Ontkoppeld!!

Deel 53♡

Pov Emma
Ik wil me omdraaien, maar iets houdt me tegen. Geërgerd open ik mijn ogen. Tot mijn verbazing zit ik aan Enzo vast. Met een zucht laat ik mijn hoofd vallen. Ohja, dat was ik even vergeten.

Ik staar Enzo aan. Zelfs als hij slaapt ziet hij er dreigend uit. Waarom was ik ook zo oppervlakkig dat ik voor zijn uiterlijk viel in plaats van zijn innerlijk? Hoe heb ik op hém kunnen vallen terwijl ik samen woonde met de liefste maffiabaas die er er is.

Was..

Ik schud de gedachte van me af. Het is gebeurd, laat het in het verleden.

Enzo mompelt zacht. Niet veel later opent hij zijn ogen. Hij schikt duidelijk van me en schiet overeind. Hij deinst naar achter en knalt van het bed af.

Door de handboeien word ik achter hem aan getrokken. Ik val met een klap op hem. "Auw." Kreun ik zacht.

"Auw?" Praat Enzo me na. "Hoezo auw? Jíj valt op míj."

Ik duw mezelf van hem af. "Jij hebt toch geen gevoel."

"Oh ha-ha. Grappig." Hij kijkt om zich heen. "Waar is die sleutel?"

"Als ik dat had geweten, dan had ik allang al los geweest." Mompel ik.

Enzo kijkt op. Zijn ogen zijn donker. "Oh gaan we stoer doen?"

"Ik doe niet stoer, ik ben st-"

"-Nee. Dat ben je niet." Kapt Enzo me af. "Je doet heel stoer, maar stiekem ben je heel soft." Hij kijkt om zich heen. "Waar is die fucking sleutel?"

"Niet in je nachtkastje?" Vraag ik. Het liefst zou ik hem niet helpen, maar ik wil graag van hem losgemaakt worden.

"Nee, daar liggen ze niet." Hij trekt het kastje open. Met een grijns kijk ik toe hoe de sleutel er ligt.

"Ik zei het toch." Daar ik hem uit.

"Pas op jij." Het sleuteltje rinkelt in zijn handen. "Ik kan je ook weer vastmaken aan het bed."

Oh gaat hij dreigen? "En ik kan ook" midden in mijn zin stop ik. Enzo kijkt me boos aan. Ik slik mijn woorden in. "Mijn mond houden."

"Goed zo." Hij maakt de boeien eindelijk los. "Gelukkig heb je nog een beetje verstand in dat koppie van je."

Ik zet een stap naar achter. "Het is niet mijn schuld dat mijn verstandskiezen getrokken zijn."

"Allemaal?" Vraagt Enzo. "Dat verklaart een hoop."

"Dat is best gemeen." Mompel ik haast onverstaanbaar.

"Oh dit is gemeen?" Enzo verkleint de afstand die tussen ons zit. Oh shit. "Weet je wat pas gemeen is? Ons 5 uur lang door een bos laten lopen omdat jij te kinderachtig bent om gewoon te luisteren."

Oei. Dat was ik even vergeten. "Oké, ik heb me bedacht." Nerveus lachend zet ik een stap naar achter. "Ik vergeef je voor je opmerking." Een glimlach ligt om mijn lippen. "En dan vergeef jij mij voor dat kleine foutje?"

"Kleine foutje?" Praat Enzo me na. "Je had me bijna een hartaanval bezorgd."

"Jij hebt geen hart." Het is mijn mond uit voor ik het door heb. Ik kan net optijd naar achter springen. De wind die de hand van Enzo mee neemt blaast in mijn gezicht.

"Grapje." Zeg ik snel. "Sorry."

Zijn hand grijpt mijn keel vast. Hij tilt me een centimeter van de grond af. "Pas op met wat je zegt." Mijn hand knijpt in de zijne, maar het lijkt hem niet uit te maken. "Dit soort grapjes tolleleer ik niet, babe." Hij duwt me naar achter. Met een klap knal ik tegen de muur aan en zak naar beneden.