Justice

41

Lia's Point of view

Today is Sunday and the first and only day I spent my whole day with my son ever since I worked at GKN news network.

Nandito kami ni Felix sa isang park na halos walang tao.

There are just few people who are having picnic with their friends or family here. And Felix and I are two of them. It is afternoon and the weather is really good and we are both having fun together.

Nasa baggage are ang mga gamit namin. Tiningnan ko kung sino ang tumatawag pero hindi ko ito sinagot ng makita na si Trevor ang nasa screen.

I just want to have a day with my son bago ako bumalik sa GKN bukas. Naglakad-lakad kami ng ilang minuto bago nag-ring ang phone ko.

"Mama," tawag sa akin ni Felix matapos kong ibalik ang cellphone sa bulsa ng pantalon ko. "Gusto kong magbisikleta, mama." pangungulit niya.

Kanina pa niya sinasabi na gusto niyang matuto gumamit ng bike. Ang problema, hindi naman ako marunong nito kaya hindi ko rin ito maituturo sa kanya.

Magsasalita pa lang sana ako pero may biglang nagsalita mula sa likuran ko.

"Sure, sasamahan kita kung gusto mo."

Napalingon ako sa nakangiting si Trevor. Kumunot ang noo ko habang naglalakad siya palapit kay Felix.

"Talaga po?" my son energetically asked. "Mama, pwede po ba?" he asked me.

Nagdadalwang isip na tumingin ako sa kanya bago muling humarap kay Trevor. Bakit kaya siya nandito? Pano niya nalaman na nandito ako?

"Sige na, 'mama'." Trevor sweetly said that made me blush a lot. Ano? "Papayag ka naman, diba?" he asked while smiling.

Hindi pa ako nakakasagot ng bigla niyang kargahin si Felix. Aish!

Naglakad siya palapit sa isang booth na may mga bike for rent. Hindi na ako nakatanggi ng kumuha siya ng bike at pinasakay si Felix don.

Pinanood ko lang silang dalawa at kitang-kita ko na nag-eenjoy ang anak ko. I sighed.

Kung kasama kaya niya ang totoo niyang papa, mas magiging masaya kaya siya kaysa makasama ako? Iniisip ko, pano na kapag sumama siya sa totoo niyang mama at malaman niya na mas masaya pala siya don, pano na ako?

I secretly wiped the tear that came out from my eye.

It is not about me, it is about my son. I should do everything that will make him happy.

I will do everything and fight with all that I can to keep him happy.

Kahit hindi ako ang piliin niya, magiging masaya ako para sa kanya.

I sat on the bench at the side while watching Trevor and Felix. My son learned quickly and he can ride the bike on his own after less than an hour. I didn't notice myself smiling all the way until Trevor sat beside me.

"Thank you," I sincerely said to Trevor while looking at Felix.

"You didn't answer your phone, I thought something is going on so I looked for you." he said.

Tumingin ako sa kanya na may pagtataka.

"Kailangan bang sagutin ko palagi ang tawag mo? Required ba na ipaalam ko sayo lahat ng ginagawa ko?" I asked, annoyed.

"Oo naman dahil nag-aalala ako." he defended.

Humarap na lang ulit ako kay Felix na masayang nagbibisikleta. I sighed.

"Wag mo akong alalahanin, kaya ko ang sarili ko." I seriously said.

Sana nga.

***