វង្វេងស្នេហ៍ក្នុងបេះដូងបង(ចប់)

ភាគទី54:បងនិងនាង....

សូហ្គាបើកទ្វា ចូលបន្ទប់ ហើយចងចិញ្ចើម ពេលឃើញជីមីនរៀបចំអីវ៉ាន់ ដាក់វ៉ាលី។
<<ធ្វើស្អីនិង>>
គេស្រែកគំហកប៉ោងសរសៃក៎ និងដើរញាប់ៗ ទៅចាប់ដៃជីមីន ហើយច្រានហើយផ្ទុបនិងជញ្ជាំង ទាត់វ៉ាលី អោយរាយប៉ាយខោអាវអស់។
<<អូននិងចេញពីទីនេះ ចេញពីកន្លែងស្មោកល្មោក បងឈ្នះហើយស៑ូ>>
ជីមីនស្រែកដាក់វិញ ទឹកភ្នែកនៅតែបន្ដហូរស្រក់ វាឈឺចាប់ពេកហើយ តាំងពីដើមគេយ៉ាង មើលងាយមើលថោកយ៉ាងណា ក៎នៅតែនៅអាល័យ នៅតែទ្រាំ តែអីឡូវលែងហើយ លែងទ្រាំ លែងស្អីទៀតហើយ មកពីគេធ្វើហួសហេតុពេក។
<<គ្មានអ្នកណាម្នាក់ត្រូវចេញទេ កុំឆ្គួតពេក>>
សូហ្គាស្រែកខ្លាំងៗ ហើយចាប់អង្រួនស្មាជីមីន សឹងតែជ្រុះក្បាលពីស្មាទៅហើយ ហើយសួរថាគេហាម គេឃាត់ធ្វើអី ធ្វើនោះព្រោះដើម្បីស្រឡាញ់ ដើម្បីបាននៅជុំគ្នាដឹងទេ ហេតុអីគិតអីរាក់ៗម្ល៉េះ ពេលយប់ថាអោយគេយកឆាយ៉ុងមកនៅជាមួយមក ហើយដល់ពេលយកមកហើយ ធ្វើអែងខូចចិត្ត រកប្រឡោះរត់គេច បានផលស្អី?ចង់អោយកូនកំព្រាអត់ម៉ាក់ណាស់ហេស?
<<មែនហើយ អូនឆ្គួត ឆ្គួតព្រោះស្រឡាញ់បង អ្វីក៎ដោយអោយតែរបស់អូន អូនមិនចូលចិត្តអោយអ្នកណាមករញ៉េរញ៉ៃទេ អូនស្អប់ អូនស្អប់នាង ហុឹក ហុឹក លឺទេ អូនស្អប់នាង>>
ជីមីនយំដង្ហក់ខ្យល់ ទន់ខ្លួនល្អោក ទើបសូហ្គាស្ងៀមទ្រឹង ប៉ុន្តែពេលឮប្រយោគដែលស្អប់គេបំផុត ភ្លើងទោសះក៎ឆាបឆេះម្ដងទៀត។
<<ដោះលែងអូនទៅ ស៑ូ>>
<<មិនបាន យើងមិនលែង មិនអោយអែងទៅណាទាំងអស់ ហើយកុំចង់លែងយើងដើម្បីរត់តាមថោកទាបណាអោយសោះ ព្រោះប្រយ័ត្នថោកទាំងគូទៅ>>
<<ហួសហេតុពេកហើយ>>
ជីមីនរើបម្រាស់ខ្លាំង ទើបធ្វើអោយស៊ូហ្គាពិបាកចាប់ ចុងក្រោយក៎ព្រមព្រលែង ដោយខ្សែភ្នែកសម្លឹងមើលទៅដូចចង់សុីទាំងរស់។
<<ហុឺស...អាខោអាវនេះមែនទេ ដែលពុិនរៀបរហូត និងអ្ហាលនិងយកទៅចោលអោយអស់>>
ជីមីនបើកភ្នែកធំៗ ពេលឮសម្ដីគេ និងពេលគេបែរខ្នង បម្រុងទៅយកវ៉ាក៎រត់ទៅស្ទាក់មុខ ប៉ុន្តែត្រូវគេក្រវាសអោយដួសអុកគូទនិងការ៉ូ។
<<ស៑ូហ្គា ឈប់ឆ្គួតទៅ>>
ជីមីនស្រែកយំ បន្ទាប់មកក៎ប្រឹងក្រោកឈរម្ដងទៀត ស្របពេលសូហ្គាកំពុងតែក្ដោបខោអាវ ដើរទៅមាត់បង្អួច។
<<កុំ...>>
ជីមីនស្រែកឃាត់ តែសូហ្គាមិនស្ដាប់ រួចបើកបង្អួច ទម្លាក់ខោអាវទាំងអស់ ទៅក្រោមភ្លាម។
<<លើកក្រោយកុំមានបំណងរត់ទៀតអោយសោះ បើមិនអញ្ចឹងទេ និងបានឃុំទុកក្នុងបន្ទប់ មិនអោយឃើញពន្លឺថ្ងៃមិនខាន>>
<<បងធ្វើបែបនោះធ្វើស្អី ក្រែងស្រឡាញ់ឆាយ៉ុងណាស់មិនអញ្ចឹង ពេលនេះខ្ញុំក៎ព្រមចេញហើយតើ>>
<<ឈប់និយាយទៅ>>
មួយម៉ាត់ណាក៎ឆាយ៉ុង ពីម៉ាត់ណាក៎ឆាយ៉ុង មិចបានចូលចិត្តផ្គាប់ប្ដីអោយគេម្ល៉េះ?
<<អូនត្រូវតែនិយាយ ក្នុងពេលដែលបងយកអូនលេងសើចមួយព...អុឹប...>>
សម្លេងរៀបរាប់ស្ងាត់មួយរំភេច ដោយសូហ្គាថើបជញ្ជក់បបូរមាត់ជីមីនខ្លាំង ដូចកំពុងដាក់ទោសយ៉ាងប្រណុំ ចំណែកដៃអង្អែលកញ្ចើងក៎ថើរៗ។
<<កុំនិយាយពាក្យលែងទៀត បងមិនចូលចិត្ត>>
និយាយហើយ គេក៎ថើបជីមីនម្ដងទៀត ជើងរំកិលទៅរកគ្រែ ដោយមាត់កំពុងបឺតជញ្ចក់គ្នាមិនដាច់ អណ្ដាតក្ដៅគ្មានសរសៃ កំពុងដើរតួជាគ្រូ ធ្វើអោយកូនសិស្សត្រូវលិចលុងមួយរំភេច តាមការល្បួងងាយៗរបស់គេ។
សូហ្គារុញជីមីនអោយដេកលើគ្រែ ហើយតាមទ្រោបពីលើ ជ្រែកជើងចូលប្រលោះផ្លូវ មុខមាត់សង្ហារឆ្លួលឆ្លុលនិងទ្រូងស៎ស្គុលមិនឈប់។
<<អា...>>
ជីមីនថ្ងួចថ្ងូរតិចៗ ពេលអ្នកប៉ាកំលោះ សើយអាវលិតចុងអស់ ដូចកូនង៉ែត អណ្ដាតក្ដៅសើម មានមហិទ្ធិឫទ្ធិខ្លាំង ត្រឹមលិតជញ្ចក់ប៉ុណ្ណឹងវាក្ដៅរោលរាលណាស់ទៅហើយ។
សូហ្គាបន្ទាបខ្លួនបន្ដិច រួចចាប់ស្រាតខោជីមីនចេញ លុតជង្គង់នៅប្រលោះជើង ប្រើដៃញែកជើងស្រឡូនទាំងពីរចេញពីគ្នា ហើយមិនយូប៉ុន្មានសម្លេងថ្ងួចថ្ងូរដូចចាប់ព្រានយំក៎ឮរងុំ។
<<អា...អា...ស៑ូ...លិតខ្លាំងមក ខ្លាំងមក>>
ជីមីនរើបម្រាស់ ពើតពើងខ្លួន ស្រែកសុំក្ដីសុខពីនាក់ខាងលើ ដោយសារកម្ដៅក្នុងខ្លួនពេលនេះសឹងតែឆេះអស់ទៅហើយ បើគេនៅតែប្រើអណ្ដាតលិតមិនឈប់ទៀត ច្បាស់ផ្ទុះជាចម្រៀកមិនខាន។
<<ផ្អែមស្រទន់ណាស់>>
សូហ្គានិយាយសម្លេងង៑ុលៗស្ដាប់មិនសូវច្បាស់ ព្រោះកំពុងតែញៀននិងភាពផ្អែមល្អែមនៃស្រទាប់ផ្កាកុលាប គ្រលាស់អណ្ដាតឮសូវតែផ្លាប់ៗ និងញាប់ស្មេរ ចូលជ្រៅៗ អោយជីមីនខ្មាំកម្រាលពូកឡើងចង់រហែក ខាំធ្មេញឡើងប៉ោងថ្ពាល់។
<<ដល់ពេលហើយបេប៑ី>>
គេនិយាយ រួចចាប់ការខោអាវខ្លួនអោយននោលគោល ហើយសាប់គ្រលាស់ភាពរឹងមាំ ដែលធំបែកសរសៃរឹងកម្រឹស បុកចូលរុនស្នេហ៍មួយទំហឹង។
<<អាសឈឺ....>>
ជីមីនអួល ឡើងចេញទឹកភ្នែក ប្រឹងអត់ដង្ហើម ខ្លួនឈឺឡើងជាចម្រៀក>>
<<ដកចេញទៅ ឈឺ...ហុឹក ហុឹក>>
ជីមីនរើបម្រាស់ ទឹកភ្នែកហូរជោកថ្ពាល់ រុញស្មាគេគោលបំណងអោយចេញ តែគេមិនព្រមនិងអុកខ្លាំងៗ ពេញកម្លាំងមឹប។
<<អូនពីមុនថា ក្*បងធំ អូនចូលចិត្តណាស់ ហើយពេលវានៅក្នុងខ្លួនអូនហើយតើ>>
គេនិយាយ ទាំងដែលចង្កេះមិនព្រមឈប់សម្រាក រែងចង្កេះគ្រលែងចូល ឡើងរង្ងើរគ្រែ គេខានធ្វើរឿងលើគ្រែជាមួយជីមីនយូហើយ ពេលបានធ្វើវិញប៉ោលយកគ្នាតែម្ដង។
<<តិចៗ ឈឺ...ហុឹក>>
ជីមីនយំសសឹក ខណះដែលខ្លួនត្រូវគេញាំញីមួយទំហឹង ឈឺស្រគៀរអស់សព្វសាច់ គ្រប់កាយវិការគ្មានថ្នាក់ថ្នមអ្វីបន្ដិច គេទាំងឃូឃៅ ទាំងគំហុក ហើយថែមទាំងសសោះក្រោះផងដែល រាល់ថ្ងៃនេះក៎ឆ្ងល់ដែលថាកំពុងតែនៅក្នុងឋានះជាអ្វី។
<<អាស....អើស ស្រួលណាស់>>
សូហ្គាស្រែកគ្រហឹម ងើយក៎ឡើងលើ ដកដង្ហើមតាមមាត់ខ្លាំងៗ ផតពោះឡើងចង់អស់ ស្ទៀវស្រើប សាច់ក្ដៅដូចគេយកភ្លើងមកដុត ទើបតម្រូវអោយបន្ថែមល្បឿនលើសដើម ដែលជីមីនមិនសមនិងបានការទទួលការថ្នាក់ថ្នមពីរឿងលើគ្រែ។
<<អាស...>>
គេស្រែកខ្លាំងៗ ហើយទម្លាក់ខ្លួនចាប់ច្រានអោយជីមីនដេកផ្អៀង ហើយគេចូលមកពីក្រោយ ចាប់លើកជើងស្រឡូនឡើងលើ ធ្វើអោយចំណុចផ្សាភ្ជាប់ងាយស្រួលដកចេញអុកចូលលើសដើម។

ព្រឹកថ្ងៃថ្មី!!!!
ជីមីនចុះមកផ្ទះបាយតាំងពីព្រលឹម ហើយសួររកកូន ព្រោះយប់មិញមិនបានយកទៅអោយគេងបន្ទប់ជាមួយ ព្រោះស៊ូហ្គាធ្វើបាបពេក និងមិនព្រមព្រលែងចេញ ទាល់តែទៀងព្រឹកទើបអោយសម្រាក រហូតមកដល់ពេលនេះនៅស្រគៀរសាច់មិនទាន់បាត់ផង។
<<អ្នកនាងតូចនៅបន្ទប់ទទួលភ្លៀវចាស>>
<<ភ្ញាក់ហើយហេស>>
<<ជួនអីយប់មិញគេងលក់រហូត មិនសូវយំច្រើនដង>>
ជីមីនងក់ក្បាល រួចដើរចូលទៅបន្ទប់ទទួលភ្លៀវ និងលុតជង្គង់និងការ៉ូ ដែលនាងតូចកំពុងតែសើចក្រាកក្អាយ ពេលបានលេងអង្រួនកូនចង្រឹងតូច។
<<សប្បាយទាំងព្រឹកន៎កូនអាប់ប៉ា>>
ជីមីនញញឹម រួចថើបថ្ងាល់កូនមួយខ្សឺត បន្ដមើលកូនរហូតដល់ សូហ្គាបណ្ដើរគ្នាចុះមកជាមួយនិងឆាយ៉ុង ទើបងើបឈរ ប្រុងចេញពីកន្លែងនោះ តែសម្លេងមួយហាកាត់ឡើង។
<<ចង់ទៅណា មកញាំបាយ>>
សូហ្គានិយាយ ខណះដែលឆាយ៉ុងកំពុងអោបដៃ និងកូនង៉ែតកំពុងនៅក្នុងដៃអ្នកបម្រើ ដែលខុសពីជីមីនតែងតែចូលចិត្តមើលថែកូនដោយខ្លួនអែង។
<<អូនមិនញាំទេ>>
<<អ្នកណាបញ្ជាអោយទៅ ឆាប់មកនេះ ហើយអង្គុយញាំបាយ >>
សម្លេងគេឮខ្លាំងៗ ធ្វើអោយអ្នកស្ដាប់អត់អន់ចិត្តមិនបាន ត្រង់និយាយជាមួយនាងឡើងផ្អែម ជាមួយខ្លួនវិញដូចរន្ទះបាញ់ផូងផាំង ហើយបើនិយាយបែបធ្វើធម្មតាទៅថី?