Ontkoppeld!!

Deel 59♡

Pov Emma
Het bloed drubbelt uit zijn borst, op mijn kleding. Hij mompelt zacht een woord. "Vlucht." Zijn hoofd zakt naar de zijkant en zijn ogen stoppen met knipperen.

Onbewust houd ik mijn adem in. "Enzo?" Zeg ik zacht. Ik schud hem door elkaar, maar zijn lichaam is slap. Geschrokken sta ik op. Mijn lichaam trilt bij het zien van mijn bebloede handen.

Oké, fuck this shit, ik ben weg hier.

Met trillende benen sprint ik de kamer uit. Na nog geen stap in de gang, bots ik al tegen iets op. Handen duwen me hardhandig terug de kamer in. "Niet zo snel, pochahontas."

Verbaasd zet ik enkele stappen achteruit. Ik kijk op, naar de persoon voor me. Al het zuurstof lijkt uit mijn longen te verdwijnen. Oh shit.

"Ik heb zo lang gewacht op dit moment." Klinkt zijn zware stem.

Zacht loop ik achteruit. "Wat doe je hier?"

"Wat ik hier doe?" Hij doet geen moeite om naar me toe te lopen. "Ik kom iedereen uit jouw lijden verlossen."

Mijn rug raakt het koude glas van de balkon deur. Angst raast door mijn lichaam heen. "Je hoeft dit niet te doen. Please, doe dit niet." Mijn handen zoeken naar de deurklink. Hoop vult mijn lichaam wanneer ik het koude metaal voel.

"Ik stop dit keer niet Emma, ook al smeek je."

Zijn woorden komen aan als een klap. Aan zijn serieuze toon kan ik horen dat hij geen grapjes maakt.

In één beweging duw ik de deurklink naar beneden. Ik sprint het balkon op. Met mijn handen grijp ik de wankelende reling vast.

Wanneer ik mijn been over de reling wil gooien, voel ik een sterke grip om mijn middel. Twee armen trekken me hardhandig van het balkon af. Roberto gooit me de kamer in.

"Hoe durf je?" Briest hij. "Hier ontkom je niet aan. Je verdient dit."

Met tranende ogen en trillend van angst, kruip ik achteruit. Zodra Roberto zich omdraait om de balkondeur dicht te doen, spring ik op en vlucht de kamer uit. Met knikkende ren ik de gang door, richting de trap. Het verbaasd me dat het me überhaupt nog lukt om rechtop te staan.

Een sterke grip om mijn arm trekt me terug de gang in. "Bonita!" Klinkt een harde mannelijke stem. "A dónde vas?"

In een wanhopige poging probeer ik om mezelf los te trekken. "Laat me gaan."

"Je ontkomt hier niet aan, Emma." Roberto leunt tegen de muur aan. "Niet nog een keer."

De man die me vast heeft duwt me, ondanks mijn zielige pogingen, terug de kamer in en naar Roberto toe. Ik voel een harde trap tegen mijn knieholte aan, waardoor ik automatisch op mijn knieën voor Roberto val.

Grijnzend kijkt hij me aan. "Nu je toch al op je knietjes voor mij zit.." Hij lacht. "Smeek."

"Nooit." Ik waag een poging om op te staan. Helaas duwt de Hulk naast me, me gelijk weer op mijn knieën, zijn hand blijft me omlaag duwen. "Sentar." Bromt hij.

"Ja, Emma, blijf even zitten." Roberto glimlacht. Hij draait met een pistool in zijn handen. "Smeek."

"Rot op."

Een enorm harde klap laat mijn hele lichaam naar de grond vallen. Mijn hoofd duizelt, maar veel tijd om bij te komen krijg ik niet. De man trekt me aan mijn haren omhoog, tot ik weer op mijn knieën zit. Ondertussen rollen de tranen over mijn wangen.

De loop van het pistool is recht op mijn gezicht gericht. Ik zie hoe een druppeltje bloed van het metaal afdruipt.

"Smeek." Klinkt de koude stem van Roberto.