Ontkoppeld!!

Deel 58♡

Happy easter, bunnies☆

Ps. Dit deel zal vaak switchen van POV dus let daar goed op XD

Pov Emma
Met bonkende hoofdpijn word ik wakker. Ik draai me kreunend om. Enzo ligt nog te slapen. Vermoeid zit ik overeind. Ik ga nooit meer medicijnen nemen..

"Goedemorgen." Klinkt een zware mannenstem. Zijn stem is schor, bijna ruw zelfs.

Geschrokken kijk ik om. Ik staar Enzo aan. "Hoi."

"Lekker geslapen?" Hij kijkt me vragend aan.

"Uhm.. Ja." Ik kan me niet herinneren dat ik naar bed ben gegaan. Nu ik erover nadenk, kan ik me überhaupt heel weinig herinneren van gister. Ik kuch zacht. "Jij ook?"

Enzo rekt zich uit. "Ja hoor, prima."

Ik staar naar zijn armen. Holy shit, ik wist niet dat hij zó gespierd was. Hij is duidelijk gaan trainen.

"Kun je het zien, babe?" Vraagt een grijnzende Enzo.

Met een rood hoofd kijk ik op. "Nee. Misschien moet je je shirt uit doen."

Een lach klinkt door de kamer. Tot mijn grote verbazing trekt hij daadwerkelijk zijn shirt uit. Mijn ogen worden groot. What the.. "Dat-t was een g-grapje." Hakkel ik. Ik voel hoe ik rood aan loop.

"Weet ik." Hij lijkt mijn ongemakkelijkheid erg leuk te vinden. Grijnzend staat hij op. "Ik ga douchen." Voor een kort moment stopt hij. Hij staat stil midden in de kamer. "Wil je mee?"

Ik stik zowat in mijn eigen ademhaling. "Nee."

Enzo grijnst vermakelijk. "Jouw verlies." Mompelt hij schouderophalend.

Zodra hij de badkamer in verdwijnt, laat ik me achterover op het bed vallen. Zuchtend trek ik de deken over me heen. Ik wil dit bed nooit meer verlaten.

Pov Eline
Voetstappen klinken door de gang. Mijn hart bonkt in mijn keel. Rechercheur Newton komt met grote passen de kamer binnen gelopen. "Het mag." Zegt hij kortaf.

Mijn ogen worden groter. Ik heb zo veel vragen, maar ik ga ze niet stellen. Het enige wat telt is dat we Emma bevrijden.

Vandaag.

Newton zakt neer op de bureaustoel voor ons. "De agenten zijn zich aan het klaarmaken." Hij staart Layla aan. "We worden straks gekoppeld aan een bodycam zodat we live mee kunnen kijken." Hij lijkt te twijfelen. "Weten jullie zeker dat jullie willen mee kijken? Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Wat er op deze beelden kan verschijnen, kan jullie blijven achtervolgen."

"Dat boeit me niet." Antwoord Layla vastberaden, terwijl ik nog in een innerlijke tweestrijd zit. "Ik wil gewoon weten wat er gebeurt. Hoe erg het ook zal worden, we kunnen het aan. Toch Lien?"

Ietwat vertwijfeld kijk ik op. "Ja." Antwoord ik tot mijn en Newton zijn verbazing.

"Oké. Het is jullie beslissing." Hij klapt de laptop open. Na een paar klikjes, verschijnt er een video in het beeld. Als het goed is, is dit de bodycam. Ik zie meerdere agenten in een rijtje zitten. Het lijkt op de binnenkant van een wagen. Als het goed is, zijn ze nu op weg naar het gebouw waar Emma zich volgens Newton bevindt.

De wagen stopt met trillen. De agenten staan één voor één op. Ze sluipen het busje uit, maar blijven voor derest staan.

"Waarom staan ze stil?" Fluistert Layla, alsof de agenten haar kunnen horen.

Newton kucht. "Ze wachten op een teken van de ploegleider." Zijn stem klinkt hard, in tegenstelling tot Layla haar gefluister.

Ik knik zacht. Ergens hoor ik ze wel, maar het komt niet goed binnen. De snelheid van mijn hartslag heeft een record gemaakt vandaag. Please laat Emma hier zijn.