វង្វេងស្នេហ៍ក្នុងបេះដូងបង(ចប់)

ភាគទី31:ចាកចេញ

សូហ្គាអោនមុខចុះ ក្នុងបេះដូងគេញ័ររញ្ជួយមែនទែន ដល់ថ្នាក់មិនហ៑ានសម្លឹងមើលជីមីនចំៗ ខណះដែលជីមីន សម្លឹងគេមិនព្រិច ព្យាយាមជំរិតយកចម្លើយ អោយបាន ព្រោះទ្រាំយូពេកមកហើយ។
<<គ្រប់យ៉ាងចប់អស់ហើយ តាំងពីឆាយ៉ុងត្រឡប់មកវិញម្ល៉េះ ខ្ញុំត្រឹមអ្នកកំដរអារម្មណ៍លោកទេ ពាក្យនេះ លោកជាអ្នកនិយាយខ្លួនអែង ដូច្នេះខ្ញុំចង់សុំ....>>
<<ឈប់និយាយ...យើងមិនអោយអែងទៅណាទាំងអស់ អែងត្រូវតែនៅជាមួយយើងរហូត នៅក្បែរយើងរហូត>>
សូហ្គាងើបមុខវិញ ចាប់ក្ដោបមុខជីមីន សម្លឹងមើលកែវភ្នែកគ្នា បេះដូងរកចម្លើយមិនត្រូវ វាស្រពិចស្រពិល អារម្មណ៍គេហេងហាង ពេលឮជីមីនសុំចាកចេញ ហ្នឹងហើយ ចង់ថាគេអាត្មានិយមក៎ថាទៅ តែគេត្រូវការជីមីននៅក្បែរពិតមែន។
<<នៅក្បែរឋានះជាអី ជាមនុស្សសំខាន់ ឬ ជាអ្នកកំដរលើគ្រែ>>
ជីមីនសួរចំៗ មិនវៀចវេរ ធ្វើអោយសូហ្គារឹងអណ្ដាត ងាកមុខចេញ ហើយទៅអង្គុយនិងកៅអីខាងខ្លួន ផ្អែកខ្នងនិងសាឡុងឡាន បិទភ្នែកសម្រាកខ្លួន តែខួក្បាលកំពុងតែធ្វើការ។
<<បើលោកមិនឆ្លើយ មានន័យថាលោកព្រម..>>
ជីមីននិយាយ ព្រោះគេមិនឆ្លើយអ្វីទាំងអស់ ក្រៅពីស្ងៀមស្ងាត់ និងសោះកក្រោះ គេនៅព្រងើយៗទៀត បើថាមិនស្រឡាញ់ ក៎ដោះលែងទៅ ចាំបាច់ក្ដោបក្រសោបទុកធ្វើអីទៅ?
<<យើងមិនព្រម យើងមិនអោយអែងទៅណាទេ ស្ដាប់ឮទេ ឈប់និយាយច្រើនដង យើងមិនចូលចិត្ត>>
សូហ្គាងាកមកនិយាយដំឡើងសម្លេងដាក់ បើកភ្នែកធំៗ ត្រង់ថ្គាមឡើងរឹង បញ្ជាក់ថាកំពុងមួម៉ៅ និងស្ដ្រេសខ្លាំង។
ជីមីនស្ងាត់ មិននិយាយអ្វីទៀត ផ្អែកខ្នងនិងសាឡុងឡាន បែរមុខទៅខាងកញ្ចក់ សម្លឹងមើលទៅក្រៅ បញ្ចូរទឹកភ្នែកស្ងាត់ ដោយមិនឮសម្លេងអ្វី តែស្មារទាំងពីរញ័រតត៉ាក់ ទើបសូហ្គាមើលដឹង។
<<ខ្យល់ដែលបក់មក ពេលវាហួសទៅបាត់ ក៎ហួសទៅ វាគ្រាន់តែបក់មកអោយដើមឈើជ្រុះស្លឹក ញ័ររញ្ជួយលេងតែប៉ុណ្ណោះ ដូចដែលអែងនិងយើងអញ្ចឹង>>
សម្លេងគេខ្សិបៗ ស្ដាប់សឹងតែមិនបាន ដូចកំពុងតែអស់កម្លាំងខ្លាំង ទើបជីមីនងាកមកមើល ឃើញគេមុខស្រពោន នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលឃើញគេក្នុងសភាព ទន់ជ្រាយបែបនេះ។
<<មែនហើយ...>>
ជីមីនញញឹមទាំងបង្ខំ ជូតទឹកភ្នែកពីរង្វង់ភ្នែក គេក៎និយាយត្រូវ គេចូលមកហើយ គ្រាន់តែលូកឡំលេងសើច អោយវង្វេងវង្វាន់ រួចក៎បាត់ទៅវិញ គ្មានអ្វីចំឡែកទេន៎។
<<ទុកពេលអោយយើងខ្លះ ដើម្បីអោយយើងពិសោធន៍ខ្លួនអែង>>
ជីមីនញឹមៗ ខាំមាត់ខ្លួនអែងតិចៗ សម្លឹងមុខគេមិនព្រិច។
<<ហេតុផលលោកគឺច្រើន>>
<<ជីមីន...>>
សូហ្គាងាកមុខមើល កែវភ្នែករឹងកព្រឹស ខាំធ្មេញក្រតៗ ក្រហឹមដាក់ងិល ដូចខ្លារខិន កុំព្យាយាមយកលេសចេញពីគេ គេមិនព្រម ហើយបើលួចរត់ គេនិងទៅតាមរកទាល់តែឃើញ ជីវីតពិតមិនមែន ដូចក្នុងប្រលោមលោក បើគេថាអត់គឺអត់ គ្មានការប្រែប្រួលទេ។
<<ច្រើនលើកច្រើនសារហើយ លើកនេះ លោកថាយកខ្ញុំដើម្បីពិសោធន៍អារម្មណ៍ខ្លួនអែងទៀត លោកគិតថាខ្ញុំជាស្អីទៅ?សូ...>>
<<ជាអ្វីក៏បាន>>
<<ហុឺស...លោកក៎នៅតែដដែល អាត្មានិយម>>
សូហ្គាមិនស្ដាប់ ឮហើយតែមិនតប គេសុខចិត្តត្រចៀកប៉ោត ដើម្បីកុំអោយជីមីនរករឿង កេះកាយរឿងពីដើមយកមកនិយាយបាន រួចកាច់ សួរឡាន បញ្ឆេះ បើកចេញទៅ។

ជីមីនមិនសួរនាំថាទៅណា គិតតែពីអង្គុយស្ងៀម ធ្វើអោយសូហ្គាដកដង្ហើមធំ តឹងចិត្ត ជាន់ហ្គែរលឿនលើសដើម ដើម្បីអោយឆាប់ដល់សណ្ធាគារ។
នៅពេលមកដល់ គេក៎ដើរទៅកន្លែងក្រុមការងារ មួយសន្ទុះក៎ដើរមកវិញ នាំជីមីនទៅជាន់លើគេបង្អស់។

<<ហេតុអ្វី លោកមិនទៅផ្ទះ>>
ពេលចូលមកដល់បន្ទប់ ជីមីនក៎សួរភ្លាម និងដើរទៅអង្គុយលើពូក ស្រាយខ្សែវអាវ ដោះអាវក្រៅចេញ ព្រោះស្អោះស្អាប់ពេក ណាមួយមិនទម្លាប់ពាក់អញ្ចឹងផង នៅសល់តែអាវដៃមួយ ពណ៍ស៎ស្ដើង។
<<ខ្ជិលទៅ>>
<<លោកខ្លាចខ្ញុំរត់ឬ បានតាមជាប់បែបនេះ>>
ជីមីនជ្រឹមភ្នែកតូច មើលទៅសូហ្គា ដែលកំពុងតែបែរខ្នង ដោះនាឡិការ និងដោះអាវគ្រ័ហ្សេរទុក រួចបែរមកវិញ ដើរមកជិត ដោយដៃអាវមូលដល់ កែងដៃ អាវជំហរទ្រូង បង្ហាញសាច់ហាប់ណែន មុខមាំ សោះកក្រោះ តែសង្ហារ ខាបព្រលឹង។
<<អែងគិតថាអែងសំខាន់ក្នុងបេះដូងយើង ដល់ថ្នាក់នេះ?>>
សូហ្គាចាប់ផ្គើយចង្ការជីមីនឡើង ហើយថើបបបូរមាត់ទន់ល្មើយមួយដង្ហើម។
<<ខ្ញុំមិនហ៑ានលើកតំម្កើនខ្លួនដល់ម្លឹងនោះទេ>>
ខ្លួនជាអ្វី គេជាអ្វី ក៎ដឹងច្បាស់ ឋានះខ្លួនអែង មិនសាកសមនិងគេសូម្បីតែបន្ដិច ឈប់គិតស្រមៃទៅ មីនអើយ...
<<ហុឺស...ឆ្លើយបានល្អ ដូច្នេះធ្វើតួនាទី របស់អែងទៅ>>
គេនិយាយ ធ្វើអោយជីមីនងាកមុខចេញយ៉ាងឆាប់រហ័ស ព្រិចភ្នែកញាប់ៗ លេបទឹកមាត់ផ្អើមបំពង់ក៎។
<<យ៉ាងមិច ក្រែងដឹងច្បាស់តួនាទីខ្លួនអែងមិនអញ្ចឹង>>
សូហ្គាជ្រួញចិញ្ចើមថាអោយ។
<<តែខ្ញុំនៅឈឺ បើធ្វើទៀត ច្បាស់ជា..>>
ជីមីននិយាយមិនទាន់ចប់ស្រួលបួលផង សូហ្គាក៎និយាយកាត់ភ្លាម។
<<យើងមិនខ្វល់ ឆាប់មកបៀមយើងភ្លាម...>>
ជីមីនធ្វើមុខជូ ហើយរំកិលខ្លួនចុះពីពូកតិចៗ មកលុតជង្គង់នៅមុខគេ ងើយមុខឡើង មើលមុខសង្ហារបន្ដិច រួចរូតខោគេ ចាប់យកភាពរឹងមាំ មកសាប់និងដៃតិចៗ។
<<ញាប់ជាងនិង...សឺត...អា...ល្អមែនទែន>>
សូហ្គាបញ្ជា ស្រែកគ្រហឹម ភ្លើងប្រាថ្នាបក់បោកចូលមកបណ្ដើរ ទីបំផុតក៎វាយលុកខ្លាំងខ្លា ពេលជីមីនប្រើអណ្ដាតលិតការ៉េមស្ងួតស្រាលៗ ទើបគេទាញជីមីនក្រោកឈរ ហើយរុញអោយដួលលើពូក រហ័សដោះខោអាវចេញទាំងពីអ្នក បន្ទាប់មកក៎ចូលប្រលោះជើង ញ៉ែកជើងជីមីនចេញពីគ្នា ដោយជើងគេ ហើយចាប់សាប់រឹងមាំ ដែលបំប៉ោងមាឌ ត្រៀមធ្វើសង្រ្គាមបន្ដិចទៀតនេះ យកទៅញាត់ចូលក្នុងរុនស្នេហ៍មួយទំហឹង។
<<អាស...>>
ជីមីនស្រែកផុតសម្លេង វាមិនមែនជាការឈឺចាប់ តែជាការស្រុកស្រួល អណ្ដាតឡើងរឹង ចំហរមាត់ ខ្នងកោនដូចឥតានូ ពើងមករកហុចអោយ ធ្វើអោយសូហ្គាញញឹមចុងមាត់ ហើយក្រលាស់ខ្លួននៅក្រោមវិញ។
<<ធ្វើទៅ អុកអោយខ្លាំងៗមក>>
គេនិយាយ ខណៈដែលម្រាមដៃទាំងដប់ ស្ទាបអង្អែលរាងកាយស្រឡូន និងអូសចុះមកក្រោម ច្របាច់សាច់ត្រកៀកជីមីនខ្លាំង ឡើងជាំក្រហមអស់។
<<អាស..អាស..អាស...>>
ជីមីនស្រែកថ្ងួចថ្ងូរ ច្រត់ដៃលើទ្រូងគេ ជើងគ្របនិងចង្កេះ ហើយអង្រួនចង្កេះ ត្រះញាប់ស្មេរ លឿនដូចអ្នករាំរបាំប៉ាឡេ ដោយភាពស្ទាត់ជំនាញ អោយសូហ្គាស្រែកក្រហឹម ដោយការចូលចិត្ត។

ព្រឹកថ្ងៃថ្មី!!!
<<ហុឹម...>>
សូហ្គាក្រហឹមដើមក៎តិចៗ ដៃស្ទាបរកអ្នកដេកក្បែរខ្លួនយប់មិញ តែមិនប៉ះអ្វី ទើបបើកភ្នែកឡើង ស្ទុះងើបអង្គុយ។
<<ឬមួយ...>>
គេគិតហើយ ក៎ស្ទុះចុះចេញពីលើគ្រែ យកកន្សែងមករុំចង្កេះ ដើរទៅបន្ទប់ទឹក បើកទ្វាមើល តែនៅតែមិនឃើញជីមីន ទើបអត់ភ័យ ញ័របេះដូងមិនបាន គេមិនជឿថាជីមីនហ៑ានចាកចេញចោលគេទេ។

ន៎ក...រកធ្វើអី ជីមីនអត់សំខាន់ផង🤺
#ស្រឡាញ់អ្នកអាន🥺♥️
វ៉ាន់ តី🌻