Dındırırıııı ^>^
Çiklatlarım hoş geldiniz.
Konuya Fransız - Ölü Bir İnsana Kimi Sevdiği Sorulmaz
Bol keyifli okumalar!!
★
Çok anlatmak isterdim içimdeki hisleri, yavaş yavaş kayboluşumun, doğru yaptığımı sandığım her hareketin beni yanlışa sürüklemesinin nasıl hissettirdiğini size de hissettirmek isterdim.
Hissettiremezdim.
Mimlenmiştim, daha açıklayıcı hali ile lekelenmiştim.
Koskocaman yer altında belki de en büyük hedef haline gelmiştim birkaç saat içerisinde, yalnızdım, korkuyordum, üstelik ucundan köşesinden kendimi savunmaya çalışsam da büyük şeyler beceremeyeceğimi biliyordum.
Yine ve yine o aptal fikirlerimin ve seçimlerimin bedelini ödüyordum.
Hızla boynumdaki kolyemi yumruk yaptığım elim arasında tutup gözlerimi kapatmıştım, yolumu bulmaya ihtiyacım vardı, yolumu göstermelerine de, çünkü çizemiyordum, karanlıktan aydınlığa çıkamıyordum, içimdeki aptal his de o karanlıktan yol bulabileceğimi söyleyip duruyordu üstüne üstlük ben aydınlık insanıydım, içimdeki karanlık mı yol gösteriyordu bana? Yoksa içimdeki adını koyamadığım hisler mi?
"Seni öldürecekler, hiç kimseye yüzünü gösterme, bulabildiğin en basit çıkışı bulmaya çalış, çıkışlar her iki günde değişir, bir kere kullandığın çıkışı ikinci defa bulamazsın çünkü farklı bir kapıdan çıkmalısın."
Elime arasına kalem sıkıştırdığı minik bir defter, maske ve şapkalı siyah bir tulum tutuşturmuştu hızla.
"Bu, yer altının her ay değişen çıkış kapılarının çizelgeleri her sayı bir harfe denk gelir A-1 den başlar, dikkat et her kapıda seni bekleyen birileri illa ki olacaktır çünkü yalnızca yer üstüne çıktığında kurtulacağını bilirler, tulumu giy, elbisen kaçmaya uygun değil."
Elime defteri hızla alıp göz ucuyla baştan sona çevirmiştim sayfalarını, tulumu da koluma asıp Çelik denen adama bakmıştım, kaşlarım çatıktı, korkudan atan kalbim ise kandırılmanın verdiği hüzün ile ağlamaklı.
"Bana neden yardım ediyorsun?" Yutkunmuştu yavaşça.
"Çünkü Emire bunun için ben yardım ettim." Aniden ağzım açık kalmıştı, şimdi içimdeki şey öfkeden çok farklıydı, burada her an birbirlerinin kuyusunu kazan insanlarla birlikte sıkışıp kalmıştım yine ve yeniden.
"Ben senin yüzünden mi mimlendim?" Kafasını sallamıştı, kollarım düşmüştü aşağı.
"Sence Emir neden bastıra bastıra adını söyledi sanıyorsun? Ya da benim gibi hacker olduğunu?" Ağzım beş karış açıkken dudaklarımdan çıkan bıkkın nefes eklenmişti bütün duygu değişimlerime. "Adını söyledi ki seni mimleyeyim, benim gibi hacker olduğunu söyledi ki sana karşı dikkatli olabileyim."
Çabucak sinirlenip karşımdaki adamı omuzlarından geriye ittirmiştim.
"Önce beni öldürmesi için peşime yer altının bütün katillerini takıyorsun! Sonra da hiç utanmadan bana kurtulmam için yardım mı ediyorsun?!" Üzgün gözüküyordu, üzgün mü gözüküyordu?
"Özür dilerim! Yapmak zorundaydım tamam mı?" Sertçe bağırdığında arkasına bakıp sesini alçaltmıştı. "Özür dilerim, inan senden daha az değil, senden katbekat fazlasıyla Emirden nefret ediyorum ama yapmazsam da birçok şeyi kaybederdim."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yer Altı Çöplüğü
Roman d'amourYerdeki gölge kadar yakın aslında bir o kadar da ulaşması imkansız. Güvenmek için bir sebep. Kararmaya yüz tutmuş bir kalpte minik bir aydınlık. Sessizce atılan bir çığlık. "Ne olursa olsun hayatta kal." Sessizce fısıldayışı korkumdan içimdeki bütün...
