Ontkoppeld!!

Deel 35♡

Pov Emma
Ik trek mijn blik los van de veerboot. Ik heb hem gemist, daar kan ik niks meer aan veranderen. Het geluid van een auto trekt mijn aandacht. Snel spring in het bos weer in. Vlak langs me rijdt met een hoge snelheid een busje. Midden op een pas stopt het.

Er stapt iemand uit. Mijn adem stokt wanneer ik hem herken. Enzo.. Hij loopt direct door naar een man in een loket. Ze zijn te ver om te verstaan wat ze zeggen. De man wijst een kant op. Nee, de man wijst míjn kant op. Ik druk mezelf tegen een boom aan. Oh gosh. Te bang om te kijken, knijp ik mijn ogen dicht.

Het blijft angstaanjagend stil, tot het geluid van een auto deur mijn ogen laat openen. Er klinkt een motor, en het geluid van steentjes die onder wielen weggedrukt worden.

Nu pas durf ik weer te kijken. De bus rijdt een weg in. Waar gaan ze heen? Volgens mij was dat in de richting waar Enzo en ik pas waren. Bij de fontein. Na een korte twijfel besluit ik om achter ze aan te gaan. Als ik áchter ze blijf, kunnen ze me nooit vinden. Ja, dat klinkt als een goed plan. Dan pak ik morgen ochtend gelijk de veerboot.

Ik draai om om de bus te volgen, maar ik zie hem niet meer. Een zucht verlaat mijn mond. Het was ook dom om te denken dat ik te voet een bus bij kon houden. Dan maar gokken waar ze heen gaan. Waar zouden zij denken dat ík heen ga?

Ik denk na, waar zou ik eigenlijk heen gaan?

De bewoonde wereld. Ik zou naar de bewoonde wereld gaan. Zoeken naar een politiebureau, ook al beweert Enzo dat die er niet is.

Met nog steeds mijn blote voeten, loop ik door het bos. De steentjes prikken onder mijn tenen en voeten. Ik had sokken aan moeten doen.

Na lang wandelen, kom ik aan de rand van het bos. Ik loop door de donkere straatjes heen, hopend dat Enzo me niet ziet. Nog 22 uur voor de veerboot gaat, dat moet lukken.

~~

Mijn maag knort. Ik had eten en drinken mee moeten nemen. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar de schemering is al begonnen. Mijn voeten doen zo veel pijn. Ik heb spijt dat ik de armband er eerst af had gehaald, daardoor had ik de veerboot gemist. Het enige voordeel is wel dat Enzo nu niet weet waar ik ben.

Ik loop een straat in, waar in al vier keer doorheen ben gelopen. Het is echt een doolhof hier.

Ik sla mijn handen om mijn blote armen. De frisse wind waait om me heen.

"Emma!" Hoor ik plots achter me.

In een ruk draai ik me om. Art staat nieteens op tien meter afstand. Oh fuck.

Ik draai me om en begin te rennen. Shit, shit, shit. Mijn hartslag bonkt in mijn keel. Plots bots ik hard tegen iemand aan. Een hand pakt me vast. "Babe?"

Enzo zijn ogen doorboren de mijne. Hij kijkt heel boos.

Zo snel als ik kan, duw ik hem naar achter en ren een straatje door. Ik zigzag tussen verschillende smalle straatjes door.

Mijn benen rennen over de gladde tegels. In de verte zie ik een klein huisje waar licht vandaan komt. Het plaatje op het raam verraadt dat het een bakkerij is. Hoop vult mijn lichaam. Ik ren nog sneller er heen, wetend dat Enzo me elk moment kan tackelen. Ik weet niet wáár hij is, maar hij is hier érgens in de buurt. En hij kent deze buurt heel goed.

Hijgend kom ik bij het huisje aan. Ik ren naar binnen waardoor er een belletje rinkelt. Een oudere vrouw kijkt me vragend aan.

"Please, help me!" Ik ren naar de toonbank, waar ik huilend tegenaan leun. "He kidnapped me. Please call the police."

De vrouw kijkt me met dezelfde vragende blik aan als toen ik binnen kwam. Ze zegt iets in het italiaans. De woorden die uit haar mond komen laten me bijna flauwvallen. "No inglese." Zegt ze.