala ang ginagawa niya. 'Yon siguro ang dahilan kung bakit pinagtabuyan na siya ni Nonno sa family.

"Kung iniisip mo na dahil siguro d'on kaya siya na-exile, nagkakamali ka." Dugtong niya pa na tila binabasa ang laman ng utak ko. "Binalaan ng Godfather si George. Ilang taon din siyang nanahimik at para bang normal na Boss lang. Pero mataas ang pangarap ni George, hindi lang Patriarca ang gusto niyang kontrolin, kundi ang buong underworld."

Kung binalaan na pala siya bakit hindi niya pa sinunod, bobo talaga ang hukluban na 'yon.

"Isang araw nabalitaan nalang namin ang pagsulpot ng isang droga sa black market at sa madidilim na parte ng ibang bansa. Sobrang nakakaadik ito, gagawin mo lahat makakuha ka lang nito. 'Yon na nga ang naging isa sa mga hakbang na ginawa ni George para masakop ang underground world."

"A drug huh..."

"Angel Tears - A very addictive drug that will make you do everything you have just to get it. What's more is it shuts down your pain reactors, so kahit saksakin ka as long as nakagamit ka ng Angel Tears hindi ka masasaktan. Isa pa dumodoble ang lakas mo at wala ka nang takot sa kahit anong bagay."

"Ganda ng pangalan huh, napaka creative ni tanda, Angel Tears. So paano ginagamit ang drogang 'to? Don't tell me sa ilong? Nakakadiri 'yung droga na ganon, dinadaan sa ilong."

"Pwede siyang powder, tablet, injection or gawin tsaa. Depende sa kung ano ang gusto mo. With that drug, nagsimula ang plano ni George. Mind control, 'yon ang ginagawa niya. Siya lang ang may alam kung saan nakatago ang mga droga. Ginamit niya ang mga taga underground world na nakagamit na nito, kung gusto pa nila ng supply kailangan nilang gawin lahat ng iuutos ni George. Ilan sa kanila ay mahuhusay na hitman, mafia boss, actors, politician, mercenaries at kung ano-ano pa. Pinapatay nila ang kahit na sinong humarang sa plano ni George."

"What the f*ckest f*ck. Kung meron kang ganon hindi na imposible na masakop mo hindi lang ang underworld, pati mundo masasakop mo narin."

Hindi ko alam na gumawa pala ng ganong klaseng droga ang sarili kong ama at nagtangka siyang sakupin ang lahat.

"That's right, nalaman ni Godfather agad kaya madali niyang napatigil lahat. That's the time na na-exile si George. Lahat ng mga nakatikim ng droga hanggang ngayon nasa rehab, ginagamot. Nahanap din ang supplayan ng droga, hinahanapan nalang nila ng paraan para madispatsya 'to. Hindi pwedeng basta-basta nalang sunugin, kaya tinago muna nila."

It makes sense now.

"So you mean to say na 'yung medalyon ay ang susi para sa mga natitirang droga?" Tumango-tango siya. "I didn't know that the medallion is something so important. But most of all I didn't know that such thing has happened in the past."

Kung binigyan ko lang sana ng pansin ang underground world hindi sana mawawala sa'kin ang medalyon. Ang dami tuloy mga bagay na hindi ko alam.

"You should focus a little on the things that occur in this world, be it small or big." I know, hindi na niya kailangan sabihin pa sa'kin. "Ang hindi ko lang alam kung bakit sa'yo binigay ni Gio ang medalyon. Alam niyang may ilang mga organisasyon ang gustong makuha ang droga kaya delikado kapag may ibang makahawak nito. Sa pagkakakilala ko kay Gio ayaw niya na nasa pahamak ang buhay mo."

Muli nanaman niyang tinawag si Fratello sa nickname nito, mga kapamilya at malalapit lang kay kuya ang tumatawag sa kanya ng ganyan. Close ba sila?

"Bakit kung tawagin mo si Fratello tila ba close kayo?" Tanong ko.

"He is my bestfriend after all." Ah mag bestfriend pala sila, kaya pala. Teka, parang may mali. Ilang beses na kumurap ang mata ko, hinihintay na mag process sa utak ang sinabi niya.

HAAA!? Bestfriend!?

"Hindi mo nga pala alam dahil nakilala ko ang Kuya mo about the time na papunta ka na sa Little Island para mag ensayo. Hindi mo lang alam pero kasama ako sa naghatid sa inyo papunta sa Little Island. Ipapakilala ka sana sa'kin ni Gio kaya lang nakalimutan niya. Nung bumalik naman kayo nawalan din ng pagkakataon... dahil namatay na siya."

Sa huling sinabi niya napansin ko na naging malungkot ang mga mata niya, hindi niya lang pinapakita sa mukha. Tila ba naging isang madilim na ulap.

"You didn't tell me about it." Taas kilay kong saad sa kanya. Nawala ang lungkot sa mga mata niya. "Tagal na nating magkasama dito pero all this time hindi ko alam na bestfriend pala ni Fratello ang kasama ko sa iisang bubong." Reklamo ko sa kanya.

"Hindi mo naman tinatanong eh at saka hindi na impotante 'yon." Bakit ko naman tatanungin kung bestfriend siya ng kuya ko? Ungas talga. Ni hindi ko nga alam na magkakilala pala sila.

"Sige! Sabihin mo na lahat ng dapat mong sabihin sa'kin. Baka mamaya may mga bagay pa ako na dapat malaman sa'yo, langya ka." Bahagya siyang napangiti sa usal ko.

"Ano naman ang sasabihin ko?"

"Lahat, sabihin mo sa akin lahat. Paano kayo nagkakilala ni Fratello at hanggang sa huli." Pagdedemand ko na parang bata. Pumunta ako sa kama ko at doon naupo. Hinila naman niya ang upuan ng study table ko at umupo sa harapan ko.

"Nagsimula nung bandang elementary kami, nag-aaral ako sa isang private school dahil sa scholarship, hindi ko afford ang mag-aral, matalino ako so no effort naman." Pagyayabang niya at tila ba humahaba ang ilong niya habang nagsasalita. Hindi ako kumibo at tahimik na nakinig. "Dahil gwapo ako, kahit mahirap ay habulin parin ng mga babae. Kahit wala akong pambili ng pagkain nabubusog ako araw-araw, salamat sa mga babaeng bumibili ng pagkain ko. Irresistable kasi ako eh." Tinitigan niya ako na para bang nang-aakit. Nagsalumbaba siya at bahagyang nginitian ako.

Totoo, gwapo siya, sobrang gwapo. Kung ibang babae ang nasa harap niya, malamang kanina pa siya tinalon. Too bad I'm Agnezka Patriarca and petty seductions don't work with me.

"Alright." Bored na wika ko para sabihin na wala akong pakialam kung gwapo siya.

Napatawa lang siya at tinuloy ang kwento. "Nagalit ang ibang kalalakihan. Nung pauwi na sana ako, hinarang ako ng around 7 or 9 guys. Hindi naman sila nakapalag sa'kin dahil hindi na nabago ang pakikipag basag-ulo sa buhay ko, maraming lalaki ang naiinsecure sa kagwapuhan ko."

"Mamaya ka na magyabang pwede ba!" Tinawanan niya ulit ako.

"Nung mga oras na 'yon habang nakikipag away ako, nandoon siya."

~THE LEGENDARY DURGA~

"Hey Sebastian, are you going home?" A beautiful girl called to me. I just gave her a small-fake smile and nodded.

A tinge of pink colored her small cheeks, then she rode the elegant car waiting for her. After that I continued my interrupted walk to home. It hasn't even a minute when another girl called for me.

"Sebastian, want me to give you a lift?" Said the girl that belongs to my fan group.

I just smiled kindly. I have to smile in front of this girl, no matter how irritating they are. If it weren't for them I wouldn't be able to eat breakfast and lunch, I get to save because of that. Thanks to them I get to eat expensive stuff every single day.

Kids with actual family would envy me.

"No I'm fine, don't worry about me. Go on, it's not good to have a girl get home late. Be careful on your way, I don't want to miss a beauty." I said sweetly, just like what a host does.

I think I really have a knack in becoming a gigolo. I can do that in the future, I bet I'll be rich in no time. When I got out of the campus I thanked and smiled at every girl that called for my attention.

"It's tiring to be popular." I said to myself silently and sighed.

I abruptly stopped. I was so sure I whispered that to myself, but I clearly heard it. And it wasn't my voice. I looked back to see someone.

A boy that seems to be the same age as me, we wore the same uniform and we seem to be in the same grade too. He looked a little taller than me by a few centimeters, his hair black and messy. But what caught me were his eyes.

It wasn't the eyes you'll see in a kid.

He seems to have heard my whisper too and looked back, he seems shocked. But now that I look at him, his face seems familiar. Now where did I ever see that face?

Oh I remember, Giotto Patriarca, a Mafioso. Of course, so that's why. Just like me, he's pretty popular and we were compared on the daily basis. We par on academics and sports, as if he was copying me, it was actually a little frustrating.

And what's more, he's taller than me!

"Sebastian Cross! Thanks to you, Mimi broke up with me! I'll tear you into piece!" All of a sudden a group of boys called my name. I bet one of the ex-boyfriends of one of my followers.

It's about to turn into a cult, I tell you.

I think they're high school students. And yes, high school girls actually have crushes on me. I actually find that fun, they service me very well.

"Giotto Patriarca! Thanks to you, Mimo broke with me! I'll tear you to pieces!" Another group of guys arrived, this time it was for the person beside me.

Giotto and I both sighed, we both threw our bags aside and said at the same time.

"Being handsome is so troublesome."

I looked at Giotto with brows knot and he did the same to me.

"Are you copying me?!" We both said the same time.

I walked towards him, and he did to me too. We both stared daggers at each other. When I saw someone about to attack him, I didn't know why but my body moved to protect him.

I punched the guy in the gut making him vomit.

I looked back to see that he did the same thing. Then we exchanged enemies. In the end he punched the guys after me and I punched his.

After a couple of minutes of fighting, we finally won.

"Haha!" He laughed.

We both tiredly slumped at the cold asphalt, our bodied covered in bruises and cuts. There were a lot of enemies this time, it's not that shocking.

"What's funny?" I asked as he continued to laugh, like a mad man.

"You're good." He said, pertaining about the way I fought.

"You're not bad yourself."

Then we both laughed at our appearances.

"By the way I'm Giotto Patriarca, I bet you know me, after all we've always been competing with each other." Yeah, the top spots always change with either him or me.

"Sebastian Cross, and yes I do know you, after all we get compared every day. It's nice to finally meet you."

"Nice to meet you too!"

We both laughed at our own stupidness. I was stopped when I saw him raise his fist in front me. I smirked and meet his fist with my own.

It was a bro fist.

~THE LEGENDARY DURGA~

"Simula n'on naging magkaibigan kami at kapag nagkikita kami laging nagtatagpo ang mga kamao namin, ang tawag nga nila eh 'bro fist' at naging matalik na magkaibigan kami." Habang kinukwento ni Jun ang tungkol d'on, malungkot na tinitignan niya ang kamay niya na nakayukom, tila ba inaalala ang panahon na nag b-bro fist sila ni Fratello.

Nakikita ko na natatawa siya sa mga alaala nila ni kuya at tuloy lang ang pagkwento niya. This is the first time I saw him na parang active.

"By the way, how about your mom and dad, hindi mo pa nakwekwento." Alam ko na wala na siyang pamilya pero hindi ko alam ang nangyari.

"Tungkol d'on, normal lang naman. Namatay ang nanay at tatay ko nung five years old ako at napunta sa ampunan, then nung 18 umalis na'ko at sumali sa family." Simpleng kwento niya. I see so wala na pala siyang magulang sa murang edad palang. Hindi ako umarte na naaawa sa kanya, alam ko naman na wala na sakanya 'yon.

"Bakit ka pala sumali sa family? Dahil kay Fratello?" Nagtatakang tanong ko.

"Nope, secret ko na 'yon." Kinindatan niya ako na nagpataas ng kilay ko.

"Ikaw 'yung lalaking nagtangkang magligtas sa anak niya at na coma. Hindi ba?"

"That's right, ako nga 'yon. Pero wala akong memorya noong mga panahon na 'yon. Hindi ko maalala ang mga nangyari, kung sino ang asawa ni Gio at ang anak niya. Wala akong alala ng mga panahon noon." Malungkot na saad ni Jun, halatang galit siya sa sarili niya dahil hindi niya naaalala.

"Kung ganon hindi mo din alam kung sino ang asawa ni Fratello?" Nagbabaka sakaling tanong ko.

"Hindi eh, sino nga ba?" Tanong niya sa akin.

Bumuntong hininga naman ako, akala ko malalaman ko na kung sino ang babae na minahal ni Fratello maliban sa'kin at kay Mamma, akala ko si Jun na ang sagot hindi naman pala.

"Unfortunately hindi ko din kilala, ayaw sabihin sa akin ni Nonno dahil gusto daw ng babae na maging sikreto ang pagkatao niya, at hindi ko parin nakikilala ang babae. Kailangan ko siyang makilala dahil gusto ko din hanapin ang nawawala kong pamangkin." Mahabang saad ko para sakanya, nakita ko na tumango-tango siya bilang pag sang ayon sa akin.

"Isa din 'yan sa mga bagay na gusto kong malaman at ayaw din sabihin sa'kin ni Boss kung sino nga ang asawa niya." Sabay kaming bumuntong hininga. "Since parehas tayo ng purpose, magiging madali ang paghanap natin sa asawa ni Gio." Tumayo siya at ngumiti sa akin.

"Tama."

"Anyway since anong oras na, matulog muna tayo sa hotel, tatawag nalang ako ng mag-aayos dito. Kunin mo na ang mga gusto mo dalhin, tatawagin nalang kita pag aalis na tayo." Wika niya at naglakad papalabas, nakakadalawang hakbang palang siya ng tawagin ko ang atensyon niya.

~THE LEGENDARY DURGA~

JUN (SEBASTIAN CROSS) POV

"Don't you want to take revenge to the people who took your best friend?" Dalawang hakbang palang ang nagagawa ko nang tanungin ako n'on ni Jingu.

Nagulat ako at napahinto sa lakad ko, huminga ako ng malalim bago sumagot sa nakakawindang niyang tanong.

"No, not really. Hindi naman babalik si Gio kahit patayin ko silang lahat." Ano bang saysay ng paghihiganti kung hindi naman babalik ang taong iyon?

"BUT I WANT THEM DEAD!" Matalas at klaro niyang saad sa bawat salita.

Tuluyan na akong lumingon sa kanya, kita ang galit at pagkamuhi sa mata ng dalaga. Ito ba talaga ang mata ng isang babae? Parang isang mabangis na hayop, isang maling galaw mo lalapain ka.

Napansin ko na matinding nakayukom ang mga kamay niya at ang ngipin niya ay mariin na nagkikiskisan sa galit. Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya at nagsabi na...

"I know that's why I'll help you with this vengeance, no matter how cruel and merciless I must become."

©IF02