Ontkoppeld!!

Deel 9♡

Pov Emma
"Hoe kom jij hier?!"

Ik schrik op van de harde stem. Enzo staat in de deuropening, hij kijkt me boos aan.

"Lopend." Antwoord ik op zijn vraag.

Met grote stappen loopt Enzo op me af. Hij staat al snel voor me. "Nee, hóe kom jij hier? Waar zijn de handboeien? En hoe heb je de deur open gekregen?"

"Ik had geen handboeien om." Lieg ik. "En de deur was open."

"De deur was dicht."

"Nee." Breng ik zacht en voorzichtig uit. "De deur was open."

Enzo kijkt me nu nog bozer aan. "Het boeit niet of de deur open of dicht was." Nee? "Het gaat erom dat jij de kamer pas verlaat wanneer ik dat zeg."

Ik kijk naar beneden en mijd zijn blik. Een sterke grip plaatst zich om mijn arm. Hij trek me van de stoel af, naar buiten. Al snel komen we aan in zijn kamer. Hij duwt me op het bed.

"Jij blijft hier." Sist hij. "De deur laat ik open." Hij loopt naar de deur toe. "Je kunt maar beter luisteren dit keer." Zonder op een antwoord te wachten loopt hij de kamer uit. De deur laat hij inderdaad open staan.

Rillingen schieten door mijn lichaam. Met een zucht laat ik me achterover op het bed vallen. Met Enzo in discussie gaan heeft geen zin. Al weet ik ergens ook wel dat ik het niet zou durven.

Mijn gedachten verplaatsen zich naar thuis. Please, laat ze me vinden. Maar ik heb geen hoop. Nu nog niet. Zeker niet nu we op zee zitten. Een zucht verlaat mijn mond. Als er maar een manier zou zijn om contact met de buitenwereld te maken.

Wacht even. Ik schiet omhoog. De controle kamer. Daar móet iets zijn waarmee ik hulp kan vragen, Enzo heeft niet voor niks gezegd dat het verboden terrein voor mij is.

Zonder na te denken sta ik op. Ik loop de kamer uit. Bedankt voor het open laten van de deur, Enzo. Ik ren de trap op en kom uit bij een kleine kamer met stuur en heel veel knopjes.

Ik kijk voorzichtig de kamer binnen. Er is niemand. Snel sluit ik de deur achter me. Ik ren naar de bediening en zie een soort portofoon. Op een schermpje zie ik 'kanaal -16' en 'RCC' staan. Ik klik een knopje op de portofoon in en hoor een kort piepje. Ook brandt er een lampje.

"Mayday, mayday!" Zeg ik snel. "Help! Help me, my name is Emma García, I have been abducted by Enzo Bianchi. We're on the Atlantic Ocean. Please, help me. I nee-"

Ik word afgekapt door iemand die me met een ruk naar achter trekt waardoor ik de portofoon laat vallen. Ik begin te gillen. "Nee! Laat me los!"

Degene die me vast heeft duwt me de kamer uit.

"Wat heeft ze gedaan?" Hoor ik Enzo roepen. Hij komt aan gestormd.

Wacht, als Enzo daar staat, wie heeft mij dan vast? Ik krijg een harde duw en val tegen Enzo aan. Wanneer ik me omdraai zie ik Art me boos aankijken.

"Ze verzond een radiosignaal." Zegt hij boos.

Enzo zijn gezicht wordt nog bozer. "Wat heb je gezegd?"

"I-ik.. Volgensmij had ik het nieteens goed in geklikt."

Hij duwt me hard tegen de muur. "Wat heb je gezegd?" Schreeuwt hij nu.

"Alleen 'help'. Art trok me al weg."

Enzo kijkt nu vragend naar Art, die zijn schouders op haalt. "Ik hoorde alleen 'help me'."

Met nog steeds een angstaanjagend boze uitdrukking kijkt Enzo me aan. Hij laat me los maar pakt alweer gelijk mijn arm vast. Ik probeer het tegen te gaan maar het is hopeloos. Hij trekt me mee de trap af.

"10 minuten." Zegt Enzo zodra hij me de slaapkamer in duwde en de deur achter hem sloot. "Ik liet je 10 minuten alleen." Met ferme stappen loopt hij op me af. "Wat heb je gezegd?"

Bij elke stap die hij zet, zet ik er twee achteruit. "Alleen h-help." Al veel te snel voel ik de koude muur tegen mijn rug aan.

Enzo, aan de andere kant, zet nog wél stappen in mijn richting. Hij legt zijn hand tegen mijn schouder. "Ik geloof je niet. Wat heb je gezegd?"

Zijn aanwezigheid zo dichtbij me bezorgt me kippenvel. Ik bevries en durf niks meer te zeggen. Trillend staar ik voor me uit.

Een harde klap laat me wakker schrikken. Een ijzerachtige smaak verspreidt zich in mijn mond. Enzo pakt mijn gezicht vast. "Wat heb je gezegd?"

"N-Niks."

Ik voel hoe zijn hand zich om mijn nek sluit. "Wat." Zijn vingers sluiten bijna mijn luchtwegen. "Heb je." Het wordt steeds lastiger om adem te halen. "Gezegd?"

Met mijn hand pak ik zijn arm vast voor steun maar het werkt niet.

Plots laat hij me los. Mijn benen voelen slap en ik kan elk moment omvallen. Echter drukt Enzo stevig zijn handen tegen mijn schouders aan zodat ik niet kán omvallen. Hij kijkt me afwachtend aan.

Tranen staan in mijn ogen. "Ik heb gezegd dat ik ben ontvoerd." Breng ik zacht uit. Ik mijd zijn blik en kijk strak naar de muur achter hem.

Ik voel hoe hij mijn gezicht vast pakt en het zijn kant op draait. "Alleen dat?" Ik knik als antwoord. "Je hebt niet gezegd wie je bent?"

"Nee."

"En je hebt ook niet gezegd wie ik ben?"

Ondanks dat ik tril van angst, blijf ik hem strak aankijken. Als ik weg kijk weet hij dat ik lieg. "Nee."

Hij laat me los. "Oké."

"Ben je niet boos?" Vraag ik verward.

"Nee, ik ben woedend." Hij zegt het zo kalm.

Zie je, dit bedoel ik dus. Hij ziet eruit alsof hij heel kalm en beheerst is, maar in werkelijkheid is hij dat niet. Hij heeft woede problemen. Dat weten we allebei.

"Ik had gezegd dat je hier moest blijven. Waarom luister je niet gewoon?"

Ik slik hoorbaar. "Uhm." Ja, waarom eigenlijk? Omdat ik hier weg wil? Omdat ik bang ben? Omdat ik hem haat? Ja, ja en ja.

"Wat?" Vraagt hij. "Heb je hier geen antwoord op?"

Langzaam schud ik mijn hoofd.

Een zachte zucht verlaat Enzo zijn mond. Ik begin me af te vragen of hij deze ontvoering wel goed heeft voorbereid. Hij lijkt niet te weten wat hij met me moet doen.

"Oké." Hij pakt mijn arm vast. "Vanaf nu laat ik je niet meer alleen."

Ik wil mijn arm terug trekken maar hij houdt me stevig vast.

Hij trekt me tegen zich aan. "En waag het om nog een keer zoiets te flikken." Enzo begint te lopen en trekt mij achter zich mee. In de huiskamer duwt hij me op de bank en komt zelf naast me zitten.

Een bijna onhoorbare zucht verlaat mijn mond. Maar ergens heb ik toch hoop. Hoop dat mijn bericht naar de buitenwereld aan komt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Misschien wordt het tijd dat ik mijn 'interesse' in ontvoeringboeken vertel.. Het wordt een lang verhaal.

Toen ik nog jonger was liep ik, samen met mijn twee oudere broers, over strand. Er waren twee mannen met een zwarte lange broek, een zonnebril en zwarte leren jassen, wat raar was aangezien het zomer en onwijs warm was.

Toen ik langs liep zei eentje "meisje, er zit iets in je haar." Ik was nog jong, dom en naïef dus draaide ik me naar hem om, zodat hij hetgeen uit mijn haar kon halen. Op dat moment pakken mijn beide broers een hand van mij vast en beginnen te rennen, mij met zich meetrekkend.

Het blijkt dat een van de mannen zijn armen opende en mij vast wilde grijpen.

En je kan denken, je broers hebben overdreven, maar, zelfs nu bevestigen ze beide nog dit verhaal. Én misschien een paar dagen nadat dit is gebeurd, zag ik een van de twee mannen op tv dat hij was opgepakt (Ik ben vergeten voor wat, kindontvoering misschien?).

Anyways, lekker gezellig weer. Hebben jullie ooit zoiets meegemaakt?