The Legendary Durga

CHAPTER 43

JINGU (AGNEZKA PATRIARCA) POV

Pinikit ko ang mata ko habang pinakikiramdaman ang buong paligid, maingay at magulo. Kahit wala akong nakikita, ramdam na ramdam ko ang tensyon sa pagitan ng mga kapwa ko manlalaro. Dinilat ko ang mga mata ko, sa harap ko nakapuntod ang kulay pulang pinto, na may nakalagay na number fifteen sa gitna.

Tumingin ako sa kanan ko habang hawak ang door knob. Tinignan ko si Jun na medyo may kalayuan sa akin, nakangiti siya but I can tell that his eyes are full of worry. Binigyan ko lang siya ng matamis na ngiti, telling him that everything will be fine, that I'll be ok.

Sino ba'ko sa tingin niya? I'm Durgatinashini, the Goddess of Fighting, my prowess is enough to make men tremble and beg on their knees.

Lumapit sa'kin si Jun,  no longer hiding the fact that he's worried. "Do you really want to go through with this?" Tanong niya.

"Of course, why wouldn't I?"

"It'll be dangerous."

"Our daily lives has always been dangerous."

"But still..."

"We've played enough to get this far, why are you saying this now?"

"Because this time, I won't be beside you."

"Look, I'll be fine. Do I look weak to you?"

"Of course not, its just..."

"Jun, listen, I want to win this. Its either you win or I win. I'll never let myself lose to you, so you better take this seriously."

Parang naliwanagan na tinitigan ako ni Jun, hindi nagtagal sumusukong ngumiti nalang siya sa'kin. "You're on."

"Good! Bumalik ka na, magsisimula na."

"Yeah! Be careful, I'll wait for you on the other side."

"You mean, I'll wait for you."

"If I get to go outside first, then I get to have you grant my wish."

"What is it?"

"You'll know by then." He smirked then walked away.

I wonder, ano kayang hihilingin ni Jun sa'kin? Well its not like that matters now, iisipin ko nalang 'yan paglabas ko dito. This is not the time to think about something else, I gotta play this game, and win it!

Napatingin ako sa pinto sa harap ko nang awtomatikong bumukas ito. Hindi muna ako pumasok, tinignan ko lang ang papasukin ko, madilim pero alam kong hallway ang dadaanan.

This time hindi na arena o gubat ang stage, kundi isang mahabang maze na hindi namin alam kung anong naghihintay. But there's only one thing for sure, hindi lahat lalabas ng buhay, maraming mamamatay at siguradong hindi ako kabilang sa mga taong 'yon.

Sa dulo ng mahabang daanan naghihintay ang dapat naming makuha, sampu lang ang maaring makapasa sa stage na 'to at kung sino man ang sampung 'yon siguradong isa na ako 'don. Nasabi ko bang bawal magdala ng armas? Oo bawal, mas gusto kasi nilang mapanood ang mga kalahok na walang kalaban-labang mamamatay sa death maze na ginawa nila. But that makes it more exciting, don't you think so? Well for me it is, ewan ko lang sa inyo.

Ang bawat kwarto ay may numerong nakalagay sa tapat, one to fifteen at sa'kin ang number fifteen, gaya nung nakaraang battle ginamit ulit namin ang tinatawag nilang, luck o swerte. Mas mababang number mas madali ang daan, mas mataas mas mahirap, alam niyo na ibig sabihin.

Ako nanaman ang pinaka malas na tao sa buong lugar na ito. Imagine! There's fifteen people, but it just had to be me to get the highest number. Good thing nakalimutan ng kung sino man ang gumawa ng maze na ito ang susunod sa fifteen, kundi baka mamaya one hundred ang mabunot ko.

Pero think about it.

Baka naman may trigger na kapag ako na ang bubunot ng number, kusang lalapit ang pinaka mataas. Nung last na laban, 'yung sa forest, ako na ang last, dito ako padin. Ganon na ba ako kamalas? But this is just making this game more interesting. Let's look at the good side people! It's not every day na mae-experience ko ang ganitong exercise, so let's think positive, na hindi talaga ako malas, bagkus swerte pa.

"DING!" Tunog ng ring bell.

Mabilis kaming pumasok sa kanya-kanyang lugar na papasukan. Huminto ako dahil madilim, malakas na sumara ang pintuan. Nakalimutan ba nilang maglagay ng ilaw sa maze nila? Pero hindi nila nakalimutan maglagay ng mga nakakamatay na bagay, ganoon ba?

Mukhang hindi naman nila nakalimutan kasi biglang sumindi ang ilaw, nabigla ako kaya napapikit ako at hinintay na masanay ang mata. Pagtingin ko sa hallway, tahimik, walang kung anong dapat bigyang pansin.

Ang masama lang is, hindi ko makita ang dulo. Just how long is this hallway? Are they trying to make me exhausted? Isn't that a little stupid? They could try a little harder, ya know.

Since may ilaw na hindi na ako nag-atubiling tumakbo, nang makarinig ako ng mahinang kalanseng, galing sa bakal mula sa dalawang gilid ko. Nagitla ako nang magkaroon ng butas ang mga ding-ding, kuminang ang mga patalim na mabilis na nagpadapa sa'kin sa sahig.

"Gosh! Kung hindi lang malakas pandinig ko butas-butas na'ko ngayon. Taenang 'yan!" Sigaw ko, kahit wala naman akong kasama. "Although this is really making the game more interesting. Keep up the good work guys!" Nag thumbs-up pa'ko sa camera na nakatutok sa'kin.

Tinuloy ko na ulit ang biyahe ko papunta ng impyerno.

Hindi ko maiwasan ang ma-excite sa mga darating na bagay sa'kin. This is so awesome! Tumakbo ako ng mabilis, ilang traps pa nga ang sumusulpot. Nakarating na ako sa dulo kung saan may dalawang pintuan na pagpipilian.

'Yung kaliwang pintuan kulay pula, 'yung sa kanan naman asul. Siyempre dahil favorite ko ang color red, blue and pinili ko, joke siyempre red. Ano pa ba?

Pagbukas na pagbukas ko ng pulang pintuan bigla nalang akong inulanan ng maraming patalim paharap, kung hindi ako mabilis na nakailag marahil isa na akong porcupine ngayon o di naman kaya human cactus.

Hindi ko inexpect 'yon ah! That was really shocking, they really intend to kill me, in the most annoying way. Pumasok ako agad tapos biglang may dalawang knight in shining armor ang biglang inatake ako. Akala ko design lang siya, you know, mga extras.