KÖRDÜĞÜM (FİNAL)

43

Dün yayınladığım bölümden sonra çok fazla kişiyi engelledim . Kitabı bırakmak isteyenler sessizce bıraksınlar. Benim cinlerimi tepeme çıkartmasınlar jsjjsjkskkksks

Yazarınız dün çok fazla gaza geldi ve size güzel bir bölüm yazdı. Beni bilen bilir. Güzel yorumlar alınca moralim düzeliyor . Yazdıkça yazasım geliyor. O yüzden eleştirecekseniz bunu saygıyla karşılarım. Ama moralimi bozacak şeyler görürsem direk bir açıklama yapmadan engellerim.

Oy vermeyi yorum yapmayı unutmayın lütfen

Yazım yanlışı varsa kusura bakmayın 😀❤❤

Keyifli okumalar

Mahi'den

Aracın içinde sessizlik hakimdi. Hastahaneden ciakt çıkmaz Arif'e eve gitmek istediğimi söyledim. O da hiç konuşmadan bana bu yolda eşlik etmişti.

"İyi misiniz?"

"İyiyim "

Camdan dışarıya normalmiş gibi bakıyordum. Ama yanımda ki adamın yüzüne bakacak yüzüm yoktu. Telefonum çalınca çantamdan çıkardım. Derman arıyordu. İsmini görmek bile ben de ağlama isteği uyandırıyordu. Şuan ona o kadar çok ihtiyacım vardı ki bir kere sarılsam bütün dertlerim bitecekmiş gibi hissediyordum.

"Açmayacak mısınız?"

Arif'in sesiyle birlikte telefonun ekranına bakmayı bırakıp ,kapatma tuşuna bastım. Telefonu tamamen kapattıktan sonra yola döndüm. Onu da kendimle birlikte heba edemezdim.

......

Eve geldiğimiz gibi hemen odama çıktım. Babam beni bu eve getirdiğinden beri eşyalarımı çok fazla yerleştirmemiştim. Peşimden giren Arif'e dolu olan iki valizi gösterdim. Sessizce alıp aşağıya imdi. Ben de dolapta olan eşyaları valize doldurup kapattım. İşte bu kadardı. Beş dakika bile dolmadan varlığım silinmişti. Baş ucumda ki çekmeceyi açıp içinde tuttuğum günlüğü aldım. Yan tarafta ters çevrilmiş çerçeveye son defa baktım. Annem babam ve kardeşlerimle olan fotoğraftı. Artık her şey geride kalmıştı. O yüzden fotoğrafı komodinin üstüne ters koyup ,çantayı alarak aşağıya indim. Içimde büyük bir yıkım vardı. Evden çıkarken bile son defa dönüp bakmamıştım.

Arif elimde ki çantayı da bagaja koydu. Kiraladığım evi iyiki kapatmamıştım. Beni o eve götürmesini söyleyip sessizce öne oturdum. Araç evimizin önünden ayrılırken bir daha o eve gelemeyeceğimi biliyordum.

.....

Aradan iki gün geçmişti. Bu iki gün için de deli gibi içip evde oturmuştum. Annem birkaç defa eve gelmesine rağmen kapıyı açmamıştım. Biraz yalnız kalmak bana iyi gelecekti.

Uzandığım yerden telefonumu alıp açtım. Bir süre sonra yüzlerce mesaj düştü ekrana. En çok arayan Derman olmuştu. Gönderdiği mesajları, ses kayıtlarını tek tek dinledim. Nasılda endişelenmişti. Mesajları okumam bitince diğerlerine baktım. Babam beni aramıştı, onun mesajalrini okumadan diğerlerine geçtim. En altta Ufuk'un gösterdiği mesajı açtım.

"Selam fıstık, cumartesi sabahı Antalya ya gidiyoruz. Gelecek mısın? Eğer geleceksen senin için de malzeme kiralayalım. "

Bir-kac gün buralardan uzaklaşmak bana iyi gelebilirdi. O yüzden hemen mesaj attım.