Ontkoppeld!!

Deel 39♡

Pov Emma
Al snel kom ik er achter dat dit geen film voor mij is. Ik weet niet wie hem uitgekozen heeft. Kevin riep, na de wandeling, naar boven dat de film zou gaan beginnen met de vraag of wij mee wilde kijken. Enzo had hierbij zijn schouders opgehaald en was naar beneden gelopen, verwachtend dat ik hem zou volgen. Wat ik ook deed.

De film is nu misschien een kwartiertje bezig en de eerste geest is al gespot. Express draai ik mijn hoofd de andere kant op. Ik houd niet van horror. En al helemaal niet van geesten.

"Je moet wel kijken." Hoor ik op fluistertoon naast me.

Standvastig schud ik mijn hoofd.

"Babe." Klinkt het. "Ik zei dat je móet kijken." Hij draait mijn hoofd naar het scherm toe. Snel sluit ik mijn ogen. "Open je ogen."

Wederom schud ik mijn hoofd. Ik voel hoe hij mijn gezicht naar de zijkant draait. Het is heel vervelend om niet te zien wat er gebeurd, maar alsnog houd ik mijn ogen gesloten.

Zachte, maar dringende lippen op de mijne laten me schrikken. Gelijk schieten mijn ogen open. What the fuck? Ik duw Enzo weg.

"Sstt. Niet vervelend gaan doen." Hij houdt mijn gezicht stevig vast. Voor de tweede keer duwt hij zijn lippen op de mijne. Ruw zoent hij me.

Ik knijp mijn ogen dicht en houd mijn lippen op elkaar. "Stop." Zeg ik zodra Enzo zich terug trekt.

"We kunnen ook naar boven gaan." Oppert Enzo. "Voor wat meer privacy." Hij blikt kort naar mijn lippen terwijl een grijns de zijne siert. Zijn hand glijdt zacht over mijn been. "Tenzij jij de film wil kijken."

Hij buigt voorover. Mijn vingers tegen zijn lippen houden hem tegen. "We kijken de film wel." Zeg ik zacht.

"Mooizo." Hij schraapt zijn keel. "Ik volgde hem toch al."

Hoe langer de film duurt, hoe enger hij wordt. Mijn handen liggen trillend op mijn schoot. Het is niet echt.. Het is niet echt.. Herhaal ik in mezelf.

De film is nep, Enzo niet. Enzo is levensecht en hij zit hier naast me.

Mijn blik is gevestigd op het tv maar mijn gedachtes zijn ergens anders. Horror. Ik haat het. Het engste moment in mijn leven was de avond dat Orlando me mee had gedwongen naar Walibi Fright Night. José had belooft om bij me te blijven, maar toch was ik hem kwijt geraakt.

*Flashback*
"Fuck dit. Ik ben weg hier." Snel draai ik me om.

Een sterke hand om mijn arm houdt me tegen. "Angsten zijn er om te overwinnen."

Ik staar Roberto aan. "Nee. Angsten zijn er om in het verste, donkerste hoekje van je brein te kruipen."

"Jouw angsten zijn daar niet." Hij staart me met een grijns aan. "Jouw angst staat vlak achter je."

Tergend langzaam draai ik me om. Helaas was het geen leugen. Recht voor me staat een soort zombieachtig monster. Ik kan niet beschrijven wat dit is, hij is zo eng.

Ik spring opzij en verschuil me achter Roberto, waarbij ik bang zijn shirt vastpak.

Het monster gaat vlak voor Roberto staan. Hij kijkt hem grijnzend aan terwijl zijn honkbalknuppel in zijn hand tikt.

Roberto lijkt echter niet onder de indruk. "Goed geprobeerd, maar ik ben niet bang voor je."

Het monster houdt zijn hoofd schuin. "Je vriendin wel."

Met een ruk kijk ik op. Bedoelt hij mij?

"Ze is niet mijn vriendin." Reageert Roberto. "Je mag haar hebben."