Ontkoppeld!!

Deel 30♡

Nog een deeltje omdat al jullie stemmen en reacties me blij maken♡♡

Pov Emma
Een zacht geluid wekt me. Slaperig draai ik me om. "Enzo?" Ik geef hem een duw. "Je wekker gaat."

Ik hoor een kreun naast me, waarna het geluid van de wekker stopt. "Sinds wanneer zet jij wekkers?" Vraag ik.

Enzo rekt zich uit. "Ik moet ergens heen vandaag. Jij blijft hier."

"Waarom zo vroeg?" Ik werp een snelle blik op de klok die aangeeft dat het nog geen 7 uur is.

"Omdat de veerboot alleen om 8 uur gaat."

"Hm-hmm." Knik ik. Eigenlijk boeit het me niet, ik wil gewoon slapen. Enzo verdwijnt in de badkamer. Wanneer ik na enige tijd weer voetstappen hoor, open ik mijn ogen. Hij staat aangekleed, in een strak pak zoals altijd, in de kamer.

"Als er iets is moet je naar Fabio gaan." Zegt hij.

"Sstt. Ik probeer te slapen."

Ik voel zachte lippen op mijn hoofd. Boos kijk ik op. "Jij gedraagt je vandaag." Hij zegt het op een waarschuwende toon.

"Ik beloof niks."

"Emma!"

Zuchtend open ik mijn ogen. "Oké, prima. Kan ik nu weer verder slapen?"

"Ja. Ik ben vanavond weer terug. Gedraag je." Zegt hij nog een keer.

"Doei. Veel plezier." Reageer ik slaperig waarna ik de kamerdeur dicht hoor vallen. Met gesloten ogen draai ik me om. Ik ben te moe om nu al na te denken over wat de dag gaat brengen.

~~

Genietend van het uitzicht staar ik voor me. Het is al een aantal uur sinds Enzo weg is gegaan. Ik neem een slok van de koffie, die ik net snel beneden had gehaald. De zon staat al hoog aan de hemel. Het geluid van vogelgezangen en het golvende water weergalmt tussen de rotsen.

Hoe laat zou het zijn? Met tegenzin sta ik op uit de lekkere stoel. De klok in de slaapkamer geeft aan dat het al over tweeën is. Ik sluit de balkondeur. Ook al heb ik totaal geen zin om wéér weg te rennen, weet ik ook wel dat dit mijn beste kans is. Enzo is weg, en hij komt pas later in de avond terug. Al heeft hij niet gezegd wáár hij is en hoe laat hij terug komt.

Door mijn niet oplettende gedrag, stoot ik hard mijn teen tegen de bureaustoel aan. Pijnlijk trek ik mijn been omhoog. Vloekend sta ik na een tijdje weer recht. Ik duw de stoel van het bureau hard opzij. "Verdomde poot." Scheld ik zacht. Agressief loop ik door.

Wacht eens even..

Abrupt stop ik met lopen. Het bureau.. Lag daar niet een laptop in? Ik stap terug naar het vervloekte bureau. In één ruk trek ik de lade open. "Potverdikkies." Mompel ik. "Waar is dat ding?"

Ik doorzoek de lade, maar kom alleen maar pennen, papier en nog meer nutteloze dingen zoals een perforator en een flesje water zonder water tegen. Zuchtend zak ik neer. Als ik geen mail kan versturen, dan maar een brief.

Zonder na te denken begin ik te schrijven. Het inkt vormen woorden op het papier. Het nalezen van de brief zorgt voor tranen in mijn ogen. Ik besef me maar al te goed dat dit een afscheidsbrief is geworden, geen 'red mij' brief.

Met natte wangen rol ik de brief op en stop het in het lege flesje. Ietwat emotioneel draai ik de dop erop en loop ik naar het balkon. "Sorry milieu." Zeg ik zag voor ik het flesje met een zwaai het water in gooi. Lang staar ik naar het drijvende plastic.

Zuchtend veeg ik de tranen weg. Ik rek me uit en verlaat met opgeheven hoofd de kamer. In de gang bots ik tegen iemand aan. Met een geërgerde blik kijkt Wesley me aan. "Waar is Enzo?" Vraag ik hem voor hij iets kan zeggen.