DADDY IS MY UNICORN

🦄🌈ʙᴜᴛᴛᴇʀꜰʟʏ ᴀɴᴅ ʙʟᴏꜱꜱᴏᴍ ᴍᴀʀᴋ🦄🌈

دیدن کاور پارت=واجب:)))

🦄🌈🦄🌈🦄🌈🦄🌈🦄🌈

"بریم تو سایت چند تا خونه ببینیم؟ نظرت چیه؟"

جونگوک با درآوردن گوشیش امگاش رو بیشتر به خودش چسبوند و "حتماً"ی گفت.

اما قبل اینکه امگاش کامل بچرخه و به گوشیش نگاه کنه، بوسه‌ای از لب‌های شیرینش که حالا شیرین تر هم شده بود گرفت و خنده‌ای کرد.

گونه‌های گل انداخته‌ی تهیونگ، پسر رو درست شبیه به یه توت فرنگی خجالت زده می‌کردن.

"خب...یه جایی که نزدیک کافه باشه."

آلفا با یه دستش امگاش رو بغل کرده بود و با دست دیگش هم گوشی رو گرفته بود هم با شصتش داشت تایپ می‌کرد.

"خونه‌های خوب زیادی این دو و بر هست. یکیش دو تا خیابون بالاتره، بذار..."

روش کلیک کرد تا جزئیات و عکسای بیشتری از خونه ببینن، یه خونه‌ با متراژ نه چندان زیاد و مناسب، توی طبقه‌ی سوم یه آپارتمان.

"نه، دلم نمی‌خواد آپارتمان باشه. تو چی توت فرنگی؟"

منتظر جواب از طرف تهیونگش بود که با نشنیدن جوابی، سرش رو جلو برد و با دیدن چشمای بسته و لبای نیمه باز توت فرنگیش محو زیباییش شد.

سیخ نصفه‌ی مارشملو رو از بین انگشتاش دراورد و توی ظرف گذاشت، یه دستش رو زیر زانوش و اونیکی و زیر گردنش گذاشت و آروم بلندش کرد. بعد هم با یه لبخند عمیق، به مژه‌های بلندش نگاه کرد.

"معلومه که انرژی برات نمونده توت فرنگیِ لجباز."

روی تخت گذاشتش و با کشیدن پتوی توت فرنگی شکلش روی تنش، کنارش روی زمین نشست و دستای سفیدش رو توی دستاش گرفت. به جایی بین ترقوه و گردنش، نگاه کرد و با دیدن مارکِ زیباش لبخندی زد.

پروانه‌ی گلبهی رنگی که به زیبایی بال هاش رو باز کرده بود و روی شاخه‌‌ای از شکوفه‌های گیلاس‌ نشسته بود. بعضی از مارک‌ها معنی‌های‌ خاصی داشتن و بعضی‌هاشون هم به طور معمولی شکل می‌گرفتن.

و جونگوک فعلا نمی‌دونست که این مارک توی آینده معنیه خاصی داره، یا نه. شاید یادآوری یه لحظه‌ی شاد و خاص از آینده‌ست. یه لحظه‌ی خیلی ارزشمند. شاید هم نه... هرچند جونگوک از وقتی توت فرنگیش رو توی لحظه به لحظه‌ی زندگیش داشت، حس می‌کرد هر لحظه‌ش پر از حس خوب و شادیه.

پشتش رو به تخت تکیه زد و گوشیش رو روشن کرد. مثل معمول بیشتر پیام هاش از منشیه بتای کلینیکش بود که برنامه‌های‌ حیوونا رو بهش یادآوری می‌کرد.

چند روز بود مثل همیشه نتونسته بود به کارش برسه و باید دوباره به همه چیز نظم می‌داد.