Ontkoppeld!!

Deel 38♡

Goodmorningg♡♡

Pov Emma
Hoe laat is het?

De enige indicatie van tijd die ik heb, is het licht dat onder de kier van de deur door schijnt. Het is een tijdje helemaal donker geweest, maar nu schijnt het kleine straaltje licht weer vrolijk onder de deur door.

De muziek heeft de hele nacht aan gestaan waardoor ik geen oog heb dicht gedaan. Ik kan het liedje niet meer uitstaan. Plots wordt het liedje middenin een zin verbroken. Gelijk is het doodstil, op de piep in mijn oren na.

De deur vliegt met een klap tegen de muur aan. Het kleine straaltje licht veranderd in een grote bol. Ik knijp mijn ogen dicht tegen het felle, scherpe licht.

"Goedemorgen." Klinkt een stem. Met een ruk schieten mijn ogen open.

Welsey..

Middenin de licht bol staat een silhouette. Met stevige passen loopt hij naar me toe. Mijn ogen fixeren zich op het voorwerp in zijn hand. Is dat een mes? Ik druk mezelf tegen de muur aan. Wat is hij met dat mes van plan?

Vlak voor me hurkt hij neer. Hij kijkt me glimlachend aan. In een snelle beweging snijdt hij het touw door. Het touw valt weg waardoor het mes pijnlijk in mijn pols snijdt. Met mijn tanden op elkaar geklemd, verbijt ik de pijn. Niet gaan janken. Denk ik mezelf toe. Gun hem dat plezier niet.

Wesley pakt mijn arm en trekt me omhoog. Pijnscheuten schieten door mijn lichaam. Ik ben te moe om me te verzetten, dus strompel gewillig achter hem aan naar boven. Hij trekt me mee een kamer in.

Enzo, die middenin de kamer staat, kijkt verbaasd op. Ik negeer zijn bestaan en laat me op het bed vallen. Mijn trillende lichaam zakt in het zachte matras. Ik sla mijn armen om me heen om mezelf op te warmen, ookal lijkt het niet te lukken.

"Wat heb je met haar gedaan?" Hoor ik Enzo zijn stem vragen.

"Vandaag niks."

Het bed zakt in. Niet veel later voel ik een hand over mijn gezicht aaien. "Je hebt haar hard aangepakt, zo te zien."

Ik houd mijn ogen gesloten en doe alsof ik slaap. Zijn aanwezigheid laat me trillen.

"Je had het zelf gevraagd." Klinkt vanaf Wesley zijn kant.

Mijn hoofd wordt licht. Ik hoor dat Enzo antwoordt, ik versta alleen niet wat. Het geluid is wazig, op een scherpe piep na.

~~

De kamer is donker. Ik probeer me om te draaien, om te kijken hoe laat het is, maar ik kan me niet bewegen. Waar ben ik? Het is te donker om te zien of dit Enzo zijn slaapkamer is of niet.

Vlak naast me klinken voetstappen. Ik probeer te praten, maar ook dat lukt niet.

In mijn ooghoek verschijnt een schim. Het heeft een menselijk figuur, maar iets in me zegt dat het niet menselijk is. Het heeft iets duisters, iets engs.

"Emma." Hoor ik vanaf de andere kant. Het klinkt op fluistertoon, maar toch heel hard. Alsof het heel dichtbij is. "Emmie." Een koude hand belandt op mijn arm. Ik wil mijn hoofd draaien, maar het lukt niet. Mijn hele lichaam is verlamt. "Waarom heb je het gedaan?"

Plots herken in de stem. Orlando? Ik wil het zeggen, het schreeuwen, maar mijn stem werkt niet mee. Zijn hand pakt me ruw vast. Het voelt alsof ik stik.

"Waarom heb je me vermoord?"

Pov Enzo
Een gil laat me met een ruk opkijken. Ik loop van het balkon af, richting de slaapkamer. Emma zit geschrokken op het bed en staart hevig ademend voor zich uit.