_17

1.2K 194 3
                                    

z

ညစာစားပြဲ၀ိုင္းတြင္ လူ၂ဦးက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ကိုယ့္အေတြးအာရံုနွင့္ကိုယ္ ဘတ္ဟြၽန္းကခါတိုင္းလို မဟုတ္ကာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ခ်န္းေယာလ္က ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဘတ္ဟြၽန္းအား ထူးဆန္းသလို ၾကည့္ရင္း ရံဖန္ရံခါ ထမင္းစားရင္း လွည့္လွည့္ၾကည့္သည္။

"ပတ္ဘတ္ဟြၽန္း~"

ခ်န္းေယာလ္က တိုးတိတိနဲ႔စားေနေသာ ဘတ္ဟြၽန္းအား ေခၚလိုက္သည္။ဤကေလး တစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီဆိုတာသိသည္။
အရင္ရက္ေတြမွာလည္း ဤကေလးသူ႔အားေရွာင္ဖယ္လာတာ ခ်န္းေယာလ္ သတိထားမိသည္။

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေသခ်ာေဆြးေႏြးရေအာင္ ေဘးနားမွာ ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အိမ္အကူေတြကို မ်က္စိျဖင့္တစ္ခ်က္ သြားရန္ သတိေပးလိုက္သည္။

"......"

"ပတ္ဘတ္ဟြၽန္း!"

"ေျဗာင္ မဟုတ္ဘူးလား ဒယ္ဒီ?"

ေခါင္းငံု႔ကထမင္းစားေနတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းက ေမာ့ေငးကာ သူ႔ဆီမွာတည္ရွိေနတဲ့ စူးရွတဲ့ မ်က္၀န္းအိမ္ေတြကို တည့္တည့္ၾကည္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ခ်န္းေယာလ္က တစ္ခဏေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ေျပာစရာ စကားစဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ ခ်န္းေယာလ္က ဘတ္ဟြၽန္းအေမးေၾကာင့္ ခဏ အံ့ၾသၿငိမ္သက္သြားရင္း....

"သိသြားၿပီလား"

ၾသရွရွအသံဟာ ဘတ္ဟြၽန္းနားစည္၀လာရိုက္ခတ္ရင္း ျမင္ကြင္းကို ေအာက္ငံု႔ခ်လိုက္သည္။

"အင္း.."

ဘတ္ဟြၽန္းဒီစကားကိုေျပာဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူခဲ့ရတာ။လြန္ခဲ့တဲ့ ေသာၾကေန႔တုန္းက အေမဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ အရင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ ဒယ္ဒီကိုေတာင္ ေရွာင္ဖယ္ခဲ့ရင္း အေျခအေနေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။

"အေမလို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ ဒယ္ဒီ"

"ၿပီးေတာ့ ဒယ္ဒီက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ဘာမွမေတာ္ဘူးဆို"

ထိုစကားမွာ စားပြဲေအာက္ထားထားတဲ့ ခ်န္းေယာလ္လက္ေတြ လက္သီးဆုပ္မိသြားတာ မည္သူမွ မသိလိုက္ေပ။ခ်န္းေယာလ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္စြာပဲ။

DARK STRAWBERRY [COMPLETED]Where stories live. Discover now