Ontkoppeld!!

Deel 49♡

Pov Romeo
Fabio duwt me op een stoel in de keuken. Met mijn tas nog in zijn hand loopt hij de kamer in. Een geërgerde zucht verlaat mijn mond.

Niet veel later komt er iemand de kamer binnen. Zware voetstappen lopen mijn kant op. Ik neem aan dat het Fabio is, maar wanneer ik opkijk zie ik tot mijn schrik iemand anders staan. De grijns op Enzo zijn gezicht laat me huiveren.

Een zware hand op mijn schouder houdt me tegen wanneer ik op wil staan. Hardhandig duwt hij me terug op de stoel.

"Blijf nog even zitten. Ik wil met je praten."

"Waarom?" Vraag ik stoerder dan ik me voel. Zou hij het weten? Van het telefoontje?

Ik hoor Enzo zacht lachen. "Luister. Mij boeit het geen moer dat je gebruikt en je jezelf de dood in jaagt met die shit." Hij kijkt me met een duivelse glimlach aan. "Maar Fabio lijkt om je te geven."

"Ik gebruik niet." Zeg ik voor de zoveelste keer vandaag. "Waar gelooft niemand dat?"

"Zie deze plek als een soort rehab." Gaat Enzo verder, mijn gedrift negerend. "En als je toch weer gebruikt, moet ik je de deur toe wijzen."

De deur toe wijzen? Dan dan gooit hij me het huis uit.

"Je hebt één kans, jongen, verspil het niet."

"Waarom zou ik blijven?" Vraag ik, proberend niet boos te klinken. "Ik kan netzo goed nu mijn spullen pakken en weggaan."

"Dat kun je inderdaad." Hij leunt met zijn handen op de tafel en buigt naar me toe. "Ga maar. Leef maar op de straten. Zonder onderdak, zonder geld. De enige uitweg waardoor je je niet zo ellendig voelt, is drugs. Maar je hebt geen geld voor drugs, vroeg of laat krijg je schulden bij een of andere maffia bende en moet je al hun vieze klusjes doen om die schulden op te lossen."

"Oké." Ik sla mijn armen over elkaar. Zijn verhaal raakt me, maar dat probeer ik te verbergen. "Wat wil je hiermee zeggen?"

"Ik heb in de maffia gezeten, dat is geen wereld voor jou jochie."

Dat geloof ik graag. Ik val al bijna flauw als ik bloed zie.

"Het zal niet lang duren voor je met een spuit in je arm in een greppel belandt, netzoals je broer."

Boos sta ik op. "Wat er met mijn broer gebeurd is gaat jou niks aan."

Hij leunt naar achter en lacht. "Eigenlijk wel. Want daarom ben je hier."

Ik sla mijn armen over elkaar. Langzaam tel ik tot tien. Adem in.. Adem uit. Ik ben beter dan dit. Hij krijgt mij niet klein. "Oké," knik ik zacht. "Dan blijf ik."

Enzo grijnst. "Op één voorwaarde." Hij steekt zijn hand uit. "Lever je mobiel in."

Mijn hart bonkt plots sneller.
Hij weet het. Hij weet dat ik heb gebeld. Schiet er door me heen. Langzaam schud ik mijn hoofd als teken dat hij mijn mobiel niet krijgt. "Dat kun je niet doen, ik ben volwassen."

"Dat ben je niet, je bent achttien." Enzo zucht. "Een weekje maar. Dit is een rehab, remember? Geen telefoons, anders kun je oprotten."

Mijn mond voelt droog aan. Het liefst zou ik nu weg willen lopen. Maar ik kan niet weg. Ik kan dat meisje niet alleen laten. Tergend langzaam geef ik mijn mobiel af.

Enzo pakt het lachend aan. "Top. Je kunt gaan."

Zo snel als ik kan sta ik op en loop de keuken uit. "Klootzak." Sis ik tegen Fabio die in de woonkamer zit, alsof hij van niks weet. Stampvoetend loop ik door naar boven.

Pov Emma
De jongen sist iets naar Fabio, die op zijn beurt verbaasd zijn wenkbrauwen ophaalt.

"Dus, het ging niet goed?" Vraagt hij zodra Enzo de woonkamer binnen komt lopen.