Ontkoppeld!!

Deel 55♡

Pov Emma
Een zachte klik laat mij beseffen dat het pistool geladen is. "Hierkomen." Hij richt het ding op mijn been.

Langzaam schud ik mijn hoofd. "Je gaat toch niet schieten. Dat durf je niet."

Een harde knap weergalt door het gebouw heen. Voor ik me besef wat er is gebeurd, voel ik een helse pijn. Ik gil en zak door mijn benen heen. Mijn adem stokt. Met grote ogen kijk ik naar mijn been, waar het bloed hevig uit stroomt. Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik met trillende handen mijn been vast pak. Al snel zitten deze ook onder het bloed.

Ik probeer het in te houden, maar het lukt me niet, het doet zo'n pijn. Piepend en jankend lig ik op de grond. Ik had ook niet kunnen denken dat hij me daadwerkelijk zou neerschieten.

Nouja, eigenlijk wel.

In de verte hoor ik stemmen maar ze dringen niet tot me door. Jammerend houd ik mijn been vast. Lucht. Ik krijg geen lucht.

"Emma." Hoor ik vaag in de verte. "Emma!"

In een klap is alles weer scherp. Art kijkt me met een geschrokken blik aan. "Haal adem. Het komt goed. Het is maar een schrammetje."

Een schrammetje?! "H-Hij schoot op me."

"Houd hier druk op, oké?"

Langzaam knik ik. Met trillende handen druk ik op de plek. Tranen rollen over mijn wangen. Fuck dit doet zo veel pijn.

"Fabio!" Hoor ik Art hard roepen. "Fabio, help me!"

Niet veel later hoor ik een andere stem. "Was dat een pistoolschot of word ik weer gek?"

"Hij heeft haar neergeschoten."

Het blijft stil. Of ik ben opeens doof geworden, dat kan ook. Ondanks het gevoel dat mijn been eraf ligt en ik elk moment flauw kan vallen, probeer ik toch op te staan.

Bijna gelijk duwt iemand me weer terug. "Nee, blijf zitten." Ik hoor dat het Fabio is. Hij bindt iets om mijn been heen maar ik kan niet helder zien wat het is. "Dit kan pijn gaa-"

"-Aahh!" Gil ik wanneer hij midden in zijn zin het voorwerp, wat blijkbaar een riem was, strak trekt. Mijn hoofd wordt steeds lichter.

"Hé! Wakker blijven." Hoor ik vaag. "Emma! Houd je ogen open."

Ik probeer het maar het lukt niet. Dit doet té veel pijn. Terwijl ik het gepraat van de mannen nog dof hoor, zakken mijn ogen dicht.

Pov Fabio
Een hard geluid laat me opschrikken. Hevig ademend schiet ik overeind. "Het was maar een droom. Het was maar een droom." Herhaal ik tegen mezelf.

De knal wordt gevolgd door gegil. Ik druk mijn handen tegen mijn oren. "Het is niet echt. Het is maar een droom." Herhaal ik. Mijn hartslag is hoog. Te hoog.

"Fabio!" Haalt een stem me uit mijn gedachten. "Fabio, help me!"

Ik spring op. Misschien moet ik toch even kijken of het echt geen droom is.

"Riep iemand me?" Vraag ik aan Enzo, die ik in de gang tegenkom.

"Art." Antwoordt hij kortaf voor hij door loopt naar zijn kamer. Ik ren de trap af. In de woonkamer is niemand, dus loop ik door naar de keuken.

"Was dat een pistoolschot of word ik weer gek?"

"Hij heeft haar neergeschoten." Hijgt Art.

Ik kijk achter hem. Emma zit huilend op de grond. Haar been bloedt hevig. Ze zet haar handen tegen de grond, een poging wagend om op te staan. Gelijk duw ik haar terug op de grond. "Nee, blijf zitten."