Yer Altı Çöplüğü

2.UÇURUMUN KENARINDA

Keyifli okumalar!

Soner Avcu- Kuşlar

★

Yüksekten mi yoksa düşmekten mi korkardı insan?

Ben ikisinden de korkmuyordum.

İçinde olduğum boşlukta bir o yana bir bu yana koşup duruyordum, etrafın karanlığına inat beyaz giyinmiştim zaten ben içimdeki karanlığa inat hep beyaz severdim.

Ellerimi bilinçle karnıma götürmüş ve bastırmıştım ama canım hiç acımamıştı yaralarım iyileşmiş miydi?

"Benim küçük parlak yıldızım." Bir anda duyduğum ses ile irkilip etrafıma bakmaya başlamıştım.

Anne? Sen misin?

"Sen yolunu kaybedersen biz nasıl çıkacağız aydınlığa?"

Etraftan gelen boğuk kadın sesi dört bir yanımda yankılanıyordu, karanlıktan başka hiçbir şey göremiyordum, ama biri buradaydı hissediyordum onu bütün vücudumla.

"Benim küçük parlak yıldızım unutma! Ben nerede olursam olayım her zaman senin koruyucu meleğin olacağım."

Anne neredesin sesime gel!!

Ağlamaya başlamıştım şiddetle yere çökerek, gelmiyordu bana, hem annem beni severdi sadece yorulmuştu belki kendi kafasını dinlemek için gitmişti ona kızmazdım gelse yine sarılır öperdim ki.

"Korkma, eğer korkarsan bile sakın gösterme, kolyen! Onu asla bırakma o seni kurtuluşa götürecektir."

Anne burada yanında kalmak istiyorum!

"Burada kalamazsın şimdi değil, şimdi ait olduğun yere ve kişilere geri dönmelisin, zamanı geldiğinde seni bekliyor olacağım."

Elimi kolyeme götürmüştüm hemen ama kolyem boynumda yoktu o korkuyla ağlamaya başladığımda karnımda ıslaklık hissetmeye başladığım an elim aceleyle karnıma gitmişti, bembeyaz elbisem kanımdan kıpkırmızı bir renk alırken çığlıklarım kapkaranlık boşluğu tiz bir yankıyla yerinden oynatmıştı, ne olup bittiği anlayamadığım bir anda olduğum yerden sertçe geri çekilmiştim, etrafımda hiç kimse yoktu ama kollarımda ve bacaklarımda insan kolları hissediyordum sıkı sıkı tutulup sabitleniyordum olduğum yere, ben hareket dahi edemezken etrafımdaki tüm karanlık ve annemde onunla birlikte çekilip gidiyordu yavaş yavaş etrafımdan peki ben nereye gidiyordum?

Anne!!!

Etrafımdaki tüm karanlıkta bir anda çevemi kuşlar sarmıştı sesleri kulaklarımı tırmalarken annem de sesi de çekilip gitmişti, bir uçurumdan aşağı itildiğimde en tiz çığlığımı koparmıştım boşluğun içinde ama bu sefer de gözlerimi karanlık dünyaya kapatmak zorunda kalmıştım.

.

.

.

.

.

.

5 Ay Sonra...

"Tüm tetkikleri yaptık tekrardan midesindeki ve vücudundaki yırtıklar gerçekten zar zor şekilde iyileşiyor, yaptığım test sonucu bıçaklandığı alette çok tehlikeli kimyasal bir zehir olduğunu tespit ettim ama ona rağmen kız çaba gösterip bir şekilde o zehri vücudundan atmaya çalışıyor, rahimi zarar görmüş ama bu çocuğu olmasına büyük ihtimalle engel olmayacak çünkü çok büyük bir zarar değil yinede bunun için ilaç tedavisi alabilir, ben bu haftada pek bir şey beklemiyorum iyileşmek için gösterdiği isteği uyanmak için de göstermiyor, sizin de bildiğiniz gibi artık ne yaşadıysa travma olarak sadece arada etkisini gösterip kısa kısa panik atak krizleri geçiriyor, en kısa sürede tekrar ziyaret edeceğim eğer ben yokken bir şey olursa hemşirelerimiz burda gerekli müdahaleyi yapacaktır, bana ulaşıldığı an hemen gelirim tekrardan geçmiş olsun iyi akşamlar."