Ontkoppeld!!

Deel 15♡

Het water blijft stromen en komt beetje bij beetje omhoog. Hoe hoger het water komt, hoe meer ik in paniek raak.

Wat is dit voor kamer? Wordt het helemaal gevuld met water? Dat kan toch niet? Dan moet de boot zinken. Of niet..? Er trekt een huivering door mijn lichaam. Is Enzo echt zó gestoord dat hij me laat verdrinken?

Ja..

Mijn ademhaling versnelt. "Oké, rustig blijven." Fluister ik mezelf toe. Maar het helpt niet, de paniek blijft toenemen. Netzoals het water, wat ondertussen al bij mijn nek is.

Ik probeer mijn hoofd boven het water te houden en mijn krachten te besparen. Uiteindelijk komt het water zo hoog dat ik wel móet trappelen. Hij ijskoude water maakt het niet makkelijker. Ik voel mijn ledematen niet meer maar ik blijf angstvallig spartelen.

Tranen stromen over mijn wangen wanneer ik het plafond bereik. Verdrinken heeft me altijd al één van de meest verschrikkelijke en gruwelijke manieren om van het leven beroofd te worden geleken. Gaat het me nu dan echt gebeuren?

Ik neem een hap lucht in vlak voor het water het laatste beetje zuurstof verdrijft.

Blijf rustig en spaar je krachten. Zegt een stemmetje in mijn hoofd. Hoewel mijn hoofd overuren draait, ontspant mijn lichaam zich.

Mijn longen branden. Het lijkt alsof ze in brand staan, wat best ironisch is aangezien ik aan het verdrinken ben. In water..

Een grinnik verlaat mijn mond waarbij een hap water naar binnen komt. Mijn longen willen het gelijk weer weg hebben en ik begin te hoesten. Nog meer water vult mijn luchtwegen. Ik voel dat ik het niet lang meer ga volhouden en ik elk moment flauw kan vallen.

Mijn hand reikt naar het plafond. Tot mijn grote opluchting zakt het water. Met alle kracht die ik nog in me heb, zwem ik naar boven. Als een vis in het water neem ik een hap lucht binnen. Het zuurstof doet me goed.

Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond wanneer het water zakt en niet nóg een keer omhoog gaat. Al snel lig ik bibberend op de grond. Door de paniek was ik even vergeten hoe koud en zout het water was.

Met een piepje gaat de deur open maar er staat niemand. Is dat serieus een automatische deur?

Een zucht verlaat mijn mond maar ik besteed geen verdere aandacht eraan. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen erom heen. Op dit moment heb ik echt geen zin om op te staan.

"Meekomen." Hoor ik na een lange tijd van stilte en eenzaamheid. Enzo staat in de deuropening met een geërgerde blik.

Langzaam sta ik op en loop achter hem aan, waar hij ook naartoe gaat. In zijn kamer stopt hij. "Spoel dat zoute water van je af, anders gaat het prikken."

Trillend schud ik mijn hoofd. Ik wil níet meer in de buurt van water komen. Zeker niet met hem erbij.

Met een zucht stapt Enzo naar me toe. Ik doe nieteens de moeite om weg te lopen. Hij pakt mijn arm vast en trekt me naar de badkamer. Daar duwt hij me onder de douche en zet, met mijn kleren nog aan, de douche aan. Het koude water laat me naar adem happen. Na een korte tijd zet hij de douche weer uit.

Hij duwt een handdoek in mijn handen. "Kleed je om." Zonder op antwoord te wachten loopt hij weg. Aan de deur die hard word dichtgeslagen kan ik horen dat hij de slaapkamer heeft verlaten.

Met trillende handen kleed ik me om. Mijn natte haar maakt het shirt gelijk nat. Ik ril van de koud. Met langzame stappen loop ik naar het slaapgedeelte van de kamer. Zuchtend zak ik op het bed neer. Het voelt zacht en warm.

"Enzo?" Hoor ik na een korte tijd van stilte. Art verschijnt in de deuropening. Hij kijkt kort de kamer rond voor hij mij pas ziet. "Is Enzo hier niet?"