Justice

17

Lia's Point of View

The head of the broadcasting team, in the studio where I am assigned, asked me to do a personal interview for our evening news.

The lunch break is over and I am now heading to the house of the successful business teenager. Our news will be about inspiring the youth and all of the viewers. Hindi ako pamilyar sa address na ibinigay sa akin pero hindi naman ito malayo sa GKN building.

Pinapasok ako ng guard sa private compound kung saan nakatira ang interviewee ngayon. Mabilis akong nakarating sa bahay kaya pinindot ko kaagad ang door bell sa bahay na ito. May isang maid ang nagbukas nito para sa akin at pinatuloy ako sa loob.

Pinaupo ako sa sofa habang hinihintay ko ang seventeen year old na lalaki para ibahagi ang experiences at tips niya na irerecord ko para ibigay sa broadcasting team sa studio.

Hindi nagtagal, lumabas din siya at masiglang sinagot ang mga tanong ko. Mabait siya at masiyahin. Marami akong natutunan sa kanya kahit na hindi na ako teenager.

Mabilis na natapos ang pag-uusap namin kaya umalis na rin ako. Naglakad ako palabas sa compound nila dahil wala kong makitang taxi na dumadaan sa loob.

Habang naglalakad, may nakasalubong akong isang matabang matanda. He looks like someone who is scary as his big body shouts for fight. Hindi ako nagpahalata na natatakot ako sa kanya at nagpatuloy lang sa paglalakad.

"Hoy, teka." tawag niya sa akin pero hindi ko siya pinansin. Bigla ko na lang naramdaman na sumakit ang braso ko. Narealized ko na lang na hawak niya ang braso ko. "Ikaw yung nasa tv, diba?" he asked.

I should be happy that someone recognized me, but his voice is as scary as he looks. Hindi ako sumagot dahil pinilit kong alisin ang kamay niya sa braso ko pero mas hinigpitan niya ang kapit sa akin. Humarap ako sa kanya na sana hindi ko na lang ginawa. Nakakatakot din maging ang mukha niya! 

Napalunok ako sa kaba. He smiled evilly.

"Sumama ka muna sa akin, Miss-"

"Sorry, may trabaho pa kasi ako."

Hindi ko alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob ko para sumagot sa kanya. Pero hinding-hindi ako sasama sa kagaya niya.

I noticed that he is shocked when I rejected him. I used the time to completely remove his hand on my arm. Hindi na ako nagdalawang isip na tumakbo. I just need to look for the guard, right?

Pero hindi pa ako nakakalayo, nahawakan na naman niya ang braso ko. Nagulat na lang ako ng bigla niya akong itulak ng malakas. Tumama ang ng likod ko sa pader at napapikit ako dahil sa lakas ng impact nito sa akin. Sobrang sakit!

May mga luhang pumatak habang tinitiis ko ang sakit ng likod ko.

I opened my eyes and tried to gather my strength pero hindi pa ako nakakapag-adjust, nasa harapan ko na siya! I saw him raised his hand, aiming to slap me for no reason. I just closed my eyes, waiting for him to do the next thing I am expecting to happen.

I feel so weak, I couldn't run nor shout for help. But I waited for few seconds and the slapping did not come on its way. I quickly opened my eyes and saw Trevor holding the arm of the big guy.

Natigilan ako sa nakita ko.

Trevor smoothly punches the guy that made him fall asleep. I am surprised by the strength he released to make someone fall to sleep. Hinayaan niyang matulog ang lalaki sa kalsada bago siya humarap sa akin.

Napalunok ako bago mag-iwas ng tingin. Tumikhim ako bago magsalita.

"Salamat." tipid kong sabi bago magsimula sa paglalakad. Ang lakas pa rin ng tibok ng puso ko hanggang ngayon.

Pero kaagad din akong napatigil ng maramdaman na naman ang sakit ng likod ko. Napapikit na naman ako sa sakit. Pero pinilit kong maglakad kahit hindi ko kaya. Ginamit ko ang pader para alalayan ako sa paglalakad.

"Malia," tumigil ako ng narinig ko ang boses niya. Hindi na ito kasing lamig ng dati. "Malapit lang dito ang unit ko, may sugat ka, nandon ang kapatid ko, he'll help you."

Napakurap ako dahil sa sinabi niya. I shook some thoughts away.

"No, thanks." sabi ko bago muling maglakad.

Then I felt his hand held my arm, he placed it on his shoulder to help me walk.

"Kung ganon, dun na lang tayo sa kotse ko." he said before he used his other arm to lift me up, carrying me on his arms.

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa pagkagulat. Humarap ako sa kanya at muling natigilan ng makita na sobrang lapit ko sa kanya. Napalunok ako bago nag-iwas ng tingin. Aish! Ano ba anong problema ko?

"Ayos lang ako, at may trabaho pa ako kaya kailangan ko na ring umalis." naiilang kong sabi, nagbabakasakali na ibaba na niya ako dahil nahihiya na ako sa ginagawa niya.

"Yes, later. I'll take you there, later." he casually said.

Hindi siya nahirapan sa pagbubukas ng pinto at pinaupo ako sa passenger's seat. Wala na rin akong nagawa nang mabilis niyang ikinabit ang seat belt.

Huminga ako ng malalim bago kinuha ang cellphone ko. I sent the record of my interview with the teenager earlier to the broadcasting team. I also told them that there is a problem that's why I am not able to join their planning for the news later.

Trevor stopped the car in front of a drug store. Bumaba siya at sinabihan ako na maghintay lang sa loob. And I did that. Gusto ko rin matulog pero hindi ko magawa dahil sobrang nakakahiya na sa kanya. Hindi siya nagtagal sa loob.

He insisted to put the first aid on my arm and told me that I should go to hospital for my back ache.

"Thank you." I simply said after he finished up aiding the little wound caused by the sharp nails of the guy.

"I'm sorry." he replied. Napatingin ako sa kanya nang sabihin niya yon. "I was late. I shouldn't had let him hurt you. And sorry for last time."

Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.

"Hindi mo kasalanan yung ginawa nung lalaki, anong last time?" nagtataka kong tanong.

"When I knew that you had a son. Sorry, I was out of my mind that time. Pero ilang araw at gabi kong pinag-isipan ang totoo." he sincerely said.

Mas lalo lang akong naguluhan dahil sa sinabi niya.

"Ano ba'ng sinasabi mo?" 

Ano naman kaya ang totoo na tinutukoy niya?

He breathed deeply. I can feel that he is having a hard time to say whatever he has to. After a few seconds, umiling lang siya at nagsimula nang magmaneho.

"Nasisiraan na siya," bulong ko bago humarap na lang sa bintana.

Ilang minuto ang lumipas bago kami tumigil sa harap ng building ng GKN.

"Salamat, Trevor." sabi ko sa kanya at bago ko pa man mabuksan ang pinto, hinawakan niya ang braso ko.

"Magkaibigan pa rin naman tayo, diba?"

I became speechless with what he said. Ang akala ko, kagaya ng iba, ayaw na rin sa akin Trevor. Akala ko, katulad na lang din ng iba ang tingin niya sa akin. I thought he will look down on me forever but he did not.

Huminga ako ng malalim bago ngumiti.

"Oo naman." I said like I never wanted to hesitate

***
resacoya

***
Happy reading!