Ontkoppeld!!

Deel 3♡

Een angst gevoel overvalt me. Ik kruip naar achter. Hij hurkt naast me neer. "Heb je me niet gemist?"

Ik hakkel een paar woorden. "Jij was.." Mijn handen raken de rand van de boot en ik weet dat als ik nog een klein stukje naar achter ga, ik achterover val.

"Dood?" Vraagt hij. Zijn hand pakt mijn been vast en trekt me een stuk bij de rand vandaan. "Ik zou daar niet meer vanaf springen, de zee is gevaarlijk. Dat wordt je dood."

"Ik ben liever dood op de bodem van de oceaan dan levend bij jou."

Zijn gezicht betrekt. Hij kijkt me woedend aan en trekt me omhoog. "Kleed je om, straks raak je nog onderkoeld."

Zonder op een reactie te wachten, trekt hij me nu een trap óp, in plaats van af. We komen in een kamer terecht waar hij me op het bed duwt. "Pak wat kleren, daar is de badkamer. Je hebt vijtien minuten." Is het enige wat hij zegt voor hij weer de kamer uit loopt. De klik die ik hoor verraad dat deur op slot wordt gedraaid.

Het liefst zou ik niet willen luisteren en hier blijven zitten maar aan de andere kant wil ik wel het zeewater van me af spoelen. En eerlijk gezegd ben ik ook bang dat hij boos wordt. En als er iets is wat ik níet wil, dan is het opgesloten zitten met deze boze psychopaat.

Dat besloten te hebben, pak ik kleding en haast ik me naar de badkamer. Aangezien ik al 2 minuten verspild heb aan twijfelen.

Na iets meer dan een kwartier sta ik gedoucht en aangekleed in de badkamer. Ik draai de deur van het slot en kijk door de kamer. De immorele kwal ligt op het bed met zijn ogen gesloten. Zou hij..?

Langzaam loop ik naar de deur van de gang. "Niet doen." Hoor ik. Ik draai me om. Hij heeft nog steeds zijn ogen gesloten. Hoe wist hij wat ik wilde doen? Langzaam komt hij overeind. Zijn ogen zijn donkerder dan het zwartste gat in het heelal.

Ik slik. Snel draai ik me om en duw de deurklink omlaag maar de deur blijft dicht. Shit.

"Ik zei toch dat je dat niet moest doen."

Ik draai me voorzichtig om. Met een gil deins ik nog meer achteruit, waardoor ik met een harde klap tegen de deur aan val. De deurklink prikt in mijn rug. Hij staat wel heel dichtbij.

"Waarom?" Zeg ik. "Waarom doe je dit? Haat je me echt zo erg?"

Een zachte zucht verlaat zijn mond. "Laat ik je voorstellen aan de rest." Hij pakt mijn pols beet en opent de deur. Hij trekt me een trap naar beneden en gaat een deur door. Mijn ogen vergroten. Hoe kan dit een boot zijn? De bank is mega en de kamer zelf ziet er heel luxe uit.

De eerste man, die van het busje, merkt ons als eerste op. "Kijk is wie we daar hebben. Onze duikster. Stel jezelf eens voor."

Ik staar de man angstig aan en zeg niks.

"Wie ben je? Hoe oud? Wat zijn je hobbies?" Helpt hij me.

Ik slik en zet een stapje achteruit waardoor ik tegen hém aan bots.

"Niet echt een prater, hè?"

Achter mij klinkt een zucht. "Emma García, 21 jaar, haar hobbies zijn ontvoerd worden en vreemdgaan."

Ik draai me boos om. "Ik ben nooit vreemd gegaan!"

Hij negeert mijn boze blik. "Dat zijn Dex en Wesley." Ik volg zijn hand naar de twee mannen in de kamer. Dex herken ik als de man die me gedrogeerd had. Wesley heb ik nog nooit gezien. Zijn bruine krullende haar valt voor zijn ogen.

"Vergeet mij niet." Haalt iemand me uit mijn observatie. Ik draai me om naar de deuropening, de blonde man, die achter me aan het water in sprong, staat daar. "Ik ben Kevin."