Ontkoppeld!!

Deel 50♡

De donkere ogen van Enzo lijken wel zwart te kleuren. Zijn hand vliegt omhoog. Geschrokken en met gesloten ogen druk ik mezelf in de bank. Maar in plaats van een klap, hoor ik een harde lach. Ik open mijn ogen om te zien dat Dex degene is die Enzo zijn hand tegen heeft gehouden.

"Gast," lacht hij. "Wees niet zo streng voor haar. Een beetje tegenspraak houdt je scherp."

Enzo laat zijn hand gelukkig zakken. "Ik ben al scherp genoeg, daar heb ik geen tegenspraak voor nodig.

Uit het niets vliegt er een kussen door de lucht die Enzo vol in zijn gezicht raakt.

"Ja, heel scherp." Grijnst Wesley die blijkbaar het kussen had gegooid.

"Oef." Ongewild verlaat een lach mijn mond.

In een ruk draait Enzo zich mijn kant op. "Oh, dus nu kun je wel opeens lachen."

Ik slik mijn gegrinnik in. "Nee."

Zijn ogen glinsteren. Hij is iets van plan. "Wil je lachen?"

"Nee." Antwoord ik nogmaals.

"Nee?" Een por in mijn zij laat me opveren.

"Niet doen." Waarschuw ik hem.

Enzo kijkt me grijnzend aan. "Niet?"

Een grom verlaat mijn mond. Wat doet hij vervelend.

"Hond." Scheldt hij grijnzend op me. Zijn handen glijden naar mijn zij. Nog voor ik kan zeggen dat hij moet stoppen, voel ik zijn handen in mijn zij porren.

Als gestoken door een bij spring ik op. Tranen van de ingehouden lach staan in mijn ogen. Ook Enzo springt op, wat mij aanzet om het op een sprintje te zetten. Ik ren de kamer uit, de gang door. Ik zie de schoen middenin de gang liggen, maar ren te hard om nog te stoppen. Met een klap kom ik op de grond terecht.

Een harde lach klinkt de gang door. Hij is zo hard, dat ik denk dat ze het boven zelfs hebben gehoord. Enzo leunt lachend tegen de muur aan. "Je bent zo'n sukkel."

Verslagen laat ik mezelf liggen. "Ik weet het." Mompel ik, geen poging wagend om op te staan.

"Doet het pijn?" Enzo zakt naast me neer.

Hoofdschuddend ga ik rechtop zitten. "Ik ben al een keer uit de hemel gevallen, dus dit valt wel mee."

Een grinnik verlaat Enzo zijn mond. Hij kijkt me grijnzend aan. Wat is hij van plan? "Je moet vaker lachen, babe. Het staat je goed."

Zijn ogen staan speels. Het is een blik die ik niet vaak bij hem heb gezien. "Ik heb niet veel redenen om te lachen hier."

"Wil je een reden, babe?"

"Nee." Ik schud mijn hoofd. "Babe." Pest ik hem.

"Oh, jij gaat eraan." Hij duwt me achterover. Zijn handen kriebelen in mijn zij.

Ik kan het niet helpen om te lachen. Niet omdat ik het leuk vind, maar omdat ik niet tegen porren kan. "Stop." Tranen rollen over mijn wangen.

Enzo stopt niet. "Wat is het genadewoord?"

"Ik weet het niet." Lachend rol ik over de grond, hem van me af proberend te duwen. "Nee is nee."

Zijn handen blijven me kietelen. "Twee keer nee is ja, babe. Wat is het genadewoord."

Ik duw tegen zijn armen aan. "Ananas?" Hij schudt kort zijn hoofd. "Perzik?"

"Nee." Voor een seconde stopt hij met kietelen. "What the fuck."

Door zijn verwarring, kan ik mijn kans grijpen om hem weg te duwen. Binnen een seconde duwt hij me weer terug. "Niet zo snel jij." Hij hangt nu boven me. "Genadewoord?" Zijn handen glijden over mijn armen heen. Hij pakt mijn polsen vast. In een plotse ruk, duwt hij ze boven mijn hoofd.