Ontkoppeld!!

Deel 23♡

Pov Emma
Ik snap het niet. Enzo ontvoerd me, en vervolgens besteed hij geen aandacht aan me. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk wanneer hij mijn bestaan probeert te negeren. Maar ik zit nu met zo veel vragen. Wat is de reden van deze belachelijke ontvoering? Ik kan het vragen maar daar gaat hij toch geen antwoord op geven. Of dan komt hij weer met dat bullshit verhaal dat dit mijn karma is.

Ik kijk op naar Enzo. Hij zit al de hele ochtend achter zijn laptop. Wat is hij überhaupt aan het doen?

"Wat doe je?" Vraag ik nieuwsgierig. Enzo zit vaak achter zijn laptop maar ik heb geen idee wat hij aan het doen is.

"Ik stel een balans op."

"Waarom?" Vraag ik verbaasd aangezien ik eigenlijk geen antwoord had verwacht. Nouja, ik had het 'gaat jou niks aan' antwoord verwacht.

"Omdat Enrique anders zeurt dat ik niks doe."

"Wie is Enrique?" Vraag ik door. "Is dat die blonde gozer?"

"Nee." Antwoordt hij simpel. Hij geeft geen uitleg over wié Enrique is of wie de blonde man is. Nu pas draait Enzo zich naar me om. Op zijn scherm zie ik heel veel cijfers en berekeningen staan.

"Heb je geen rekenmachine nodig?" Merk ik op.

"Als jij eindelijk je mond houdt, dan niet."

"Je gebruikt geen rekenmachine?" Verbaasd kijk ik naar de getallen op het scherm. "Oh, dus je bent knap én slim."

Enzo grijnst. "En rijk." Hij draait een rondje in de bureaustoel. "Daarom passen we zo goed bij elkaar. Tegenpolen trekken elkaar aan."

Mijn mond zakt een stukje open. "Wow. Dat is gemeen."

Voor een kort moment trekt hij zijn wenkbrauwen op. Alsof hij zelf niet door heeft dat het een gemene opmerking was. "En nu oprotten, je leidt me af."

"Ook arrogant." Zeg ik. "Dat past heel goed bij de andere drie."

Enzo gooit een pen tegen me aan. "Rot op."

"Jaja, ik ga al." Snel loop ik de kamer uit en trek de deur achter me dicht. Zuchtend sta ik in de gang. Top, nu Enzo afgeleid is, kan ik mijn gang gaan. Ik loop de trap af, richting de keuken.

Halverwege de gang blijf ik staan. Mijn blik valt op de buiten deur die wagenwijd open staat. Waarom staat deze open? Is het weer een val van Wesley?

Op mijn tenen loop ik er heen. Er is niks raars te zien. Zonder schoenen stap ik naar buiten. De harde oneven grond voelt raar onder mijn voeten. Ik kan wegrennen. Schiet er door me heen. Maar íets houdt me tegen. Als ik weg ren, en het lukt me om daadwerkelijk te ontsnappen, dan ontvoerd hij Eline. Eline overleeft dit niet, zij is na één dag al gebroken.

Stemmen laten me opkijken. Uit een auto verderop stappen Dex en de blonde gozer. Snel ren ik naar de zijkant van het huis. Ik druk mezelf tegen de muur aan. Mijn hart bonkt in mijn keel.

Na wat voelde als een oneindigheid, kijk ik om het hoekje. De mannen zijn weg en de deur is dicht. Er is niemand meer te bekennen.

Oké, fuck it.

Zonder erover na te denken, ren ik een kant op. Ik ren door het dicht begroeide bos. Takken snijden in mijn gezicht en blote armen. Maar het boeit me niet. Ik móet hier weg en nú is de beste optie. Enzo was afgeleid dus hij zal niet snel opmerken dat ik weg ben. Hij zal denken dat ik beneden ben, terwijl de andere mannen denken dat ik boven ben. Perfect. Ik heb een paar uur speling voor ze iets door hebben.

Takjes prikken in mijn voeten. Ik had schoenen aan moeten doen. Bedenk ik me. Al weet ik dat dat niet kon. Ik kon moeilijk terug naar boven gaan en schoenen pakken. 'Ja sorry voor het storen, Enzo, maar ik moet even schoenen pakken zodat ik kan wegrennen.' Nee, dat is dom.

Ik blokkeer mijn gedachtes en focus me op het rennen. Als ik nu val en mijn been breek, kom ik al helemaal niet ver.

~~

Mijn adem is hard en gejaagd, tranen branden in mijn ogen en ik weet zeker dat mijn voeten bloeden. Ondanks dat het erg verleidelijk is om te stoppen met rennen, ik doe het niet. Ik kan niet opgeven. Dat mag ik niet.

Plots hoor ik een piepje. Het geluid laat me stoppen met rennen. Ik luister aandachtig. Voor de tweede keer hoor ik hetzelfde geluid. Ik ren een stuk door en stop weer. Net wanneer ik denk dat het geluid niet meer gaat komen, hoor ik het weer. Verbaasd kijk ik om me heen. Waar komt dat piep geluid vandaan?

Pov Enzo
Ongeduldig wacht ik tot Enrique heeft opgehangen. Ik heb echt geen zin om op te nemen nu. Wanneer mijn ringtoon eindelijk is gestopt, sta ik op. Ik rek me uit. Het liefst zou ik iemand inhuren die al deze onzin voor me doet, maar dat kan niet, want dan wordt Enrique boos en zeurt hij dat ik niks doe. Ja, dat vermijd ik liever.

Terwijl ik op mijn mobiel scroll loop ik naar beneden.  Waar zou Emma zijn? Ik gok de keuken en open de deur. Maar hier is ze niet, alleen Kevin is hier. Zonder een woord te zeggen loop ik door naar de woonkamer. Het verbaasd me wanneer Emma ook hier niet is.

"Waar is Emma?" Vraag ik.

Art, die als enige in deze kamer is, kijkt op. "Geen idee."

"Hoe bedoel je 'geen idee'?" Reageer ik geërgerd.

"Ik heb geen idee waar ze is." Zegt hij op een even geërgerde toon terug. "Ik heb haar de hele dag nog niet gezien."

Ik reageer niet op hem en loop met een stevige pas door naar de tuin. Voor zover ik kan zien, is ze ook hier niet te bekennen.

"Wat is er?" Vraagt Art zodra ik weer de woonkamer binnen stap. Ik sla de tuindeur met een klap dicht.

"Waar is dat kind? Ze was vanochtend naar beneden gegaan."

Art schudt zijn hoofd. "Ze is hier niet geweest."

"Waar is ze dan?" Geërgerd haal ik een hand door mijn haar.

"Je hebt haar toch die armband gegeven?"

Ik mompel kort iets. Met een grom pak ik mijn mobiel. Ik open de gps app en voer de code in. Het duurt lang voor de app geladen is. Wanneer hij eindelijk klaar is, zie ik hoe een stipje zich over het scherm verplaatst. "Godverdomme!" Vloek ik hard.

"Wat?" Art kijkt met me mee.

"Dat rot kind is weggerend."

Art houdt zijn hoofd schuin terwijl hij naar het scherm kijkt. "Jezus, ze is al best ver."

"Dat helpt niet echt, Art." Sis ik naar hem.

Hij kijkt me even neidig aan als ik hem. "Ik weet niet of je het door hebt, maar we zitten op een eiland. De enige uitweg is de veerboot en die gaat alleen om 8 uur 's ochtends."

"Ja, dat heb ik door." Ik pak de sleutels van het busje. "Ik heb gewoon geen zin om een uur te rijden en om weer achter haar aan te moeten rennen."

Art pakt de sleutels uit mijn handen. "Ik rijd wel."