Yerdeki gölge kadar yakın aslında bir o kadar da ulaşması imkansız.
Güvenmek için bir sebep.
Kararmaya yüz tutmuş bir kalpte minik bir aydınlık.
Sessizce atılan bir çığlık.
"Ne olursa olsun hayatta kal." Sessizce fısıldayışı korkumdan içimdeki bütün...
Neyse çikilatalarım bölüme geçeyim gene konuşup sizi yormayayım şsdlkfşsdfkf
Ezhel - İmkansızım
★
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir aya yakın süre geçmişti hayatımda, insan dünyaya neden gelirdi?
Ne yapmak için bulunurdu burada?
Cevabını hiçbir zaman tam anlamıyla öğrenemeyeceğim tonlarca soruyu beynimin içerisinden geçirirken zamanımın çabucak ellerimden akıp gittiğinin farkında dahi olamıyordum.
Çünkü ben şu anda buradaydım ama bir saniye sonra burada olacağımın garantisini veremiyordum.
Bir saniye.
Öyle önemli öyle değerliydi ki benim için, eğer fazladan bir saniyen varsa daha görebileceğin, yaşayabileceğin tonlarca şey var demekti, bunu daha yeni öğreniyordum.
Bir aydır neredeyse her gün hiç yılmadan çalışıyor uğraşıyor ve koca bir sıfır ile karşılaşıyordum.
Umutsuzluğa kapılmadan nasıl aydınlığa çıkabileceğimi bulamamak beni bilinmezliklerin en derinlerine sürüklerken, çabalarım uğraşlarım bir sonuç versin ama o sonuçlar da en iyisi olsun istiyordum.
"Pardon bakar mısınız?" Aniden daldığım yerden kendime gelip karşımdaki adama bakmıştım, el kol işaretleriyle dikkatimi çekmeye çalışan adam halime oldukça şaşırmışa benziyordu.
"Ah çok özür dilerim." Hızla toparlanıp ayağa kalkmış ve üstümü başımı düzeltirken adama bakmaya devam etmiştim. "Ne istemiştiniz?" Cam vitrini parmağı ile göstermişti.
"Üç ay çöreği, paket olsun." Kafamı hızla sallayıp vitrine yönelmiştim, güzelce paketlediğim çörekleri kasada bekleyen adama uzatmıştım hemen.
"Yirmi beş TL elli kuruş." Adam kafasını sallayıp hızla elinde saydığı paraları bırakıp gitmişti küçük tabağa, adamın çıkıp gitmesiyle arkamı dönüp tezgahın altında bulundurduğum damlalıklı şişeden dilime on damla damlatmış ve gözümü kapatıp yutkunmuştum defalarca.
Dikişlerimin çoğu iyileşmişti bir ay içerisinde, çünkü ne kaçırılmıştım, ne kesilmeye çalışılmıştım ne de kendimi bir tehlikede bulmuştum.
Ama hiçbir şey yolunda gitmemişti bir aydır, günlüğümü bulamıyordum ve günlüğümü bulamamak beni her geçen gün delirtirken o iğrenç yerden kurtulduğuma sevinmek yerine kendimi neredeyse mutlu olmaya telkin ediyordum.
