Yer Altı Çöplüğü

5.YER ALTI ÇÖPLÜĞÜNE HOŞ GELDİN

Helloooğğğ geldimmm 

Nothing Breaks Like a Heart · Mark Ronson · Miley Cyrus

Keyifli okumalar bebeklerim <3

★

Ne kadar zamandır yol gittiğimizi bilmiyordum, karanlıkta olduğum için zaman algımı da yitirmiştim yavaşça saatler günler sürmüş gibi geliyordu, arada bir kaç kez durmuştuk ama ne ses ne bir hareketlilik olmamıştı, yorgundum, çok uykum vardı araba her hareket ettiğinde veya her engebeli yola girdiğimizde her tümsek atladığında canım çok acıyordu dikişlerim sızlıyordu, hastanedeyken ağrı kesici ve sakinleştirici aldığımı tüm damarlarım bilinçlenmiş ve anlamıştı çünkü ilaçların etkisi yavaş yavaş geçmiş ve tüm damarlarımda yerini acıya bırakmıştı.

Çok acıkmıştım, bu kadar uzun süredir nasıl su içmediğime bir şeyler yemediğime şaşırıyordum ama istemeye çekiniyordum çünkü kendi keyfim için bir şey istemek yaşadığım tonla şeye rağmen şu anda yapacağım en anlamsız şey olurmuş gibi geliyordu.

Ellerimle sürekli karnıma dokunuyordum artık alışkanlık olmaya başlamıştı çünkü her an bir yerden bir darbe yiyecekmiş hissi bundan sonra ensemde bir nefes kadar yakınlıkta duracaktı biliyordum.

"Birazdan ineceğiz hazırlan." Görmese bile Endere doğru kaşlarımı çatmıştım, ne gibi bir hazırlık yapabilirdim ki? Ve ayrıca sonunda bir ses duymuştum yaşadıklarına ve burada olduklarına dair neredeyse saatlerdir sessizdi araba bende hiç konuşmamıştım.

"Ne zaman bunları çıkaracağım?" Artık gerçekten sıkılmıştım kafamdakilerden.

"Sabırlı ol birazdan." Derin bir nefes alıp vermiştim bunun için diyaframımı kullanmaya özen göstermiştim karnımı oldukça hareketsiz tutmaya çalışıyordum çünkü.

Bir süre sonra araba çok ta olmasa hızlı bir süratle gidiyorken aniden frenlemişti, bir anda göğsümde bir el hissedince korkuyla eli tutmuştum, elin sahibi beni iyice koltuğa yaslamıştı ama benim zaten emniyet kemerim vardı? Ve ayrıca yanımda sadece Gecenin oturduğunu var sayarsak dokunuşuyla aniden irkilmiştim.

"Üzgünüm." Akının sesini duymuştum ve daha sonra göğsümde korkuyla tuttuğum el bir anda sertçe çekilip gitmişti elim de kucağıma düşmüştü.

Sonunda araba bir yerde durduğunda Gece önce kafamdaki bezi çıkarmış daha sonra yavaşça göz bandını çekmişti, etrafa bakacağım sırada yavaşça çenemden tutup kendi gözlerini gözlerime sabitlemiş ve konuşmaya başladığında sert çıkan sesini korkuyla dinlemeye başlamıştım.

"Şimdi... Birazdan ne görürsen gör sesini çıkarmayacaksın, bize soru sormayacaksın, konuşmayacaksın, etrafta gördüğün hiçbir şeye dokunmayacaksın, etrafta kimi görürsen gör kimsenin gözlerine, yüzüne bakmayacaksın sana biri seslense bile kimseyle konuşmayacaksın, ne olursa olsun ne görürsen gör neye şahit olursan ol korkma, kimseye korktuğunu gösterme, titreme, ürkme arkama saklanmaya sakın çalışma, gördüklerini ne kadar aşamayacak olursan ol bir o kadar normal karşıla." Ağzım bir karış açık konuşmasını dinlemiştim, alıştıra alıştıra söylemek böyle bir şey miydi? Çünkü şu anda her nereye gireceksek girmek dahi istemiyordum, beni rahatlatması gereken yerde ürkütmüştü.

"Tamam mı?" Dudaklarım korkakça büzülmüştü, kafamı evet anlamında bir kaç kez yavaşça sallamıştım, ne ile karşılaşacağımı ne göreceğimi bilmediğimden di bu korkum.

"Biraz sert oldu sanki ha?" Akın gülerek rahatça konuştuğunda ona doğru döndüğümde ön camdan dışarıya gözüm takılmıştı bomboş karanlık bir yerde olduğumuzu görmüştüm, kemerimi çözdükten sonra Geceyi beklemiştim.